Ο εξαίρετος Μητσοτάκης κι οι εξαιρέσεις...

Οι Έλληνες είμαστε λίγοι αλλά όχι και τόσο λίγοι…

Στα σχεδόν 11 εκατομμύρια οι 23.000 απόντες της πανδημίας δεν είναι περισσότεροι από ένας στους πεντακόσιους ενώ οι 3.000 εγκλωβισμένοι του διχίλιαρου ανά όχημα της Αττικής Οδού είναι μόλις ένας στους τέσσερις χιλιάδες. Τα κατά καιρούς θύματα του κρατικού αυταρχισμού είναι... ακόμη σπανιότερα όπως και τα θύματα της βαριάς εγκληματικότητας. Όσοι καίγονται προσπαθώντας να ζεσταθούν με επικίνδυνα μέσα δεν είναι παρά λίγες δεκάδες.

Φυσικά, αν βάλει ο καθένας τον εαυτό του στην θέση του θύματος θα εξεγερθεί αλλά δεν το κάνει. Το να πιστεύει κανείς πως εκείνου δεν θα του συμβεί το κακό είναι ανθρώπινο αλλά κάποτε καταντά τύφλωση. Επιβεβαιώνει μάλιστα την αλλοτρίωση αυτή, της αδιαφορίας προς τον πόνο του άλλου, η συγκίνηση του κοινού όταν τύχει να βρεθεί στη θέση του θύματος κάποιος επώνυμος.

Κοροϊδία

Το έλλειμα συλλογικού πνεύματος είναι γνωστό κι αξιοποιείται από τα επικοινωνιακά τζιμάνια. Οι «άριστοι», δεν αρκούνται στο πόσο είναι οι ίδιοι εξαίρετοι αλλά περιπαίζουν και τους υπόλοιπους με εξαιρετικές εξαιρέσεις. Κι εξηγούμαι για το πως δουλεύει η διπλή ψευδοπαρηγορία:

Προσπαθούν να δείξουν ότι τα θύματα είναι «κάπως» κι όχι αντιπροσωπευτικά του παροιμιώδους μέσου ανθρωπάκου. Ο θνήσκων αγεληδόν από covid 19 έφταιγε ο ίδιος γιατί είναι ανεμβολίαστος (οι περισσότεροι), αυτός που εγκλωβίστηκε έφταιγε που δεν είχε αλυσίδες (οι περισσότεροι), η γυναίκα που βιάστηκε συμπεριφέρθηκε ή ντύθηκε επικινδύνως (οι περισσότερες) κ.ο.κ.

Το χειρότερο όμως δεν είναι ο καθησυχασμός δια της ενοχοποίησης των θυμάτων ως αρνητικά εξαίρετων αλλά ο υπαινιγμός προς τον πολιτικό πελάτη ότι ο ίδιος θα αποτελέσει, αν χρειαστεί, μια θετική εξαίρεση.

Θα βρεθεί VIP ΜΕΘ, θα έρθει εκχιονιστικό κι αποκατάσταση του ρεύματος προσπερνώντας τους άλλους, για να μην αναφερθούμε στο παραδοσιακό αναπτυξιακό μοντέλο των «ημετέρων», που θα δώσει ευκαιρίες τις οποίες θα έχει στερήσει από τους «άλλους». Το ρίξιμο αποτέλεσε διαχρονικό πολιτικό πρόγραμμα μιας παράταξης απροκάλυπτα μεροληπτικής.

Το φαινόμενο δεν χαρακτηρίζει αποκλειστικά τους δεξιούς αλλά είναι απολύτως δεξιό ως πολιτική αντίληψη. Για την ακρίβεια, δεν είναι πάσης δεξιάς αλλά της δικής μας της βαλκανικής, που κορδακίζεται ότι είναι Ευρωπαία. Σε άλλες περιοχές του καπιταλιστικού κόσμου, όπου δεν πέρασε απ’ έξω το καθολικευτικό αίτημα της νεωτερικότητας, γελάνε με αυτές τις συμπεριφορές.

Ύστερη φάση

Βρισκόμαστε στο κρίσιμο σημείο κάθε κυβερνητικής τροχιάς πέρα από το οποίο ό,τι κι αν επιχειρήσει, δεν της βγαίνει τίποτε. Το ένα έρχεται μετά το άλλο και τα πειθήνια εξαρτήματα της εξουσίας απλώς γελοιοποιούνται δια της υπερβολικής προσπάθειας που καταβάλουν προκειμένου να κρύψουν την αλήθεια. Το φαινόμενο αρχίζει να θυμίζει την τελευταία φάση του Τραμπισμού που όλοι θυμούνται πως κατέληξε.

Όταν λοιπόν ο κ Μητσοτάκης ζητά μισή και αυτοαναιρούμενη συγγνώμη, δείχνοντας άλλους, ευλόγως έρχεται η Κηλαηδόνιος ειρωνική απάντηση των ψηφοφόρων «φταίει κι ο Χατζηπετρής!». Ο αληθινά ανατρεπτικός στίχος είναι όμως από την Μαίρη Παναγιωταρά. Θα καταλάβει ότι τον καταλάβανε όταν θα ακουστεί από τους πολίτες το: «δεν είμαι τίποτε το σπέσιαλ, το εξαιρετικό, είμαι αυτό που λένε δείγμα τυπικό». Κι ως εκ τούτου δεν περιμένω από τους πολιτικούς την προσωπική μου εξαίρεση (θετική). Πολύ περισσότερο δεν δέχομαι όταν καταστώ θύμα της κρατικής αβελτηρίας να με στοχοποιούν ως εξαίρεση (αρνητική).

Συμπέρασμα

Αυτό το αληθώς εκσυγχρονιστικό αίτημα θα πρέπει να εκφράζεται στον λόγο, στην πράξη, στο πρόγραμμα και στην επικοινωνία της Αριστεράς. Θα πρέπει να το προτάσσει όχι ως στοιχείο αριστερής ταυτότητας αλλά ως απάντηση σε ιστορικές εκκρεμότητες όλης της κοινωνίας.

Οι ευρισκόμενες στην επικαιρότητα υπηρεσίες επειγόντων κι εκτάκτων αναγκών αποτελούν κορυφαίο παράδειγμα μιας και βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα του δημόσιου αγαθού. Δεν αρκούν οι συμψηφισμοί με την δημαγωγία Μηστοτάκη στο Μάτι κά. Η ανάκτηση της πολιτικής και προγραμματικής υπεροχής σε αυτό τον τομέα είναι κομβικής σημασίας...

Παναγιώτης Τζανετής

ΑΥΓΗ