Η μάσκα του πρωθυπουργού...

...και τα λεωφορεία που πέφτουν στον γκρεμό...

«ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ όλοι ασχολούμαστε με τον πόλεμο στην Ουκρανία και με την ακρίβεια. Όμως ο κορωνοϊός είναι ακόμα εδώ» είπε ο πρωθυπουργός στο χθεσινό βίντεο που ανάρτησε στο Instagram για να ανακοινώσει ότι βρέθηκε θετικός στον... κορωνοϊό. Εννοείται ότι ο καθένας θα μπορούσε να κολλήσει, σε μια στιγμή χαλάρωσης, ή απροσεξίας, ή από κάποιο πολύ κοντινό του πρόσωπο. Ανθρώπινο, άρα απολύτως κατανοητό. 

Αυτό που δεν είναι κατανοητό όμως, είναι α) σε ποιους υπενθυμίζει ο πρωθυπουργός ότι ο κορωνοιός είναι εδώ, αφού από ό,τι φαίνεται εκείνος μοιάζει σαν να το είχε ξεχάσει και β) πώς είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός στις επισκέψεις του να μη φοράει μάσκα, ενώ πλησιάζει πολύ κοντά σε αρκετό κόσμο, ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους (όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τις φωτογραφίες που ο ίδιος ανάρτησε στο Instagram).

Καταργήθηκε η υποχρεωτική χρήση της μάσκας στους εσωτερικούς χώρους ή μήπως τελειώσαμε με την πανδημία; Τίποτα από τα δύο βεβαίως. Άλλωστε το έγραψε και ο πρωθυπουργός εχθές, ότι κορωνοιός είναι ακόμα εδώ, καθώς του το υπενθύμισε το τεστ που έκανε στο Μέγαρο Μαξίμου. 

Αυτό που διαπίστωσαν οι πολίτες όμως είναι ότι ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη δεν τηρούσε όλα τα μέτρα προστασίας (χρήση μάσκας και αποστάσεις) και δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη αυτό. Έχει υπάρξει η βόλτα στην Πάρνηθα, το γεύμα στην Ικαρία και κάποιες άλλες στιγμές. 

Κι αναρωτιέται κανείς: αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν δίνει πρώτος το παράδειγμα τηρώντας όλα τα μέτρα, χωρίς να ξεχνά ότι ο κορωνοιός είναι ακόμα εδώ, πώς περιμένει από τους πολίτες να το κάνουν; 

Η στάση ενός πρωθυπουργού πρωτίστως, αλλά και των πολιτικών γενικότερα, έχει διαπαιδαγωγητικό ρόλο, δια του λόγου αλλά και δια του παραδείγματος. Εάν ο πρωθυπουργός δεν τηρεί ευλαβικά τα μέτρα είναι σαν να αμφισβητεί τους κανόνες της πολιτείας και τις συστάσεις των επιστημόνων. Στάση που –ανεξάρτητα από την πρόθεση– ενισχύει στην πράξη την ανορθολογική αμφισβήτηση των αρνητών της πανδημίας. 

Αυτές τις μέρες παρατηρείται και πάλι αύξηση των κρουσμάτων, ενώ μόνο εχθές 70 συνάνθρωποι μας έχασαν τη ζωή τους. Κανένα από τα δεδομένα στη χώρα μας δεν επιτρέπει χαλάρωση. Ο πόλεμος κατά του SARS-CoV-2 δεν τελείωσε, αλλά αν το ξεχνάνε οι στρατηγοί, πώς θα ηττηθεί; 

Αντί επιλόγου, ένα απόσπασμα από το τελευταίο «Ημερολόγιο κορωνοϊού» του Γιώργου Παππά με τίτλο: «Τα λεωφορεία που πέφτουν στον γκρεμό, εικόνες από το πριν και πλάνα για το μετά της πανδημίας»

«Είναι αδιανόητο αυτό το ατύχημα με το λεωφορείο εκδρομής των ΚΑΠΗ που έπεσε στον γκρεμό, 52 νεκροί λέει, ο οδηγός και ένας συνοδός 40αρηδες, οκτώ ακόμη συμμετέχοντες 50αρηδες και 60άρηδες, 27 συμμετέχοντες ήταν άνω των 80, 15 ήταν 70αρηδες. Τι θα πει "πρώτη φορά το ακούω". Κάθε μέρα πέφτει και ένα και δεύτερο λεωφορείο σε γκρεμό, εκεί είναι η είδηση, παρούσα, στις ημερήσιες ενημερώσεις του ΕΟΔΥ. Αλλά δεν είναι παρούσα πλέον στα ΜΜΕ, στους καθημερινούς μας διχασμούς, στην ατομική και συλλογική προσπάθεια. Είναι όμως παρούσα στα κηδειόχαρτα, και στα συνεχιζόμενα, ακατάπαυστα, τηλέφωνα ανήσυχων ασθενών σε κάποιους από εμάς. Ενίοτε κρύβεται πίσω από αδήλωτα κρούσματα και από άρνηση ελέγχου, Μα είναι ακόμη εδώ. 

Και θα μου πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται, με την πανδημία θα ασχολούμαστε; Λυπάμαι που το θυμίζω, αλλά τα λεωφορεία συνεχίζουν να πέφτουν στον γκρεμό, και θα συνεχίσουν. Μπορούν να συμβαίνουν πολλά εγκληματικά πράγματα ταυτόχρονα σε αυτόν τον κόσμο, ας θυμόμαστε και τα συνεχιζόμενα εγκλήματα της διπλανής πόρτας. Περί εγκληματικής αδιαφορίας πρόκειται. Η μη εφαρμογή των μέτρων πριν, το σφύριγμα της λήξης ξανά και ξανά από τα πλέον επίσημα χείλη, οι αδιανόητες υπεκφυγές. Όταν η ίδια η πολιτεία δανείζεται επιχειρήματα από τους αρνητές για να μεταμφιέσει την ήττα σε στατιστική ανωμαλία, δεν μένει να πούμε πολλά πλέον, παρά να αποδεχτούμε ότι τελικά νίκησαν οι αρνητές, οι "σκεπτικιστές", οι "μείνετε μέσα μόνο οι ευπαθείς". Όταν η ίδια η πολιτεία μιλάει για "νεκρούς με" σε αντιδιαστολή με "νεκρούς από", επειδή τάχα μου "έτσι μετρούσε από την αρχή", ε τότε δεν έχουμε πια να πούμε κάτι. Τι να πούμε, τα στοιχειώδη; Ότι δεν μασκαρεύεται η δυσαναλογία των θανάτων με τέτοιες αλχημείες; Ότι κλείνουμε απλά τα μάτια και πάμε στο άγνωστο με ελπίδα, όπως τόσο "επιτυχημένα" ξανακάναμε κάθε φορά που έσβηνε κάποιο κύμα;»...

Βασιλική Σιούτη

lifo.gr