...κι εμείς στο κοκορέτσι μας...
Κυριακή μεσημέρι, οι σούβλες στην ταβέρνα του Γιώργου του Γκόγκου περιστρέφονται σαν τους εκστασιασμένους στροβιλιζόμενους δερβίσηδες. Ο διάκοσμος χαρούμενος, αποκριάτικός: Σερπαντίνες, μπαλόνια πολύχρωμα κι ανάμεσά τους παιδάκια ντυμένα κάτι από Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και από Star War, να καλπάζουν ανάμεσα στους... σερβιτόρους, που πολύ θα ήθελαν να τους βάλουν τρικλοποδιά…
Και μέσα από τα χαμόγελα της γιορταστικής ατμόσφαιρας και την ομίχλη της ψησταριάς, ξεπρόβαλε η κυρία Όλγα, ντυμένη στα μαύρα, σοβαρή με το χαρτί και το μολύβι στο χέρι έτοιμη ν’ ακούσει την παραγγελία μας.
«Τι έχεις κυρία Όλγα;», ρώτησε φίλος από την παρέα που την γνώριζε.
«Πόλεμο!» απάντησε με μια λέξη – σφαίρα που ‘φυγε με κρότο και με στόχο όλους εμάς τους αδιάφορους γλεντοκόπους.
«Πόλεμο»! Η μάνα της και τ’ αδέρφια της εκεί, στους καπνούς, τον θάνατο και την παγωνιά της αντάρας της Μαριούπολης κι εκείνη εδώ στους καπνούς από την τσίκνα, την αμεριμνησία των ανέγνοιαστων, στη ζέστη των βολεμένων αδρανών…
«Τι λες κυρία Όλγα; Σοβαρά;», ρωτήσαμε κάνοντας ότι δήθεν νοιαζόμασταν για να προλάβουμε την απάντησή της με μια πιο καίρια ερώτηση: «Κοκορέτσι έμεινε;»…
«Έχεις τόσα πολλά να πεις, αλλά δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη», λέει σε κάποιοι στίχο του ο Νομπελίστας Μπομπ Ντίλαν. Κάποιοι τα λένε όλα με δυο λέξεις: Κοκορέτσι έμεινε;
Δήθεν νοιαζόμαστε. Δήθεν πονάμε. Σερφάρουμε στα κανάλια: «Ζωντανή ενημέρωση», προχωράμε «Survivor», «Σασμός», «Φάρμα», «Ζωντανή ενημέρωση», «MasterChef»… Εδώ, εδώ άστο να δούμε τι θα φτιάξουν με χοιρινά μάγουλα σε μπαλοτίνα…
Και το 1939 μακριά μας ήταν ο πόλεμος. Ποιος νοιαζόταν για τους Πολωνούς καημένε; Εβραίοι ήταν; Καλά να πάθουν! Μετά παρανοιαστήκαμε! Έλα τώρα κυρία Όλγα, μην μας χαλάς την Κυριακή.
«Το Μαλιμπού είναι ένα μαγικό μέρος», έγραψε ο πάντα έμπλεος ενσυναίσθησης Στέφανος Τσιτσιπάς στο Twitter του. Μπράβο Στέφανε, μην αποσπάται η προσοχή σου από την ματαιότητα των ανθρώπων· εσύ στον στόχο σου: Χρήμα και σύννεφα! Έλα μην διαβάζεις τα σχόλια κάτω από την ανάρτησή σου. Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε… Εμείς στα κοκορέτσια εσύ στο Μαλιμπόυ…
Άλλωστε ο καθένας τον σταυρό του μαρτυρίου του μόνος τον σέρνει στον Γολγοθά. Έτσι; Κι αν ο Σίμων ο Κυρηναίος τον φορτώθηκε τον σταυρό του Ιησού για λίγο· το 'κανε να για να δει το «βάρος» του και να γυρίσει ανάλαφρος στην οικογένειά του, που δεν θα σταυρωνόταν εκείνος… Τον υποχρέωσαν να φορτωθεί τον σταυρό! Έτσι κι εμάς. Μας υποχρεώνουν οι καταστάσεις να εσκήψουμε για λίγο στην Ουκρανία και στη Ρωσία… Μετά κοκορέτσι.
Α, και για να μην ξεχνώμαστε, εφέτος για το Νόμπελ Ειρήνης 300 και, οι υποψήφιοι. Σε καιρούς πολέμου, Νόμπελ Ειρήνης!
Και για να μην ξεχνιόμαστε και πάλι: Μην τύχει κι έχετε Τολστόι στα ράφια της βιβλιοθήκης σας ή Προκόφιεφ στη δισκοθήκη σας; Κάψτε τους! Και η έγκριτος αρθρογράφος, δοκιμιογράφος, ιστορικός Σώτη Τριανταφύλλου το είπε ξεκάθαρα όταν της ζητήθηκε να σχολιάσει την απομάκρυνση του διευθυντή της συμφωνικής ορχήστρα του Μονάχου Βαλερί Γκεργκίεφ επειδή δεν κατάγγειλε τη ρωσική εισβολή: «Έτσι έπρεπε να γίνει»!
Έτσι πρέπει πάντα να γίνεται: Να σκοτώνονται οι λαοί για τ΄ αφέντη το φαί, να καίγονται στην πυρα του άκριτου φανατισμιού οι αντιφρονούντες, να ξεπλένουν τις αμαρτίες της Δύσης τα πλυντήρια εγκεφάλων των ΜΜΕ κι εμείς να πηγαίνουμε μια ώρα νωρίτερα τις Κυριακές στην ταβέρνα γιατί το κοκορέτσι τελειώνει γρήγορα...Κι άσε τα Μαλιμπόυ για τους Τσιτσιπάδες, μέχρι να 'ρθει κι η σειρά μας...
Νίκος Τζιανίδης
ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου