"Η κυβέρνηση δεν θέλει να μιλάει γι αυτά...

Νομίζει ότι είναι θέμα μόνο των ανεμβολίαστων. 

ΔΕΝ είναι"...

Εισαι νέος γύρω στα 35, γυμνασμένος, λεπτός & απόλυτα υγιής. Ζεις μόνος & εργάζεσαι ως μηχανολόγος μηχανικός σε μια επιχείρηση μεγάλης πόλης μακρια από το πατρικό σου σπίτι που είναι σε άλλη μικρότερη. Τις ελεύθερες ώρες σου προπονείσαι στο μπάσκετ.

Σάββατο απόγευμα υποψιάζεσαι ότι...

παρά τις προφυλάξεις σου έχεις προσβληθεί από κορωνοιό. Ξημερώματα Κυριακής ο πυρετός χτυπάει σχεδόν 40. Τρομάζεις. Το πρωί πέφτει στο 39. 

Ευτυχώς δεν έχεις ακόμη τουλάχιστον άλλα συμπτώματα πέρα από μια γενικευμένη σωματική κατάπτωση με τα πόδια σου να σε υπακούν δύσκολα. Ανασαίνεις κανονικά, αλλά αδυνατείς να φας το παραμικρό. Αντιλαμβάνεσαι ότι πρεπει να πας στο δημόσιο νοσοκομείο που εφημερεύει. Διαθέτεις & ιδιωτική ασφαλιστική κάλυψη, αλλά ξέρεις ότι καμιά ιδιωτική κλινική δεν θα σε δεχτεί. Γύρω στο μεσημέρι βρίσκεσαι εκεί τρεμοντας από πυρετό.  Σε γεμίζουν χαρτάκια παραπεμπτικών. Περιμένεις να σε εξετάσουν γύρω στις 6 ώρες. Η ωρα περνάει κι αισθάνεσαι όλο και πιο εξαντλημένος. Γύρω σου πολλοί στην ίδια κατάσταση & άλλοι σε χειρότερη. Κάποια στιγμή σε καλούν ονομαστικά. Σου κάνουν όλες τις δυνατές εξετασεις που γίνονται στα επείγοντα. Ακτινογραφία θώρακα, αιματολογικές, μέτρηση οξυγόνου rapid test, κατόπιν μοριακό κλπ. Δεν σου συνταγογραφουν τίποτε, σου συνιστούν επιστροφή στο σπίτι, ντεπόν & πολλά υγρα. Σου παρεχουν μια βεβαίωση νόσησης & μια αναρρωτική άδεια από την εργασία για 14 μέρες. Σου φαίνονται πολλές. Λες στον γιατρό ότι ο νόμος μιλάει μόνο για 5 μέρες και κατόπιν επιστροφή στην εργασία χωρίς απαραίτητα νέο τεστ. Χαμογελάει & επιμένει στις 14 μέρες. Αντιλαμβάνεσαι ότι το ολιγομελές υγειονομικό προσωπικό παλεύει πάνω από τις δυνάμεις του παραμένοντας ευγενικό, πολύς κόσμος περιμένει κι ενώ θέλεις να ρωτήσεις κι άλλα, σεβεσαι την ταλαιπωρία όλων και αποχωρείς. Περιμένεις 2 πρίπου ώρες για τα αποτελέσματα των εξετάσεων έξω. Σε ξανακαλούν για λίγα λεπτά, σου δίνουν λίγες ακόμη συμβουλές, σου συνιστούν ειδικά επανάληψη των ηπατικών αιματολογικών σε 2-3 εβδομάδες -αν και εσύ δεν πίνεις- με μια υποψία κάποιας παρενεργειας του ιού και αποχωρείς τελικά στις 8,30 το βραδυ. Χονδρικά 8 ώρες ταλαιπωρίας με υψηλό πυρετό & ρίγος μια παγωμένη μέρα. Λες μέσα σου πάλι καλά. Είμαι νέος. Αντέχω. Κάνεις κουράγιο.

Μια σταση σ'ενα φαρμακείο, σ'ένα ATM & σ'ενα μινι μάρκετ για τα απαραίτητα, με διπλή μάσκα, γιατί ξέρεις ότι θα κλειστείς μέσα για αρκετες μέρες και δεν υπάρχει κανείς να σε φροντίσει, ούτε πρεπει να ρθεις σε επαφή με κανέναν & περιμένεις μόνος την εξέλιξη του ιού. Σωριάζεσαι στο κρεβάτι. 

Την δεύτερη μέρα σε καλούν για να σου επιβεβαιώσουν το θετικό αποτελεσμα του μοριακού τεστ.

Είσαι πια στην τρίτη μέρα. Ο πυρετός δείχνει σημάδια υποχώρησης γύρω στα 38. Ξερεις ότι δεν πρέπει να εφησυχάσεις. Ο ιός είναι ύπουλος. Ξέρεις ότι σε περίπτωση της παραμικρής ένδειξης μείωσης του οξυγόνου σου πρεπει πάση θυσία να ξαναφύγεις για το νοσοκομείο. Αφουγκράζεσαι όλο σου το σώμα που εξακολουθεί να είναι καταπονημένο. Η οικογένεια σου κρεμασμένη συνεχώς στο τηλέφωνο μοναδικό μέσο επικοινωνίας.

Αυτή ήταν μια αληθινή ιστορία της καθημερινότητας από τις χιλιάδες που διαδραματίζονται κάθε ώρα στα νοσοκομεία μας. Και ήταν η καλύτερη δυνατή. Την χειρότερη την διαπιστώνουμε με τον πρωταθλητισμό των θανάτων γύρω μας. 

Η κυβέρνηση δεν θέλει να μιλάει γι αυτά. Νομίζει ότι είναι θέμα μόνο των ανεμβολίαστων. 

ΔΕΝ είναι.

Kατερινα Παντα (FB)