Η χθεσινή μέρα ανήκε χωρίς αμφιβολία στον Βλαντίμιρ Πούτιν, που, όπως ο αρχαίος Καίσαρας, διέβη τον δικό του διπλωματικό «Ρουβίκωνα», με την άμεση αναγνώριση των δυο ντε φάκτο αποσχισμένων ρωσόφωνων επαρχιών της Ουκρανίας, μια ενέργεια αποφασιστική, που συνοδεύτηκε από μια πύρινη ωριαία ομιλία μπροστά σε μια έκπληκτη παγκόσμια κοινή γνώμη.
Ξεκινώντας από τον... Λένιν και τον Χρουστσόφ και φτάνοντας ως τη συστηματική εξαπάτηση της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που υποσχέθηκαν «μορατόριουμ» στην προς Ανατολάς εξάπλωσή τους, ο Πούτιν εξέθεσε το σύνολο των ρωσικών ιστορικών επιχειρημάτων, αλλά και των υπαρξιακών αγωνιών γύρω από το ουκρανικό πρόβλημα.
Με την αναγνώριση αυτή, ο Πούτιν ακυρώνει ουσιαστικά την ανεφάρμοστη εδώ και οχτώ χρόνια συμφωνία του Μινσκ και τερματίζει στην πράξη έναν διπλωματικό διάλογο κωφών, που προφανώς δεν οδηγούσε πλέον πουθενά.
Η αναγνώριση όμως δεν είναι προσάρτηση -όπως έκανε ο Πούτιν το 2014 με την Κριμαία- και πολύ περισσότερο δεν είναι εισβολή. Πρόκειται μάλλον για μια ύστατη σκακιστική κίνηση επιθετικής διπλωματίας, που δημιουργεί τετελεσμένα και πιέζει ασφυκτικά το Κίεβο, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη να καθίσουν οριστικά στο τραπέζι και να συζητήσουν σοβαρά αυτό που πραγματικά θέλει το Κρεμλίνο.
Και αυτό είναι μια συνολική νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας για την Ευρώπη, που θα απομακρύνει -μαζί με τους πυραύλους μέσου βεληνεκούς και τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ δίπλα από τα ρωσικά σύνορα- την πιθανότητα ενός γενικευμένου πολέμου, που προφανώς δεν θα έχει κανέναν νικητή.
Άλλωστε, όποιος παρακολούθησε προσεκτικά την ομιλία του Ρώσου ηγέτη, αλλά και το έκτακτο Συμβούλιο Ασφαλείας που προηγήθηκε, σίγουρα θα συνειδητοποίησε πως αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι να εισβάλει με τα τεθωρακισμένα του στο Κίεβο, όπως υποστηρίζουν εδώ και εβδομάδες οι Δυτικοί, αλλά να υποχρεώσει τους δυτικούς συνομιλητές του να διαπραγματευτούν σοβαρά μια νέα σχέση που θα λαμβάνει υπόψη της την ηγεμονία της σημερινής Ρωσίας στον χώρο της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης.
Τα επόμενα 24ωρα θα είναι καθοριστικά, όχι μόνο για το μέλλον της Ουκρανίας και του λαού της, αλλά και για τη μελλοντική ειρήνη και ευημερία -ιδίως στον ενεργειακό τομέα- της Ευρώπης, που καλείται επιτέλους να αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει»...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου