Ο Ανδρουλάκης κέρδισε, λένε, γιατί εξέφρασε καλύτερα την επιθυμία για ανανέωση, ενότητα και αυτονομία του ΚΙΝΑΛ. Όμως ο Ανδρουλάκης είναι... σε κορυφαίες κομματικές θέσεις από το 2007, γενικός γραμματέας του ΠΑΣΟΚ το 2013, ευρωβουλευτής από το 2014 μέχρι σήμερα.
Πολιτικά νέο δεν τον λες, άρα τι μένει; Είναι νεότερος από τους συνυποψηφίους του.
Μεταφράζεται αυτή η ηλικιακή νεότητα και σε νέες ιδέες; Κανείς δεν ξέρει γιατί κανείς δεν ξέρει ποιες είναι οι θέσεις του Ανδρουλάκη ή αν έχει καν θέσεις.
Στα 14 χρόνια της πολιτικής καριέρας του κανένας δεν θυμάται μια θέση που έχει διατυπώσει. Ακόμα και τον ίδιο ουδείς θα τον θυμόταν αν δεν διεκδικούσε την ηγεσία του κόμματος κάθε τρία χρόνια.
Για αυτό ακριβώς είναι και ο πιο κατάλληλος για να διατηρήσει την ενότητα του ΚΙΝΑΛ. Αν δεν έχεις θέσεις, τότε δεν χρειάζεται να συγκρουστείς με κανέναν. Το τίποτα ταιριάζει άψογα με τα πάντα.
Το ίδιο ισχύει και με την αυτονομία. Το τίποτα εξ ορισμού διαφέρει από το κάτι, άρα με αρχηγό τον Ανδρουλάκη, το ΚΙΝΑΛ δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι κλίνει εκ των προτέρων προς το τάδε ή το δείνα κόμμα.
Αλλά το τίποτα μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει το οτιδήποτε, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος.
Να συνεργαστεί για παράδειγμα το ΚΙΝΑΛ με τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ ή να υπόσχεται ότι μπορεί να συνεργαστεί και με τον έναν και με τον άλλον, καθησυχάζοντας και τις δύο αντιμαχόμενες φράξιες στο εσωτερικό του.
Εν τέλει, ο Ανδρουλάκης κέρδισε γιατί είναι ένα κενό σημαίνον, ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, ο πολιτικός χωρίς πολιτική που επιτρέπει στους πάντες στο ΚΙΝΑΛ να προβάλλουν πάνω του τις επιθυμίες τους, όσο ανταγωνιστικές και αν είναι.
Ή έστω, εκείνος που, στερούμενος οποιουδήποτε στίγματος, δεν ξυπνά τους χειρότερους φόβους τους.
Not great, not terrible.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου