Πόσο διαφέρει ο Έλληνας από τον μέσο Ευρωπαίο...

...σε αυτόν τον πόλεμο...

Ένα από τα βράδια της περασμένης εβδομάδας, ο ακροατής τού Ανεμολόγιου του Κωνσταντίνου Λαβίθη, στον Real fm, μπερδεμένος ήταν και μπερδεμένα τα έλεγε. Πως ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι άδικος, πως και η Ρωσία είναι αδικημένη, πως δεν ξέρει πού είναι το... φταίξιμο –έτσι, ή κάπως έτσι. Ο παρουσιαστής τής μεταμεσονύχτιας εκπομπής ζήτησε μια ξεκάθαρη θέση, με δυο

λόγια, με μια τοποθέτηση. Και ο ακρατής, πάντα δυσκολευόμενος, κατέληξε πως μάλλον η Ρωσία είναι αυτή που βρίσκεται σε άμυνα!

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, υπάρχει εξήγηση. Στην Ελλάδα καταγράφεται αν όχι η μεγαλύτερη συμπάθεια για τους Ρώσους, σίγουρα η μεγαλύτερη κατανόηση. Άλλωστε το δείχνουν και τα δημοκοπικά στοιχεία από την πανευρωπαϊκή έρευνα της Euroskopia που δημοσίευσε το Politico.

Προσέξτε:

Στο ερώτημα αν μπορείτε «να κατανοήσετε θετικά τις ενέργειες του Πούτιν», στην Ολλανδία απάντησε καταφατικά το 9%, στην Ισπανία το 10%, στη Γερμανία το 11%, στη Γαλλία το 13%, στην Ιταλία το 19% και στη Ελλάδα (με άλμα!) το 34%. Δηλαδή ένας στους τρεις Έλληνες κατανοεί, προφανώς και δικαιολογεί ως ένα σημείο, το «γιατί» έγινε η επίθεση στη Ουκρανία, με τον όλεθρο που ακολούθησε.

Στο ερώτημα αν «θωρείτε απαράδεκτη τα ρωσική εισβολή», με «ναι» απάντησε το 88% των Ολλανδών, το 86% των Ισπανών το 82% των Γερμανών, το 78% των Γάλλων, το 71% % των Ιταλών και (πάλι με άλμα) το 60% των Ελλήνων. Δηλαδή κάτι λιγότερο από τους μισούς πολίτες εδώ, στο νότιο ευρωπαϊκό άκρο, δεν θεωρούν απαράδεκτο τον πόλεμο που κήρυξαν οι Ρώσοι…

Ανάμεσα στην Ολλανδία και την Ελλάδα –αλλά και ανάμεσα στις άλλες χώρες– υπάρχει χάσμα. 

Ο Έλληνας δικαιολογεί –κακώς, κάκιστα– ανέχεται, δεν απορρίπτει με μιας, χωρίς αστερίσκους, τον πόλεμο που κήρυξε ο μακελάρης Πούτιν, γιατί στην εθνική συλλογική του μνήμη υπάρχει μια Κύπρος, για την οποία ουδείς τρίτος έκλαψε, υπάρχει μια δικτατορία που προκλήθηκε και στηρίχθηκε από αυτούς που σήμερα μέμφονται περισσότερο τον Πούτιν, υπάρχει η διαρκής εξ ανατολών απειλή υπό την ανοχή της Δύσης, υπάρχει η αγανάκτηση που ένιωσε από τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. 

Υπάρχει, δηλαδή υλικό –αυτό και άλλο– για να κοιτάξει με απέχθεια από την άλλη πλευρά, άσχετα αν ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ οι συμψηφισμοί και η ιστορική αναγωγή του «τότε» (των όλων «τότε») με το «τώρα». Και άσχετα αν το σωστό είναι ένα και μοναδικό:

Ότι στην Ουκρανία συντελείται ένα ιστορικπό έγκλημα. Και αυτή τη φορά όχι από τους συνήθεις δράστες...

harddog-sport.blogspot.com