Στις μέρες μας, όπως αποδεικνύουν οι περισσότερες κυβερνήσεις και στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δίνονται τα πρωτεία στην αγορά σε σχέση με το κράτος και επομένως συντελείται μια διαδικασία απο-δημοκρατικοποίησης, η οποία περιλαμβάνει και την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας, δηλαδή της «κοινωνικής δημοκρατίας». Παράλληλα, όπως... λέει ο σπουδαίος Γερμανός κοινωνιολόγος, Βόλφγκανγκ Στρεκ, υπάρχει «μια νεοφανής σχέση οικονομίας και πολιτικής, μέσω της πλήρους αναδόμησης του κρατικού συστήματος, ειδικά στην Ευρώπη». Με τον τρόπο αυτόν, τις τελευταίες δεκαετίες, ένας από τους πυλώνες της σύγχρονης δημοκρατίας, το κράτος πρόνοιας και οι πολιτικές πλήρους απασχόλησης, κατέρρευσε.
Σταδιακά –και ειδικά μετά τη δεκαετία του ’80– οι ταξικές αυτές πολιτικές, υπό την προμετωπίδα του νεοφιλελευθερισμού, οδήγησαν στην κολοσσιαία διεύρυνση των ανισοτήτων, κάτι που έκανε τον μεγαλοεπενδυτή Γουόρεν Μπάφετ να διαπιστώσει γεμάτος αλαζονεία: «Εντάξει, υπάρχει πόλεμος μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, αλλά τον πόλεμο αυτόν τον κάνει και τον κερδίζει η τάξη στην οποία ανήκω, η τάξη των πλουσίων!». Η αναγόρευση των χρηματαγορών σε «πέμπτη εξουσία» και η ταυτόχρονη αποστασιοποίηση δισεκατομμυρίων ανθρώπων από τις δημοκρατικές διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων και των εκλογών, υπονομεύουν εμφανώς τη δημοκρατία και μειώνουν σταθερά το ενδιαφέρον για τα δημόσια/πολιτικά θέματα: σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσοι διαβάζουν σήμερα εφημερίδες και πόσοι ενημερώνονται από το «ίντερνετ» και τα σόσιαλ μίντια, όπου κυριαρχούν η παραπληροφόρηση και τα fake news, ενώ λείπουν η ανάλυση, η εμβάθυνση και η έρευνα.
Οδεύουμε έτσι ταχύτατα σε αυτό που ο Ιρλανδός πολιτικός επιστήμονας, Πίτερ Μέιρ, λέει για την αποδυνάμωση της δημοκρατίας: «μια πορεία προς τη δημοκρατία χωρίς δήμο». Η ισχυροποίηση του πλούτου και των κυβερνήσεών του γίνεται ταυτόχρονα με την απόσυρση του δήμου, δηλαδή των πολιτών, από την πολιτική σκηνή. Οσο περισσότερο χώρο αφήνει ο ένας, τόσο περισσότερο χώρο καταλαμβάνει ο άλλος. Για τους απλούς ανθρώπους, αυτό μοιάζει με πραγματικό αυτοχειριασμό: αφήνουν να διαχειριστούν τις τύχες τους οι εχθροί τους! Με μια παρομοίωση, αυτό μοιάζει σαν να δίνουμε το κλειδί του σπιτιού μας στους κλέφτες και στους πλιατσικολόγους.
Θα μου πείτε ότι αυτή η απόσυρση των πολιτών από τη δημοκρατία έχει βαθιές αιτίες. Δεν διαφωνώ. Ομως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: απεμπολούμε τα δικαιώματά μας και τα εκχωρούμε με λευκή επιταγή στις τράπεζες και στους σούπερ πλούσιους, που μέρα με τη μέρα γίνονται και πλουσιότεροι. Παράλληλα, έχουμε μια διαδικασία «ιδιωτικοποιήσεων», που μοιάζει με τις «περιφράξεις» των δημόσιων γαιών, αφού όλα τα κοινωνικά αγαθά (από την Υγεία μέχρι την Παιδεία) «περιφράσσονται» από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και απαλλοτριώνονται από τους χρήστες τους, δηλαδή τους πολίτες.
Αυτή η αντικοινωνική και βίαιη διαδικασία απαλλοτρίωσης εκ μέρους των πλουσίων επιβραβεύεται από τις υποτελείς κυβερνήσεις και αναγορεύεται σε κορωνίδα της «επιχειρηματικότητας» και των «επενδύσεων».
Μέχρι σήμερα, η Αριστερά –σε όλες τις εκδοχές της– παρατηρεί, σχολιάζει και καταγγέλλει, κάτι όμως που δεν δίνει καμία λύση στο πρόβλημα. Φαίνεται ανίκανη να κινητοποιηθεί και να κινητοποιήσει, να οργανώσει την οργή παρεμβαίνοντας και να σταματήσει την καταστροφή. Και αυτό γιατί σταμάτησε να εμπνέει και να εμπνέεται, να έχει όραμα και να δείχνει το δρόμο για την υλοποίησή του. Ή, ακόμα χειρότερα, άλλαξε το όραμά της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου