Ο αναμάρτητος ας πάρει μια πέτρα κι ας ρίξει...

Ας δεχτούμε ότι είναι ανήθικο να σαλαμοποιεί μια δυνατή χώρα μια πιο αδύνατη χώρα επειδή απλά... μπορεί να το κάνει. Έχω δύο ερωτήσεις: α) Ποιος είπε ότι στη γεωστρατηγική υπάρχει ηθική; και β) ποιο κράτος που θεώρησε (όπως τώρα η Ρωσία) ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει υπέρ του τέτοια δεδομένα αποφάσισε να ΜΗΝ το κάνει, επειδή είναι... ανήθικο;

Οι περισσότεροι στέκονται στο... παράδειγμα του Κοσόβου, γιατί είναι πιο πρόσφατο. Πράγματι, το Κόσοβο, μια από τις κοιτίδες της σερβικής ιστορίας, εκμεταλλεύθηκε την αλβανόφωνη πλειοψηφία του για να οργανώσει δημοψήφισμα και να ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία του, χωρίς τη συγκατάθεση της Σερβίας.

Σήμερα αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος από 97 (από τα 193) μέλη του ΟΗΕ, εκ των οποίων 22/27 μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και 26/30 μέλη του ΝΑΤΟ. Αυτό δεν  είναι σαλαμοποίηση της Σερβίας και ασέβεια στην εδαφική της ακεραιότητα;

Ας θυμηθούμε μερικά ακόμα:

Οι ίδιες οι ΗΠΑ, πέρα από τις παρεμβάσεις τους ανά τον κόσμο και κατά το δοκούν, δύο φορές επέκτειναν τα σύνορά τους εναντίον της αυτοκρατορίας του Μεξικού με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο η Ρωσία τώρα προστατεύει τα συμφέροντά της.

Το 1836 η περιοχή του Τέξας, η οποία ανήκε στο Μεξικό (και δεν αποτελούσε μόνο την σημερινή ομώνυμη πολιτεία, αλλά και κομμάτια των σημερινών πολιτειών του Νέου Μεξικού, της Οκλαχόμα, του Κάνσας, του Κολοράντο, του Γουαϊόμινγκ) «ανεξαρτητοποιήθηκε» από το Μεξικό με την υποστήριξη των ΗΠΑ και το 1845 αποφάσισε να «ενσωματωθεί» στις ΗΠΑ.

Το1846 η ακόμα πιο μεγάλη σε έκταση περιοχή της Καλιφόρνια (που αποτελείται από τις σημερινές πολιτείες της Καλιφόρνια, Νεβάδα, Γιούτα, Αριζόνα, Όρεγκον, Ουάσιγκτον, Άινταχο και Μοντάνα) «ανεξαρτητοποιήθηκε» από το Μεξικό και μετά από 26 μέρες αποφάσισε να «ενσωματωθεί» στις ΗΠΑ.

Μέχρι και στη Χαβάη, που οι ΗΠΑ την λιγουρεύονταν λόγω της στρατηγικής της θέσης, έγινε φιλοαμερικάνικο πραξικόπημα το 1894, ανατράπηκε η παραδοσιακή μοναρχία και οι νέοι ηγέτες «αυθορμήτως» ζήτησαν την προστασία των Αμερικάνων. Κι αυτοί, φυσικά, δέχτηκαν. Το 1898 η χώρα έγινε αμερικάνικη «Περιοχή» (Territory) και το 1959 έγινε Πολιτεία.

Συμπέρασμα: Οι ΗΠΑ χρωστούν σχεδόν τη μισή τους έκταση σε τακτικές που σήμερα τις καταγγέλλουν ως παράνομες.  Ή μήπως επειδή έγιναν πριν από 170 και 120 χρόνια είναι λιγότερο ανήθικες;

Η Κίνα μήπως δεν κατάπιε ολόκληρη την περιοχή του Θιβέτ το 1951, λίγο μετά την ανακήρυξή της σε Λαϊκή Δημοκρατία; Μήπως δεν διεκδικεί ή κατέχει κομμάτια της Ινδίας (Αρουνατσάλ Πραντές, Ακσάι Τσιν) θεωρώντας τα «ιστορικά» δικά της, όπως η Ρωσία την ανατολική Ουκρανία;

Η Ινδία μήπως δεν κατάπιε την (πρώην πορτογαλική αποικία της) Γκόα το 1961 και τις άλλες πορτογαλικές κτήσεις στο κορμί της (Νταμάν, Ντιού, Ντάντρα, Ναγκάρ Χαβέλι) στέλνοντας μάλιστα αμάχους να περάσουν τα σύνορα, για να μην υπάρξει αντίσταση; Μήπως δεν έσπευσε να αναγνωρίσει το Μπαγκλαντές το 1971, μη σεβόμενη την εδαφική ακεραιότητα του Πακιστάν;

Η Ινδονησία μήπως δεν έσπευσε να εισβάλει στην Δυτική Νέα Γουινέα και στο Ανατολικό Τιμόρ «ενσωματώνοντάς» τα στην επικράτειά της;

Η Τουρκία μήπως δεν αναγνωρίζει ως ανεξάρτητο το ψευδοκράτος στην κατεχόμενη Κύπρο; Και προηγουμένως, το 1939, δεν οργάνωσε ένα καθ' όλα ελεγχόμενο «δημοψήφισμα» στην περιοχή του Χατάι (που ανήκε στη Συρία), την οποία σε λίγες εβδομάδες «ενσωμάτωσε»;

Το Μαρόκο δεν κατέλαβε ολόκληρη την περιοχή της (πρώην ισπανικής αποικίας) Δυτικής Σαχάρας, επίσης με πορεία άμαχου πληθυσμού;

Η ναζιστική Γερμανία δεν είχε επικαλεστεί ζητήματα ασφάλειας της γερμανικής μειονότητας για να «ενσωματώσει» τη Σουδητία; Η αξονική Ιαπωνία δεν είχε αναγνωρίσει ως ανεξάρτητο κράτος το «Μαντσούκουο», δηλαδή τις τρεις βορειότερες επαρχίες της Κίνας ως Μαντζουρία;

Για να μην πιάσουμε Βρετανίες και Γαλλίες, οι οποίες έφτιαχναν σύνορα και ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις ανά τον κόσμο όπου τους βόλευε. 

Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι όποιος θεωρεί ότι κάπου τον «παίρνει» να γείρει μια κατάσταση προς όφελός του κι έχει τη δύναμη να το κάνει, δεν διστάζει. Βρίσκει μια δικαιολογία, έναν φερετζέ νομιμότητας και ηθικής, και ορμάει.

Και φυσικά δεν ντρέπεται, όπου γίνονται αλλαγές που δεν τον βολεύουν, να τις καταγγέλλει ως... εκτροπές της νομιμότητας και της ελευθερίας των λαών.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Για πολλούς. Και προσοχή, δεν μιλάμε για εδάφη που κατακτήθηκαν μετά από «επίσημες» πολεμικές επιχειρήσεις, εκστρατείες κτλ. Αλλά για αλλαγές συνόρων που μεταμφιέστηκαν σε «απελευθερώσεις», «προστασίες», «αποκαταστάσεις της νομιμότητας» και άλλα τέτοια ζαρζαβατικά.

Ο αναμάρτητος ας πάρει μια πέτρα κι ας ρίξει...

Αργύρης Παγαρτάνης