Μπιρίτσα, ποπ κορν και ταινιούλα...

Ήταν εδώ και χρόνια στραβό το κλήμα με τους κινηματογράφους, ήρθε και η καραντίνα και το αποτελείωσε. Κάτι το ότι αυτή τη διετία ο κόσμος μπήκε για τα καλά πλέον στη συνήθεια του Netflix και γενικότερα στις πλατφόρμες, κάτι τα μέτρα για τον κορονοϊό και οι περιορισμοί στη χωρητικότητα και τις θέσεις και όσοι κινηματογράφοι είχαν απομείνει οδεύουν κι αυτοί για... αλλαγή χρήσης σε σούπερ μάρκετ. Τελευταίο θύμα το Embassy στο Κολωνάκι.

Το απόκομμα της... εφημερίδας με τους κινηματογράφους, είναι από το 1986 και σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα (με τσεκάρισμα είναι όσοι έχουν κλείσει). Μόνο γύρω από την τότε γειτονιά μου, την πλατεία Βικτωρίας, δηλαδή σε σημεία όπου ήταν άμεση η πρόσβαση ακόμη και με τα πόδια, υπήρχαν 17 κινηματογράφοι παρακαλώ (Αλκυονίς, Αλεξάνδρα, Τριανόν, Αελλώ, Αθηνά, Μπρόντγουεϊ, Άττικα, Στούντιο, Άμλετ, Άλμα, Ίλιον, Ρίντα, Ορφέο, Γωγώ, Όσκαρ, Ζίνα, ακόμη και το Ααβόρα). Αν προσθέταμε και τα πέριξ της Κυψέλης και της πέρα Πατησίων, όπως λέγαμε εμείς, έφταναν τους 26 (Κολοσσαίον, Ριάλτο, Κυψέλη, Κυψελάκι, Ράδιο Σίτι, Φιλίπ, Σελέκτ, Άντζελα, Πιγκάλ). Και ήδη υπήρχαν και δύο απώλειες, που από τότε είχαν μετατραπεί σε σούπερ μάρκετ (Αριέλ, Οπτασία). Από όλους αυτούς συνεχίζουν σήμερα μόνο το Τριανόν, το Αελλώ και το Αλεξάνδρα. Πάλι καλά να λέμε... 

Το ίδιο τραγική απ’ ό,τι μπορεί να δει κανείς, είναι η κατάσταση και στον Πειραιά. Από τους 14 «κεντρικούς», δηλαδή αυτούς που έπαιζαν ταινίες Α’ Προβολής, μόνο δύο υπάρχουν σήμερα (Ζέα, Σινεάκ). 

Αλλά και αυτοί που συνεχίζουν με τα χίλια ζόρια, δεν βρίσκουν και μεγάλη γκάμα ταινιών για να προβάλλουν, αφού το Χόλιγουντ περιορίζεται πλέον μόνο στην παραγωγή με «παραμύθια» και με υπερ-ήρωες, καθώς θεωρεί πως μόνο αυτές φέρνουν κέρδη. Τα μεγάλα στούντιο δεν ρισκάρουν πλέον χρήματα για άλλο είδος ταινιών. 

Άντε αραιά και που να γυρίσουν και καμιά ξέφρενη κωμωδία ή καμιά ταινία σπλας, εκείνες τις αιματοβαμμένες που υποτίθεται ότι παράγουν τρόμο. Όλες οι άλλες έχουν αποκλειστεί από τους μεγάλους παραγωγούς. 

Μοιραία, σκηνοθέτες και ηθοποιοί που επιδιώκουν να γυρίσουν κάτι πέρα από αυτά τα τρία είδη, αναγκάζονται κι αυτοί να καταφύγουν στο Netflix, αφού μόνο αυτό σπρώχνει χρήματα για όλα τα άλλα είδη, οπότε πάνε απευθείας στην πλατφόρμα αυτές οι ταινίες, όχι στις αίθουσες των κινηματογράφων. 

Προσθέστε και το ότι οι δικές μας εταιρείες διανομής αποφεύγουν πλέον να αγοράσουν μεγάλο αριθμό ταινιών και καταλήγουμε στην Ελλάδα να προβάλλονται όλο τον χειμώνα μόνο υπερ-ήρωες και κάτι ταινίες από το Ιράν, την Κορέα, την Κίνα και την Ιαπωνία, επειδή είναι φτηνές. Για παράδειγμα, οι μισές από τις οσκαρικές ταινίες φέτος, δεν θα προβληθούν ποτέ στην Ελλάδα, καθώς οι εταιρείες διανομής δεν τις αγόρασαν. Ε, πώς να δουλέψουν οι κινηματογράφοι; Πόσοι δηλαδή θα πάνε να δουν το «αριστούργημα» από το Ιράν; Πίκρα! 

Τουλάχιστον, σε αντίθεση με όλο αυτό το ζοφερό τοπίο στους χειμερινούς κινηματογράφους και το «σφαγείο» που ζουν, μία αισιοδοξία επικρατεί για τους θερινούς. 

Σε τέτοιο βαθμό, που οι εταιρείες διανομής κράτησαν κάποιες καλές ταινίες, δεν τις έβγαλαν τον χειμώνα, για να τις προβάλλουν το καλοκαίρι, θεωρώντας πως στους θερινούς θα πάει ο κόσμος και άρα θα «δουλέψει» η ταινία. Και δεν είναι τυχαίο που εκείνοι οι αιθουσάρχες, οι οποίοι διατηρούν και χειμερινό και θερινό κινηματογράφο, έκλεισαν από τις αρχές Απριλίου τον χειμερινό μετρώντας τη ζημιά τους και άνοιξαν ήδη αυτή την εβδομάδα τον θερινό ευελπιστώντας να πατσίσουν τη χασούρα. 

Οπότε… Νύχτα, αστεράκια στον ουρανό, νυχτολούλουδα τριγύρω, τσιγαράκι, μπιρίτσα, ποπ-κορν και ταινιούλα. Ετοιμαστείτε!...

 Δημήτρης Βασιλόπουλος (FB)