Σε έχουν για σίγουρο, για δεδομένο, για πρόβατο στο μαντρί...

Άλλο πράγμα είναι να σ’ έχουν για κορόιδο και άλλο να σου το λένε κατάμουτρα. Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί και να το αντέχεις κάπως, να το σηκώνεις στους ώμους σου, να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις βρε αδερφέ, δεν έγινε και τίποτα, δεν είναι κάτι σαν τατουάζ χαραγμένο να το βλέπουνε όλοι. 

Στη δεύτερη περίπτωση, πάλι, η... αλήθεια είναι ότι ανοίγει η γη να σε καταπιεί. Δεν χωράει στο μυαλό σου η ξεφτίλα, δεν καταπίνεται η προσβολή. Και αν διαθέτεις έστω και ελάχιστο απ’ αυτό το μαγικό φίλτρο της φυλής που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «φιλότιμο», ξεκινάς από τη ροχάλα. Και συνεχίζεις, να μην πω πως συνεχίζεις γιατί υπάρχει και ο Τάκης Θεοδωρικάκος, ο φύλακας του νόμου και της τάξεως…

Ο Τάκης Θεοδωρικάκος ρε φίλε, που την έβγαλε όχι καθαρή αλλά πεντακάθαρη από την ιστορία με το χιονιά Ελπίδα, λευκή περιστερά, ούτε τσίχλα δεν κόλλησε πάνω του. Όπως καθάρισε και ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέως, λίγο τον σοτάρανε στην μικρή οθόνη, αλλά κι εκεί με σεβασμό και τακτ, μιλάμε τώρα για απόγονο δυναστείας, δεν μιλάμε για κάνα τυχαίο βουλευτάκι που βγήκε από καραμπόλα και ζητάει να πληρώσουν πρόστιμα οι οδηγοί που σκάσανε μύτη στην Αττική οδό δίχως αλυσίδες. 

Το είπε κι αυτός το παραμύθι του για τις αποζημιώσεις στους πληγέντες και τις ευθύνες του καταραμένου ιδιώτη, συμπληρώνοντας ότι σε είκοσι μέρες θα παραδοθεί το σχετικό πόρισμα. Σε είκοσι μέρες, ποιος ζει ποιος πεθαίνει μπάρμπα…

Μιας και μιλάω όμως για νεκροζώντανους, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε αυτό περιφερόμενο πολιτικό πτώμα, τον υπουργό Πολιτικής Προστασίας Χρήστο Στυλιανίδη, που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και με περισσό θράσος τα βρήκε όλα καλώς καμωμένα. Σχεδόν όλα δηλαδή, γιατί παραδέχθηκε ότι υπήρξαν και κάποιες αστοχίες και κάποια σφάλματα, αλλά τι τα θες αφού «τα παιδιά της αστυνομίας, της πυροσβεστικής και του στρατού επιβεβαίωσαν ότι η Ελλάδα μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις γιατί έχει ικανό ανθρώπινο δυναμικό».

Και κατέληξε με ένα σόλο αυτοδιαφήμισης που θα έκανε περήφανο ακόμη και το δύσκολο και στριφνό Σταν Γκρίνμπεργκ:

«Κάποιος ψάχνει τον Στυλιανίδη. Πού ήταν ο Στυλιανίδης έλεγαν εκείνο το βράδυ. Η διαχείριση κρίσεων δεν γίνεται ούτε με γιουρούσια και ο αυτοσχεδιασμός πάντα αποτυγχάνει. Ο Στυλιανίδης δεν θα κυκλοφορεί να βγάζει φωτογραφίες για τα social media. Προτιμώ να κάνω τη δουλειά μου. Αποδέχθηκα να κάνω αυτό το δύσκολο έργο και το αποδέχθηκα γνωρίζοντας τις παθογένειες του συστήματος και δικές μου αδυναμίες μην γνωρίζοντας τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό. δεν έψαχνα δουλειά αλλά έκρινα ότι αυτό μου όριζε το εθνικό καθήκον».

Προσθέτω και τον γίγαντα τον Σκέρτσο, που έσπευσε να διαβεβαιώσει:

«Η συγγνώμη είναι εφαλτήριο αυτογνωσίας και χωρίς αυτή δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω. Όταν είναι ειλικρινής και συγκεκριμένη και όχι προσχηματική είναι πιο σημαντική από την παραίτηση ή την αντικατάσταση».

Έτσι είναι παιδιά, δίκιο έχει ο άνθρωπος. Γιατί να παραιτηθεί κάποιος αφού είχε το σθένος να ζητήσει συγγνώμη και να σκάψει βαθιά μέσα του στο πηγάδι της αυτογνωσίας; Τι σημασία έχει που εσύ έφαγες τα σκατά σου και απαιτείς να πέσουν κεφάλια; Ούτε αυτό θα στο δώσουν βρε βλάκα, γιατί σε έχουν για σίγουρο, γιατί σε έχουν για δεδομένο, γιατί σε έχουν για πρόβατο στο μαντρί. 

Γιατί είσαι κορόιδο και σου το λένε στα μούτρα. Σκοπεύεις μήπως να τους επιστρέψεις το κομπλιμέντο ή για μια ακόμη φορά θα βάλεις την ουρά στα σκέλια και θα σκύψεις το κεφάλι;...

Χρήστος Ξανθάκης

newpost.gr