«Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ», μας προειδοποίησε πικρά ο Μανόλης Αναγνωστάκης γράφοντας μέσα στα χρόνια της Κατοχής και του Παγκόσμιου Πολέμου. Είμαστε επομένως και σήμερα αντιμέτωποι με πολέμους που «δεν τελείωσαν ποτέ».
Σε ποια πλευρά βρισκόμαστε όμως; Η... απάντηση «στην πλευρά της ειρήνης, βέβαια» δεν αρκεί, γιατί εδώ διεξάγεται ένας δεύτερος, ταυτόχρονος, πόλεμος που «δεν τελειώνει ποτέ».
Δεν ζητούν από τους πολίτες να είναι με την ειρήνη. Δεν τους είναι αρκετό. Δεν είναι αρκετή ούτε η καταδίκη της εισβολής και του επιτιθέμενου. «Δεν το λες με την καρδιά σου. Εξισώνεις. Κάτι άλλο υπονοείς», λένε καχύποπτα.
Ζητούν πιστοποιητικό πολεμικών φρονημάτων. Πρέπει να είμαστε με ένα από τα αντιμαχόμενα μέρη, ως χώρα, ως κοινωνία, ο κάθε ένας ατομικά. Δικαστές με γουνάκια από πληκτρολόγια συντάσσουν κατηγορητήρια. Με τον φανατισμό του νεοπροσήλυτου. Ο λόγος υπέρ της ειρήνης, πολύ περισσότερο η σιωπή, είναι συνενοχή. Μας θέλουν μέρος του πολέμου.
Το ακραίο Κέντρο επαναφέρει την τοξικότητα στην Ελλάδα. Μας διχάζει ακόμα και στον πόλεμο. Με τη Ρωσία ή την Ουκρανία. Άσπρο - μαύρο, και το δίλημμα διατυπωμένο όπως τους βολεύει. Μέσα από την τοξικότητα επιχειρεί εις μάτην να αποκτήσει αυτό που δεν είχε ποτέ: την ιδεολογική ηγεμονία. Την οποία μπορεί να διεκδικήσει μόνο μέσα από την εμπάθεια, την πόλωση, την αντιπαράθεση, την πολεμική, την κατασκευή αντιθέσεων, αντί της δημιουργίας συναινέσεων. Και ταυτόχρονα επιδιώκει τον εξοβελισμό κάθε αντίληψης που δεν είναι ταυτόσημη με τη δίκη τους.
Δείτε τους καλά ποιοι είναι. Στον δημόσιο λόγο, στα μίντια, στα κοινωνικά δίκτυα, στα κέντρα αποφάσεων. Γιατί το ακραίο Κέντρο εκτός των άλλων εκμεταλλεύεται σήμερα και την πρόσβαση που έχει στο Μαξίμου, γεγονός που αναπόφευκτα κομματικοποιεί τα πράγματα. Όντας κοινωνική μειοψηφία, θέλει να είναι στην κορυφή της πολιτικής πλειοψηφίας.
Αφού περιπλανήθηκε στον σημιτικό «εκσυγχρονισμό», στους «μενουμΕυρωπαίους», στα Ποτάμια και (για λίγο) στο ΚΙΝ.ΑΛΛ., βρήκε καταφύγιο στον Μητσοτάκη για να κυβερνά τη χώρα στην πλάτη της συντηρητικής πλειοψηφίας της παράταξής τους. Υπαγορεύει πολιτικές, όπως την πρόσκληση στον Ζελένσκι να μιλήσει στην ελληνική Βουλή. Στηρίζει τη στρατιωτική εμπλοκή της χώρας με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία (η αποδοκιμασία στις δημοσκοπήσεις φτάνει το 70%). Ο λαός θέλει τη χώρα παράγοντα ειρήνης, αλλά αυτοί τον χαβά τους.
Ο απομονωμένος (μην ξεχνάμε τις μπαρούφες που έγραφαν) Ερντογάν έγινε παγκόσμιος παίκτης, αλλά αυτοί δεν διδάχθηκαν τίποτε. Ο Μπάιντεν στο ΝΑΤΟ σε αυτόν μίλησε, όχι στον άλλο που βρισκόταν πίσω του και ας φούσκωνε σαν διάνος (δείτε τα πλάνα, τα λένε όλα). Η Ελλάδα δεν είναι Εσθονία των Βαλκανίων. Είναι η μόνη χώρα που έχει πληθυσμό στην εμπόλεμη περιοχή (εκτός από την Ουκρανία και τη Ρωσία). Στα κεφάλια τους σκάνε οι βόμβες. Αλλά η κυβέρνηση της Ελλάδας δεν πήρε ούτε μία πρωτοβουλία ειρήνης. Είναι με τον πόλεμο. Και ο λαός με την ειρήνη. Και τραγουδά για την ειρήνη...
Κώστας Πουλακίδας
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου