Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ της Βέρα Κρισέφτσκαγια για τα ρωσικά media...
Πώς ένας ρωσικός σταθμός μπήκε στο μάτι του Πούτιν και στα σπίτια εκατομμυρίων Μοσχοβιτών, ασκώντας αυτοσχέδια δημοσιογραφία αντίστασης στο βασίλειο της λογοκρισίας. Ένα... διαφωτιστικό έργο έρχεται στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Βέρα Κρισέφτσκαγια εργάστηκε σε ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης στη χρυσή εποχή της ελευθεροτυπίας στη Ρωσία, αμέσως μετά την περεστρόϊκα, και μέχρι το 2008. Όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί της, ένιωσε τη φωνή της να πνίγεται και το αντικείμενο της δουλειάς της να εξαφανίζεται, δηλαδή να περνάει τα χέρια του κράτους. Προτού πει το αποχαιρετιστήριο «fuck this job», ήρθε μια αναπάντεχη ευκαιρία, από τον πιο απίθανο άνθρωπο, μια κοσμική πεταλούδα της πρωτεύουσας, την καρδιά των πάρτι της πόλης, μπαλαρίνα χωρίς καριέρα και παρ’ ολίγον τραγουδίστρια, που έβγαλε χρήματα στην περίοδο των παχιών επιχειρηματικών αγελάδων ως παραγωγός σ’ έναν ραδιοφωνικό σταθμό.
Η Νατάσα Σιντέεβα ήταν η πριγκίπισσα που ονειρευόταν έναν ιππότη και τον βρήκε στο πρόσωπο του όμορφου, πλούσιου, καλόκαρδου τραπεζίτη Αλεξάντερ Βινοκούροφ. Τέλεσαν έναν αξέχαστο γάμο σε παλάτι, με μπαλέτο και χιλιάδες λουλούδια και διέμεναν σε αξιοζήλευτη έπαυλη. Κι όπως πέρασε από το μυαλό του Τσαρλς Φόστερ Κέιν να χτίσει από το μηδέν μια εκδοτική αυτοκρατορία ξεκινώντας από μια αμελητέα φυλλάδα, η Νατάσα είπε «και δεν στήνω ένα κανάλι;». Ο Σάσα της τη στήριξε τυφλά κι αμέριστα, κι εκείνη ονόμασε το τηλεοπτικό της τέκνο Dozhd, δηλαδή «Βροχή», χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο (απλώς είχε βαφτίσει «Ασημένια Βροχή» τον ραδιοφωνικό σταθμό που είχε μανατζάρει με τον πρώτο σύζυγό της στη δεκαετία του '90), και με υπότιτλο, «ένας αισιόδοξος τηλεοπτικός σταθμός».
Όποιος επιχειρούσε να αρθρώσει λόγο αντίθετο από την επίσημη γραμμή, ειδικά μετά την εκτεταμένη κριτική της αντιπολίτευσης στο δημοψήφισμα που θεωρητικά φύτεψε τον Πούτιν στην εξουσία μέχρι το 2036, ανακηρυσσόταν ξένος πράκτορας, και ως διά μαγείας έχανε χορηγούς και σοβαρή οικονομική υποστήριξη.
Οι προθέσεις της ήταν ξεκάθαρα ανάλαφρες και η διάθεσή της μεταδοτική και ασταμάτητη. Εντόπισε έναν καταπληκτικό, τεράστιο χώρο και μετέτρεψε το παλιό εργοστάσιο σοκολάτας που μύριζε καραμέλα και αρουραίους σε στούντιο, που σταδιακά εξελίχθηκε από ερασιτεχνικό τσαντίρι ειδήσεων και αμήχανων talk show σε μια σοβαρότερη υπόθεση που αφορούσε (και απέκτησε) εκατομμύρια συνδρομητές, όταν έκανε σάτιρα με σκετς και αντιπολίτευση με συζητήσεις και επιχειρήματα. Κατέφθανε στο αστραφτερό εργασιακό της παιχνίδι με πολυτελή αυτοκίνητα, ενθάρρυνε τους συνεργάτες της, ντυνόταν στην πένα, έσφιζε από επιχειρηματικό οίστρο – εκπροσωπούσε τη νέα τάξη όπου όλα ήταν δυνατά, σε μια χώρα που πηδούσε ταχύρρυθμα (και ανώμαλα) τα χαμένα σκαλοπάτια του παρελθόντος.
Η Κρισέφτσκαγια σκηνοθετεί και αφηγείται τις περιπέτειες της δημοσιογραφίας στη χώρα της μέσα από το πορτρέτο της πεισματάρας και φιλόδοξης εργοδότριάς της.
Η ατυχία της ήταν ότι η άνοδός της συνέπεσε με το σφιχταγκάλιασμα του Βλαντίμιρ Πούτιν με την εξουσία το 2008. Η ετσιθελική μετατόπιση του Ντιμίτρι Μεντβέντεφ από τον θώκο της μεταρρυθμιστικής του πολιτικής σε διακοσμητικό σκαμπό αμίλητου παρατηρητή σκοτείνιασε τον αισιόδοξο ουρανό – η παρουσία του πρώην Προέδρου στο πλατό του Dozhd ήταν ένα σημάδι επίσημης αναγνώρισης της απήχησης του καναλιού στα μάτια των Αρχών, αν και σήμανε την πικρή αρχή των πολλών προβλημάτων που αντιμετώπισε.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...
πηγη Lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου