Έχουν περάσει 36 χρόνια από τότε που η οπαδική βία στην Ελλάδα οδήγησε στην πρώτη δολοφονία: μια φωτοβολίδα τραυμάτισε θανάσιμα στον λαιμό τον νεαρό Λαρισαίο καθηγητή Χαράλαμπο Μπλιώνα που καθόταν αμέριμνος στις κερκίδες τού Αλκαζάρ για τον αγώνα τής Λάρισας με τον ΠΑΟΚ.
Δράστης, όπως αποδείχτηκε, ένας... εικοσάχρονος οπαδός. Από τότε οι «ποδοσφαιρικές» (και «μπασκετικές»…) δολοφονίες, μέσα και έξω από τα γήπεδα, δεν έπαψαν να σοκάρουν την κοινωνία. Χρόνια μετά, παιδιά που ήταν αγέννητα τότε, είτε έχασαν τη ζωή τους σε νέες φονικές επιθέσεις είτε έγιναν δολοφόνοι. Άλλες γενιές, άλλες εποχές, αλλά ίδια νοοτροπία...
Δολοφονίες και χαμένες ζωές είχαμε στα γήπεδα και μακριά από αυτά, αλλά ακόμα και για ρατσιστικούς λόγους, το 1991 (Γιώργος Παναγιώτου, Ν. Φιλαδέλφεια), το 1993 (Γιώργος Καρνέζης, Γλυφάδα), 1998 (Ούσε Ογκμπουέφι, Νιγηριανός, Περιστέρι), το 2007 (Μιχάλης Φιλόπουλος), το 2011 (Γιάννης Ρουσάκης, Ηράκλειο), το 2014, (Κώστας Κατσούλης, Ηράκλειο), το 2017 (Νάσος Κωνσταντίνου, Θεσσαλονίκη), το 2020 (Τόσκο Μποζατσίσκι, Θεσσαλονίκη), το 2022 (Άλκης Καμπανός, Θεσσαλονίκη).
Πώς συμβαίνει και ο οπαδισμός παράγει διαχρονικά βία; Πώς γίνεται η σκυτάλη-μαχαίρι να περνάει από γενιά σε γενιά; Πώς είναι δυνατόν να γεννιούνται συνεχώς δολοφόνοι «για μια φανέλα» ή, ακόμα, και για μια «πλάκα», όπως έγινε με τη δολοφονία Νιγηριανού μικροπωλητή στο Περιστέρι το 1998; Και πώς εξηγείται ότι όλες οι ηγεσίες, αθλητικές και κρατικές, πολιτικές, δεν μπόρεσαν να προσφέρουν περισσότερο στην αντιμετώπιση της βίας, παρά μόνο μεγάλα λόγια, όπως αυτά που ακούμε μετά από κάθε νέα δολοφονία;
Οι κάπως αποτελεσματικές προσπάθειες τελείωσαν όταν ο Γιώργος Ορφανός, υφυπουργός Αθλητισμού της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, νομοθέτησε το ιδιώνυμο για οπαδούς που προκαλούν επεισόδια. Ένας νόμος που έστελνε απευθείας στη φυλακή τη γηπεδική αλητεία.
Τότε για ένα διάστημα τα περιστατικά βίας μειώθηκαν, οι χούλιγκαν μπήκαν στο μαντρί τού φόβου, αλλά το ιδιώνυμο πολεμήθηκε από τους συνδέσμους, δεν στηρίχτηκε από τις ΠΑΕ και τελικά καταργήθηκε από τον επόμενο υφυπουργό, τον Γιάννη Ιωαννίδη, ενώ ο Ορφανός «μαυρίστηκε» στις εκλογές που ακολούθησαν.
Στο διάστημα που εφαρμόστηκε το ιδιώνυμο υπήρξε «εντατική ενημέρωση» προς χουλιγκάνους από τους συνδέσμους τους για το πώς να αποφεύγουν τις περιπέτειες αν θα συλλαμβάνονταν. Ένας σύνδεσμος, μάλιστα, έδωσε ανοικτά οδηγίες στα μέλη του με ανακοίνωση. Ήταν ένας «οδηγός επιβίωσης» για το τι πρέπει να πουν, τι να αρνηθούν, πώς να συμπεριφερθούν μετά από πιθανή σύλληψή τους.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο χουλιγκανισμός επιβίωσε και ενισχύθηκε. Ανεξέλεγκτοι οπαδοί αλληλοχτυπιούνται, βάζουν βόμβες, σπάνε γραφεία, οργανώνουν επιθέσεις κατά αστυνομικών, μαχαιρώνουν, απειλούν και νικούν ένα ολόκληρο σύστημα που τους εξέθρεψε και τώρα δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει, παρά μόνο με σπουδαιοφανείς αναφορές για μηδενικές ανοχές.
Τους κατατρόμαξαν!...
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου