Έχουν περάσει δύο μήνες από όταν ξεκίνησε ο θόρυβος γύρω από την υπόθεση. Στις 9 Φεβρουαρίου, λίγο μετά την κηδεία της μεγαλύτερης κόρης, άρχισαν τα πρώτα ρεπορτάζ για το «μεγάλο δράμα» της «οικογένειας που έχασε και τα τρία της αγγελούδια σε τρία χρόνια». Με την πρώτη εισαγγελική έρευνα ξεκίνησαν...τα πρώτα υπονοούμενα. Σχεδόν δύο μήνες μετά, έχουμε ξεχάσει πλέον ότι μιλάμε για τρία νεκρά παιδιά - μέχρι και ολόγραμμα παιδιού είδαμε δίπλα σε δημοσιογράφο για να βγει «πιο ζωντανή» η εκπομπή. Η κάλυψη της υπόθεσης δεν είναι απλώς δημοσιογραφικά κακή. Είναι άθλια. Τα παιδιά έχουν πλέον χάσει την ανθρώπινή τους υπόσταση, αποτελούν μια ξεχασμένη υποσημείωση σε ένα κακόγουστο ριάλιτι ευρείας κατανάλωσης στο οποίο πρωταγωνιστούν ιατροδικαστές, «δημοσιογράφοι», χαρτορίχτρες και γειτόνισσες, ανάμεσα σε διαφημίσεις για γαριδάκια και γιαούρτια.
Το έγκλημα πουλάει περισσότερο από ποτέ. Διεθνώς οι true crime σειρές σκίζουν: από φτηνές αναπαραστάσεις αληθινών εγκλημάτων που παίζουν αργά το βράδυ σε δευτεροκλασάτα αμερικάνικα κανάλια και high-budget ντοκιμαντέρ για σίριαλ κίλερς (σαν το Μaking a Μurderer του Netflix), μέχρι τη σχεδόν αλλόκοτη μόδα με make-up artists που διηγούνται πραγματικά εγκλήματα ενώ βάφονται (η σειρά «Μurder, Mystery and Makeup» της Βailey Sarian είναι η πιο γνωστή). Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Οι ιστορίες με εμβληματικά εγκλήματα, κυρίως ξεχασμένες δολοφονίες, σπάνε διαχρονικά τα κοντέρ των ελληνικών σάιτ, 4 από τα 20 τοπ ελληνικά podcast αφορούν αληθινές εγκληματικές ιστορίες και οι τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολούνται με εγκλήματα -όσο πιο νοσηρό και ταμπού το έγκλημα τόσο το καλύτερο- σκίζουν στις ακροαματικότητες. Τα εγκλήματα μας αρέσουν γιατί μας εξιτάρουν, γιατί απολαμβάνουμε σε μικρές δόσεις τον φόβο - αλλά εδώ μάλλον συμβαίνει κάτι άλλο.
Για να διαβασετε ολοκληρο το κειμενο της Δεσποινας Τριβολη, πατηστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου