Ματίνα Παγώνη και Θ. Βασιλακόπουλος: το αχτύπητο δίδυμο της πανδημίας.
Για τη Ματίνα Παγώνη έχω ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί παρά τις μνημειώδεις αρλούμπες που εκστομίζει καθημερινά από τα κανάλια, οι... εμφανίσεις της είναι τόσο εκκεντρικές έως σουρεαλιστικές που καταλήγει να παρωδεί τον εαυτό της και τον ρόλο της.
Τόσο που σε βάζει σε σκέψεις αν είναι πραγματικό πρόσωπο ή πρόκειται για καταστασιακή φάρσα που στοχεύει να καταδείξει τη φαιδρότητα των περιβόητων ειδικών στους οποίους η κοινωνία παρέδωσε το τιμόνι για να τη σώσουν από το θανατικό.
Η αυθεντική γελοιότητα αποκαλύπτει τη γελοιότητα της αυθεντίας.
Ο Βασιλακόπουλος ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση, συνδυάζει την αλαζονεία με την αμετροέπεια, τον σνομπισμό με τον τραμπουκισμό. Είναι ο Μπογδάνος της λοιμωξιολογίας.
Παρότι ξεπερνά σε φαιδρότητα την Παγώνη, οι παρεμβάσεις του τίποτα το ανατρεπτικό δεν έχουν, μόνο πρόκληση και προσβολή συνιστούν.
Η αποστολή του είναι ξεκάθαρη και την υπηρετεί με φανατισμό: να δικαιολογήσει κάθε πολιτική της κυβέρνησης, όσο μεροληπτική, παράλογη και αντιφατική και αν είναι, όσο και αν φαντάζει καραγκιόζης υποστηρίζοντάς τη.
Δεν τον νοιάζει, σαν δαπίτης συνδικαλιστής θα ριχτεί πρώτος στα μπουνίδια με τις άλλες παρατάξεις, ενώ με τα βίας συγκρατιέται για να μη φωνάξει από τα παράθυρα του ΣΚΑΙ «Και Α και ΟΥ και ΔΑΠ Λοιμωξιολογικού».
Σε έναν άλλον κόσμο (που είναι ο εφικτός), υπάρχει μια ξεχωριστή θέση για τον Βασιλακόπουλο: λαντζέρης στην ταβέρνα του Ζιώγα, στην Καλαμπάκα.
Dimitris Tsirkas (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου