...και το «προοδευτικό κέντρο» που ψηφίζει δεξιά...
Σε περίοπτη θέση, λίγο πριν κατέβει κανείς στην κεντρική σάλα του κλειστού του Φαλήρου, υπήρχε κρεμασμένη μία αφίσα του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, του εμβληματικού ηγέτη του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος που ενέπνευσε τον πολιτικό χώρο ο οποίος αποτελεί τη μήτρα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αμφίβολο αν τον Ιταλό κομμουνιστή ηγέτη... μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν έστω και οι μισοί από τους 5700 και πλέον συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ στο 3ο συνέδριό του που από την Κυριακή το απόγευμα είναι πλέον παρελθόν. Δεν πρόκειται περί ελιτισμού ούτε για προσπάθεια αμφισβήτησης της διεύρυνσης από τα αριστερά. Είναι παρατήρηση που έχει να κάνει με τις πολιτικές ρίζες του ΣΥΡΙΖΑ και το πόσο έχει πια απομακρυνθεί από αυτές. Καλό ή κακό, θα το δείξει η ιστορία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2022 πάντως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012, ούτε καν αυτός του 2016 (μετά τη μεγάλη διάσπαση του 2015). Και αυτό έγινε πασιφανές κατά τη διάρκεια του συνεδρίου το οποίο μάλιστα διεξήχθη σε πολιτικό μομέντουμ ευνοϊκό για την Κουμουνδούρου και ιδιαίτερα δυσμενές για την καταρρέουσα κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια ένα κόμμα με ονοματεπώνυμο.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού εντός του κόμματος και οι αριθμοί σ' αυτήν την περίπτωση δεν μπορούν παρά να αναδεικνύουν την αναντίρρητη πραγματικότητα. Οι προτάσεις του για εκλογή του προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής από τα μέλη εγκρίθηκαν με το ευρύ 73,5%.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Από την Πέμπτη κιόλας έγινε φανερό ότι αυτό το συνέδριο ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του προέδρου. Ο τρόπος με τον οποίο ο Τσίπρας έγινε δεκτός στο κλειστό γήπεδο του Φαλήρου την Πέμπτη πριν την εναρκτήρια ομιλία του θύμισε περισσότερο σούπερ σταρ αθλητή παρά πολιτικό. Ο περισσότερος κόσμος δεν του έδειξε απλώς πολιτική εκτίμηση, του έδειξε λατρεία.
Θα πουν κάποιοι ότι αυτά δεν συνάδουν μ' ένα αριστερό, "ριζοσπαστικό" κόμμα. Ιστορικά ο ... αρνητισμός αυτός δεν δικαιολογείται. Η αριστερά είχε πάντα τα δικά της τοτέμ στα οποία πίστευε με μία θρησκευτική, θα έλεγε κανείς, ευλάβεια. Περισσότερο βέβαια στην ορθόδοξη κομμουνιστική εκδοχή της και όχι στην ανανεωτική όπως αυτή προέκυψε μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968. Ομως και οι ανανεωτές διέθεταν τις "εικόνες" τους, έστω και αν αυτές δεν συγκινούσαν τις μεγάλες μάζες.
Μ' αυτό ως δεδομένο, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αισθάνεται μάλλον ευλογημένος, έστω και αν το πλήθος των "πιστών" του δεν προέρχεται από την αριστερά του 3% αλλά τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς που μέχρι το 2010 ψήφιζε ΠΑΣΟΚ. Η αναρρίχηση στην εξουσία πάντως απαιτεί κινητοποίηση μεγάλων μαζών και αυτό ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει καλά.
Αυτό, που ίσως υποτιμά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι όσες επικλήσεις και αν κάνει στο "προοδευτικό κέντρο", αυτό σταθερά θα του γυρνά την πλάτη. Το κέντρο στην Ελλάδα δεν είναι προοδευτικό, δεν είναι καν κέντρο, είναι ένα νεοδεξιό μόρφωμα που έχει κάνει τις πολιτικές του επιλογές. Θα ψηφίζει διάφορες μορφές της κεντροδεξιάς.
Αντιθέτως, ο Τσίπρας θα μπορούσε να βρει τη μάζα ψηφοφόρων που θέλει στους απογοητευμένους του 2019 που προτίμησαν την παραλία από τις κάλπες και φυσικά στους νέους ψηφοφόρους που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά στις προσεχείς εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Πρόκειται για νέο κόσμο που διψάει για προοδευτικές τομές, επαναστατικές αλλαγές και οριστικό διαζύγιο με το χθες και την κακοδαιμονία που ταλαιπωρεί τη χώρα.
Εναν κόσμο που, επιτέλους, επιθυμεί να δει πράξεις ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ. Τον χωρισμό, ας πούμε, του κράτους από την εκκλησία, την καθιέρωση του 35ώρου στην εργασία χωρίς μείωση αποδοχών, την εγκατάλειψη των εξορύξεων και την επιλογή ενός τελείως διαφορετικού παραγωγικού μοντέλου για την Ελλάδα του 2030.
Αυτός ο κόσμος δεν άκουσε σχεδόν τίποτα από τους συνέδρους και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το τετραήμερο εκτός από ενδιαφέροντα συνθήματα όπως το "σοσιαλισμός η βαρβαρότητα". Υπήρξαν-για να μην αδικήσουμε-και φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Νίκος Φίλης. Αυτός ο κόσμος επίσης δεν βρίσκεται ούτε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι νέοι σε ηλικία σύνεδροι δεν ήταν ο κανόνας σ' αυτό το συνέδριο αλλά η εξαίρεση.
H "ομπρέλα" έμεινε στεγνή
Πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν τι ακριβώς ήθελε να κάνει η τάση της "Ομπρέλας" σ' αυτό το συνέδριο. Είναι λογική αυτή η απορία από τη στιγμή που η τάση δεν θέλησε ή δεν κατάφερε να "κατεβάσει" αντίπαλο δέος προς τον Αλέξη Τσίπρα, έναν ή μία υποψήφιο/α πρόεδρο δηλαδή. Εκ των πραγμάτων περιορίστηκε σε μία μάχη χαρακωμάτων επιχειρώντας να αποσπάσει ένα σχετικά ικανοποιητικό κομμάτι από την πίτα του κόμματος.
Η αλήθεια είναι ότι ως προς αυτό ευτύχησε. Το σχεδόν 26% δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν, ούτε όμως τη βάζει στη θέση του συνοδηγού. Καταγράφεται ως η κυρίαρχη (και μόνη) "εσωκομματική αντιπολίτευση" η οποία πάντως βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται σε μία ιδιάζουσα πολιτική κατάσταση. Αν βρει επικεφαλής και τον ρίξει στην αρένα ως αντι-Τσίπρα, οι πάντες θα την κατηγορήσουν ότι βάζει τρικλοποδιές στον πρόεδρο. Αν δεν βρει, η επιρροή της εσωκομματικά θα τίθεται πάντα εν αμφιβόλω και θα χρειάζεται συνεχώς επιβεβαίωση, ποσοτική και ποιοτική. Οι εκλογές για την Κεντρική Επιτροπή θα αποτελέσουν το δίχως άλλο το πρώτο μεγάλο κρας-τεστ.
Οποια γνώμη όμως και αν έχει κανείς για την "Ομπρέλα", μπορεί να αναγνωρίσει ότι κάποιες από τις παρατηρήσεις της στο προηγούμενο τετραήμερο ήταν 100% ορθές. Ο λεκτικός τραμπουκισμός στους Δρίτσα και Τσακαλώτο αλλά κυρίως η ξαφνική απόφαση να παραπεμφθεί η ψηφοφορία για τις τροπολογίες του καταστατικού στις καλένδες της 15η Μαϊου συνιστούν γεγονότα που αναμφισβήτητα δεν τιμούν τη βαριά ιστορία της ανανεωτικής αριστεράς στον τόπο.
Οπως, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν την τιμά (τη βαριά ιστορία) ούτε η διακοπή της live μετάδοσης των διαδικασιών όταν κατέβηκε από το βήμα ο Αλέξης Τσίπρας μετά την ομιλία του την Κυριακή ούτε και οι προσπάθειες καταμέτρησης σηκωμένων χεριών που έμεναν ...ημιτελείς. Στην εποχή των social media αυτές οι τακτικές είναι μάλλον παρωχημένες.
Ο,τι διαβάσατε παραπάνω βέβαια, δεν έφτασε στους δέκτες (τηλεοράσεων, ραδιοφώνων, ή υπολογιστών) παρά λίγων ανθρώπων. Τα κυρίαρχα media "έθαψαν" το συνέδριο του κόμματος του 31,5% γιατί γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και τον πλουραλισμό και την αντικειμενικότητα και το ίδιο το Σύνταγμα. Ακόμη και η ΕΡΤ στο βραδινό δελτίο της Κυριακής "ξεπέταξε" την υποχρέωση μ' ένα δίλεπτο video που ήρθε, μάλιστα, προς το τέλος.
Σημεία των μονοσημάντων καιρών μας...
Νίκος Γιαννόπουλος
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου