Eυτυχώς έκανε δήλωση ο Ανδρουλάκης...

Δεν τα έχω πολύ καλά με τους Αμερικάνους ποιητές, αλλά υπάρχει ένας εξ αυτών που μου λύνει τα γόνατα. Ο Λώρενς Φερλινγκέτι, φέτος τον χάσαμε στα 101 του, και είχα γράψει γι’ αυτόν μεταξύ άλλων: 

«Ήταν αυτό που είχε πει o ομότεχνός του ο Ασλάνογλου, ένα ελαφρό πέρασμα στη φλέβα, στο αίμα μέσα κατευθείαν, χωρίς να... διαπραγματεύονται το μυαλό και η λογική και η κρίση.

Ήταν ένα ανοιξιάτικο χαμόγελο, ένα κλείσιμο του ματιού, ένα χωνάκι παγωτό που λαχτάρισες».

Και άλλα πολλά και αγαπητικά, γιατί του είχα αδυναμία, αλλά να μη σας ζαλίζω με τις προτιμήσεις μου. Ούτως ή άλλως δεν θέλω να μιλήσω τώρα για την προσωπικότητά του, θέλω να μιλήσω για ένα ποίημά του που ταιριάζει άψογα, ταιριάζει άψογα δυστυχώς στις μέρες και στις περιστάσεις μας.

Το ποίημα το λένε «Ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος…» και γράφει αυτό ακριβώς το πράγμα, ότι δηλαδή ρε φίλε τι καλά που είναι να βολτάρεις και να κοζάρεις και να μυρίζεις τα λουλούδια και να θαυμάζεις τα αγάλματα και να φιλάς τους γύρω σου και να πηγαίνεις βόλτα τα μωρά και να χορεύεις και να κολυμπάς στα ποτάμια και να απολαμβάνεις πικνίκ το καλοκαίρι και εν γένει να κάνεις «ζωάρα».

«Ναι», ολοκληρώνει το ποίημά του ο Φερλινγκέτι, «αλλά στη μέση όλων αυτών, καταφθάνει χαμογελαστός ο νεκροθάφτης»…

Κάπως έτσι και με τα μέτρα της κυβέρνησης για τον κορωνοϊό και την μετάλλαξη Όμικρον που έφτασε και στα μέρη μας και πουλάει πιο πολύ κι από εισιτήρια για συναυλία του Ρουβά στο Λυκαβηττό. 

Στην αρχή ήταν όλα ωραία και τα μπαρ ανοιχτά και τα ρεστωράν ανοιχτά και τα κλαμπ ανοιχτά και οι μουσικές σκηνές ανοιχτές και τα μπουζούκια ανοιχτά και το σύμπαν ορθάνοιχτο βρε αδερφέ, να βγει ο κοσμάκης, να διασκεδάσει να ξοδέψει το δώρο των Χριστουγέννων, να κινηθεί το χρήμα, να ζεσταθούν οι τσέπες, να πάρει η νύχτα φωτιά. Και ύστερα, στη μέση όλων αυτών των χαρωπών και διασκεδαστικών και φαντασμαγορικών, κατέφτασαν τα 20.000 κρούσματα…

Για την ακρίβεια 21.657 με θανάτους έως τώρα 20.557 και αν ήμουνα κάνας φανατικός του ΚΙΝΟ αυτό το «57», την κοινή κατάληξη, δεν θα το άφηνα απ’ τα μάτια μου. Ο θάνατός σου η ζωή μου άλλωστε, εκεί που ο άλλος ψυχομαχάει, εσύ μπορείς να είσαι ο τυχερός της ημέρας…

Και ναι, είναι μακάβρια αυτή η πλάκα, αλλά συγχωρέστε με σας παρακαλώ, μιας και ειλικρινά αισθάνομαι εντελώς παλαβωμένος τώρα που αφήνεται ξανά να διαρρεύσει ότι μπορεί να έρθουν πιο εδώ τα μέτρα τα περιοριστικά και να μην πάνε όπως λέγανε αρχικά στις 3 Ιανουαρίου. 

Συγγνώμη, δηλαδή, όλη η Ευρώπη έχει προσκυνήσει την Όμικρον, παντού τρέχουν σαν παλαβοί να προλάβουν τα χειρότερα, ο σώζον εαυτώ σωθήτω κι εμείς εδώ πέρα είχαμε την εντύπωση ότι δεν θα μας αγγίξει τίποτα γιατί είχαμε κλείσει για ρεβεγιόν σε Ρέμη, Βέρτη και Μαζώ; Όπου το Άγιο Πνεύμα της μπουζουκλερί εξακοντίζει στο πυρ το εξώτερον πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν…

Άντε πάλι λοιπόν, ξανά μανά τον Πλεύρη στη μάπα. Άντε πάλι κομπιάσματα, σαρδάμ, εεεεεε, και δεν συμμαζεύεται. Άντε πάλι, δεν ξέραμε, δεν υπολογίζαμε, εσείς φταίτε. Άντε πάλι ατομική ευθύνη. Άντε πάλι μια χαρά τα έχουμε κάνει όλα, νικάμε αδέρφια, είμαστε έτοιμοι για ένα κόβιντ φρι καλοκαίρι. Και στη μέση όλων αυτών, καλά το μαντέψατε, καταφθάνει χαμογελαστός ο νεκροθάφτης…

Υ.Γ.: Τουλάχιστον έκανε δήλωση ο Ανδρουλάκης, για καταστροφικές παλινωδίες της κυβέρνησης, και μάθαμε ότι υπάρχει το παιδί, έχει γλώσσα, είναι ανάμεσά μας δεν το έχουν καταπιεί οι Βρυξέλλες και τα Στρασβούργα. Κέρδος είναι κι αυτό, αν συνεχίσει έτσι δυναμικά είναι αναμφίβολα ο επόμενος πρωθυπουργός!...

Χρήστος Ξανθάκης

newpost.gr