Από την εποχή του Βιετνάμ (που αποτελεί μέχρι και σήμερα, το πλέον εμβληματικό ορόσημο) μέχρι και πριν δύο δεκαετίες, το μαζικό αντιπολεμικό κίνημα αποτελούσε το λαμπρό παράδειγμα της δημοκρατικής και ουμανιστικής εξέλιξη της κοινωνίας.
Ένα κίνημα που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης του... συλλογικού, πασιφιστικού συνειδητού και που "άνθισε" ταυτόχρονα με τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες για τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.
Ένα κίνημα που σφράγισε τον άγραφο οικουμενικό νόμο που ορίζει πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους ακόμα και σε περιόδους πολέμων που εξυπηρετούν συμφέροντα.
Ένα κίνημα - αντίσταση απέναντι στο νόμο του ισχυρού.
Το τέλος του αντιπολεμικού κινήματος
Οι μέρες που ζούμε πλέον είναι "κατάμαυρες" και αυτό όχι μόνο λόγω της αποτρόπαιας ρωσικής εισβολής και της πολυεπίπεδης σύγκρουσης συμφερόντων στην Ουκρανία, αλλά και επειδή διαπιστώνουμε πως από το αντιπολεμικό κίνημα έχουμε -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- σε έναν πολεμοχαρή όχλο.
Φτάσαμε στο δυστοπικό και οξύμωρο σημείο, όπου πολλές από τις αντιδράσεις, τις δηλώσεις και τις διαδηλώσεις για μια στρατιωτική εισβολή, να μην είναι αντιπολεμικές, αλλά το αντίθετο.
Να απαιτούν αντίποινα, να κάνουν έκκληση στο ΝΑΤΟ και σε λοιπές αποικιακές δυνάμεις, για περισσότερες βόμβες, περισσότερο πόλεμο, περισσότερο αίμα, περισσότερες οικονομικές κυρώσεις, που φυσικά έχουν αντίκτυπο μόνο στους αδύνατους, όπως φαίνεται από την «αντίδραση των αγορών» και το τίμημα που πληρώνει ήδη η μικρή και η μεσαία τάξη σε όλο τον πλανήτη.
Φτάσαμε στο σημείο, άλλοι να στηρίζουν τον Πούτιν και τους βομβαρδισμούς της ρωσικής "ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης" γιατί «ε, έχει και αυτός τα δίκια του».
Διαβάστε περισσότερα στο 2020mag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου