Προσφυγομάχος κυνισμός...

Παντελής Μπουκάλας

Παρά τους πάμπολλους δορυφόρους που εποπτεύουν τον πλανήτη, και παρά τα χιλιάδες σκάφη που πλέουν στη Μεσόγειο, εξακολουθούν να υπάρχουν αόρατα ναυάγια που δεν καταγράφονται σε κανένα δελτίο συμβάντων. Μαθαίνουμε ότι έγιναν μόνο όταν τα... πτώματα των θαλασσοπνιγμένων (οι «σοροί», όπως τα αποκαλεί ο φόβος της κυριολεξίας) καταλήξουν σε κάποια νησιωτική ή ηπειρωτική ακτή. Οπως προχθές, με τους έξι νεκρούς της Λέσβου.

Μολαταύτα, και τότε ακόμα δεν είναι βέβαιο ότι θα πληροφορηθούμε πως όσοι έζησαν μιαν αόρατη και ανώνυμη ζωή έγιναν επιτέλους ορατοί και επώνυμοι. Εστω διά του θανάτου τους. Αν τους νεκρούς τούς εντοπίσουν ιδιώτες, λ.χ. ψαράδες, η είδηση θα δημοσιευτεί, αργά ή γρήγορα. 

Είναι πιθανό όμως να μη μάθουμε ποτέ τίποτε αν τους νεκρούς που απόθεσε η θάλασσα στην ακτή τούς πρωτοδούν οι αρχές της μιας ή της άλλης χώρας. Ολες τους διέπονται από το ίδιο πνεύμα: της απόκρυψης και της αποσιώπησης. Μάλλον επειδή όλες τους έχουν λίγο ή πολύ λερωμένα τα χέρια τους. Αδιαφόρησαν για την άθλια βάρκα, κατάφορτη πρόσφυγες, που συνάντησαν στ’ ανοιχτά, κι ας ήταν ολοφάνερο ότι κινδυνεύει, απώθησαν, εξέθεσαν σε κίνδυνο, «επαναπροώθησαν». Εντεχνα και πονηρούτσικα ή με απάνθρωπο κυνισμό.

Το τεράστιο προσφυγικό ρεύμα που προκάλεσε η απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν να αναθεωρήσει διά των τεθωρακισμένων την Ιστορία και να γράψει με το χρώμα του αίματος νέα σύνορα πάνω στους χάρτες αποκάλυψε πόσο βαριά έχει ηττηθεί το διάσημο ευρωπαϊκό πνεύμα από το πνεύμα του κυνισμού. Αίφνης, και με πρωταγωνιστική εδώ τη συμβολή τού (κατ’ ευφημισμόν) υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου Νότη Μηταράκη και της υφυπουργού Σοφίας Βούλτεψη, οι πρόσφυγες διαχωρίζονται σε πραγματικούς και αυθεντικούς αφενός, σε κίβδηλους αφετέρου. Οι Ουκρανοί που αναγκάζονται ν’ αφήσουν την πατρίδα τους για να σωθούν από τους βομβαρδισμούς είναι ούτως ή άλλως πρόσφυγες.

Επειδή ωστόσο είναι λευκοί και χριστιανοί, αντιμετωπίζονται σαν πρόσφυγες (τουλάχιστον προς το παρόν) ακόμα και από χώρες που άφησαν επί εβδομάδες στα σύνορά τους, στο κρύο και στη λάσπη του χειμώνα, ξεριζωμένα γυναικόπαιδα από μη ευρωπαϊκά μέρη του πλανήτη. Τους μαύρους μάλιστα που ζούσαν στην Ουκρανία, και φεύγουν επίσης, τους εγκλωβίζουν ανάλγητα στα πεδία του πολέμου, ξαποστέλνοντάς τους από σύνορα σε σύνορα, σαν ανεπιθύμητους, αν όχι σαν αόρατους. Αν σκοτωθούν όσο αναζητούν σωτήρια έξοδο, ίσως γίνουν ορατοί...

Καθημερινή