Χαμένοι όλοι...

Φυσικά δεν ξεχνιούνται από το παρελθόν οι επιθέσεις στη Σερβία, στο Ιράκ (με κατασκευασμένες αιτίες), η καταστροφή τού Βελιγραδίου, η απρόκλητη εμπλοκή των Δυτικών στον πόλεμο της Βοσνίας, η απόσχιση και η «δυτικοποίηση» του Κοσόβου (που σήμερα λέει «θα κάνουμε ό,τι μας πουν οι... Αμερικανοί για την αποστολή, ή όχι, βοήθειας στην Ουκρανία»!), οι βομβαρδισμοί αμάχων, οι παράπλευρες απώλειες άδικων επιθέσεων, οι απορφανισμοί, οι ακρωτηριασμοί χωρών και η σαλομοποίησή τους. 

Δεν ξεχνιέται ο ρόλος τής Δύσης στις ουκρανορωσικές διαφορές, η εξάπλωση του ΝΑΤΟ ώς την πόρτα της Ρωσίας, η στοχοποίηση των ρωσόφωνων στο Ντονμπάς, τα εγκλήματα εντός και εκτός Ευρώπης στη διαδρομή της Ιστορίας. 

Όλα αυτά μας εξόργισαν, ίσως και περισσότερο από όσο μας εξοργίζει το τωρινό έγκλημα. Αλλά, επίσης, όλα αυτά και πολλά άλλα, δεν μπαίνουν στη ζυγαριά για να ισορροπήσουν το βάρος τού πολέμου που κήρυξε ο Πούτιν στην Ουκρανία, τις εκατόμβες νεκρών, τις εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων, τα χτυπήματα αμάχων, τις καταστροφές πόλεων, τα παιδιά που χειμάζονται ή και που σκοτώνονται ακόμα. Όλα αυτά δεν δικαιολογούν το απονενοημένο τού Πούτιν και την πολεμική παράνοια!  

Γιατί, ο πόλεμος ποτέ και παντού δεν είναι λύση. Και, περισσότερο, δεν είναι, λύση να χαϊδεύεις το κουμπί των πυρηνικών για να απειλήσεις. Όσα δίκια και να είχε η Ρωσία, τα έχασε. Όσο και αν υπάρχουν ακόμα πολίτες που βλέπουν πραγματικές και όχι κατασκευασμένες αιτίες πίσω από την παρανοϊκή αντίδρασή της, ο Πούτιν έχει προκαλέσει παγκόσμιο κύμα αγανάκτησης που θα παραμείνει και όταν κατακάτσει η σκόνη. 

Τότε θα επιβιώνει ακόμα στην ανθρωπότητα η αποδοκιμασία, η αντιπάθεια, η κατηγορία και το μεγάλο «γιατί;» για την αντίδραση ενός ανθρώπου που καταστρέφει και δεν τον νοιάζει αν καταστραφεί· αυτός και ο λαός του.

Γιατί η Ρωσία δεν θα νικήσει ακόμα και αν σαρώσει όλην την Ουκρανία. Χαμένη θα είναι και αυτή, χαμένη και η Δύση που μέτρησε λάθος την αλαζονεία και τον δεσποτισμό (αλλά και τα δίκια) ενός ανθρώπου και τον εξώθησε στις άκρες τού μονομανιακού εγκεφάλου του. 

Ας ελπίσουμε ότι δεν φτάσει στην απώτερη άκρη, τότε που το χάδι στο κουμπί τού ολέθρου θα γίνει πάτημά του. Πλέον, όλο και λιγότερο αμφιβάλλουμε ότι μπορεί να το κάνει. 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Φυσικά τα σφοδρά αντιπολεμικά συναισθήματά μας δεν πρέπει να εξελιχθούν σε αντιρωσική υστερία, τύπου «απαγορεύουμε τη Λίμνη των Κύκνων στο Μέγαρο Μουσικής». Είναι, τουλάχιστον, αφελές...

Διον. Βραϊμάκης 

harddog-sport.blogspot.com