Στόχος της συνέντευξης: μια φιλοσοφική συζήτηση για το πώς βιώνει και πώς νοηματοδοτεί ένας μεγάλος αθλητής τον αθλητισμό, με ερωτήσεις που πηγάζουν από την αριστοτελική ηθική. Έναυσμα: ο μαγνητισμός που ασκεί η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Μίλτου Τεντόγλου... Τόπος και χρόνος συνάντησης: Καλαμάτα, Απρίλιος 2022. Διάρκεια συνέντευξης: 47 λεπτά.
Αρχικά είχα μια μακρά συνομιλία με τον προπονητή του, τον εξαιρετικά ενδιαφέροντα άνθρωπο Georgi Pomaski. Μου μίλησε με απρόσμενη ειλικρίνεια, κυρίως για τον Μίλτο. Ήταν ξεκάθαρο ότι με προετοίμαζε για άτι. Μετά εμφανίστηκε ο Μίλτος, ακριβώς στην ώρα του, παρά ένα λεπτό, όπως πάντα.
— Μίλτο, πόση σκέψη απαιτεί ο αθλητισμός;
Το άλμα εις μήκος, όπως όλα τα αθλήματα, είναι διανοητικό. Πρέπει να είσαι πολύ παρατηρητικός, να ξέρεις να κάνεις αλλαγές, να διορθώνεις τα λάθη σου. Βλέπω αθλητές που, αν και είναι στο αγώνισμα για χρόνια, κάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Και απορώ γιατί, γιατί δεν μπορούν να τα δουν, να τα σκεφτούν, να αλλάξουν κάτι. Το πώς δουλεύεις με το σώμα σου είναι ζήτημα σκέψης: το σώμα είναι για τον αθλητή αντικείμενο μελέτης.
Ξέρω ότι η ζωή μου είναι οργανωμένη γύρω από το άλμα εις μήκος και ότι ο πρωταθλητισμός, αναγκαστικά, θα σταματήσει κάποια στιγμή για μένα γύρω στα τριάντα και ότι, μετά από αυτόν τον κύκλο, ανοίγεται μια δεύτερη ζωή. Θα ζήσω δυο ζωές. Αυτό δεν με αγχώνει καθόλου. Πώς θα εξελιχθεί η δεύτερη, θα το αποφασίσω όταν έρθει η ώρα.
— Νιώθεις περισσότερο σαν γιατρός, μάγειρας ή ηθοποιός;
Ο αθλητής δεν μοιάζει με επιστήμονα, με γιατρό, μοιάζει όμως, σίγουρα, με τεχνίτη που δουλεύει για να παραγάγει ένα αποτέλεσμα. Μοιάζει και με καλλιτέχνη, γιατί υπάρχει περιθώριο να δημιουργήσει ένα προσωπικό στυλ. Ανάμεσα στις πολλές τεχνικές, επιλέγεις εκείνη που είναι καταλληλότερη για σένα.
— Πόση μίμηση άλλων αθλητών χρειάζεται για να γίνεις Τεντόγλου;
Ναι, αντιγράφω συνέχεια, σαν κλεφτρόνι! [Γέλια.] Αν ήταν να κατασκευάσω το τέλειο άλμα, θα έφτιαχνα ένα μίγμα με τη φόρα του Carl Lewis, τα τελευταία δύο βήματα του Mike Powell και το άλμα του Ivan Pedroso. Αλλά μια τέτοια κατασκευή είναι ανέφικτη, καθώς το άλμα είναι ένα ενιαίο πράγμα. Θα πρέπει να δούμε σε ποιον τα παραπάνω στοιχεία ενώνονται καλύτερα σε ένα στυλ. Η οικειοποίηση στοιχείων από το στυλ των άλλων δεν είναι τόσο ένα είδος σεβασμού προς αυτούς ή η αίσθηση ότι ανήκουμε όλοι στη μεγάλη ιστορία του άλματος εις μήκος, αλλά η ιδέα ότι εφόσον αυτοί μπορούσαν να το κάνουν, τότε γίνεται. Άρα, μπορώ κι εγώ. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: εφόσον μπορώ εγώ, μπορούν και οι άλλοι, ας πούμε, οι νεότεροι από εμένα που με αντιγράφουν.
— Αν όλα είναι σκέψη, τι είναι το σώμα για έναν μεγάλο αθλητή, τι είναι για σένα; Είναι ένα απλό εργαλείο, ένας καθρέπτης του εαυτού ή, μάλλον, ο ίδιος ο εαυτός σου;
Είναι μέρος ενός ενιαίου όλου. Το σώμα είναι ένας τόπος από αυτοματοποιημένες κινήσεις, όπως έχουν εγγραφεί πάνω του μετά από τόσες επαναλήψεις στην προπόνηση. Επιπλέον, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, το σώμα του μεγάλου αθλητή αφομοιώνει και τις νέες κινήσεις, τις νέες τεχνικές, γρήγορα και αποτελεσματικά. Το σώμα είναι εκείνο το μέρος του εαυτού που δεν μπορείς να ελέγξεις πλήρως, προβάλλει αντίσταση με τρόπο «εκνευριστικό»: τραυματίζεσαι κάπου και αναρωτιέσαι γιατί τραυματίστηκα, πώς συνέβη κάτι τέτοιο, ενώ είχα λάβει τις προφυλάξεις μου. Και ακόμα περισσότερο, η σκέψη προσπαθεί να βρει τρόπους να θεραπεύσει πιο γρήγορα το τραύμα αλλά, στην πραγματικότητα, αδυνατεί. Αν ο εγκέφαλος δούλευε πιο αποτελεσματικά, θα μπορούσε. Χρησιμοποιούμε πολύ λίγο τον εγκέφαλό μας!
Για να διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου