Την περασμένη εβδομάδα μάθαμε δύο καταιγιστικά στοιχεία για τη χώρα μας που δεν πολυ-ακούστηκαν στα συστημικά ΜΜΕ. Η Ελλάδα έχει την παγκόσμια πρωτιά στον αριθμό των θανάτων από Covid-19 ανά εκατομμύριο κατοίκους, σύμφωνα με... την ιστοσελίδα ourworldindata.org που καταγράφει την πορεία της αρρώστιας. Δεύτερο, μελέτη του ΚΕΠΕ για την εισοδηματική ανισότητα καταλήγει ότι οι ανισότητες στην Ελλάδα συγκρίνονται με χώρες που ανήκουν στην κατηγορία των νέων μελών.
Ενα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού διαθέτει ατομικό εισόδημα χαμηλότερο του ορίου φτώχειας, αλλά το ποσοστό κρατικής βοήθειας στο συνολικό εισόδημα είναι εξαιρετικά μικρό έως και μηδενικό. Οι θάνατοι, η αύξηση της φτώχειας, της ανεργίας και της ανισότητας δεν είναι αναπόφευκτες συνέπειες της πανδημίας. Οι πολλαπλές αποτυχίες της κυβέρνησης, που δίνουν στη χώρα ανεπιθύμητες πρωτιές, είναι αποτέλεσμα των ιδεολογικών της απόψεων αλλά και της διαχειριστικής της ανικανότητας. Η καταγγελία από την αντιπολίτευση για τις κυβερνητικές πολιτικές στην Υγεία και την Παιδεία, την επίθεση στην εργασία και την αυξανόμενη καταστολή δίνουν το στίγμα της κυβέρνησης. Αλλά δεν αρκεί, πιστεύω.
Η απάντηση της Νέας Αριστεράς στην καταστροφική πανδημία, την αυξανόμενη ανισότητα, την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού πρέπει να είναι η συνεχής παρουσίαση και αντιπαράθεση δύο αντίθετων σχεδίων για το μέλλον της χώρας. Αυτή η μαχητική πάλη ιδεών υποτιμήθηκε. Μια κοινοτοπία της περιόδου της διακυβέρνησης έλεγε ότι βασική δουλειά της κυβέρνησης είναι η βελτίωση της καθημερινότητας, ενώ οι θεωρίες και τα όνειρα μπορούν να περιμένουν.
Σωστό εν μέρει μόνο, γιατί αν μια κυβέρνηση δεν έχει ένα καθαρό στίγμα, έναν ορίζοντα προς τον οποίο κατευθύνεται, οι καθημερινές της πρωτοβουλίες παραμένουν αποσπασματικές και εύκολα αναστρέψιμες, όπως έγινε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τώρα ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος: να αφοσιωθεί η Αριστερά αποκλειστικά σε λεπτομερή προγράμματα, χωρίς τον συνεκτικό ιστό ενός μακρόπνοου και συνολικού οράματος, ενός ορίζοντα προς τον οποίο μια αριστερή κυβέρνηση πρέπει να προχωράει. Μόνο ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να αλλάξει την ατζέντα και να δώσει στην Αριστερά την πρωτοβουλία κινήσεων.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει μια σειρά από λεπτομερείς προτάσεις στους διάφορους τομείς. Ποιο είναι όμως το μακροπρόθεσμο σχέδιο, ποιες οι αρχές και τα κριτήρια με τα οποία θα απευθυνθούμε στους πολίτες όταν έρθουν οι εκλογές; Πώς θα αξιολογούμε τις προτεραιότητες μιας μελλοντικής κυβέρνησης, την επιτυχία και τις αποτυχίες της; Το όραμα, οι αξίες και οι αρχές μας πρέπει να δίνουν τον τόνο και στην καθημερινή αντιπολίτευση και στον προγραμματικό λόγο. Η πολιτική αντιπαράθεση, η σύγκρουση ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, δεν μπορεί να γίνεται σε ιδεολογικό κενό. Η Δεξιά υπόσχεται την επαρκή διακυβέρνηση.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Κώστα Δουζίνα, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου