Μέρες που είναι... Να εξορύξεις όποιες δυνάμεις κρύβονται ακόμη μέσα σου, να τις ψαύσεις, να τις αγαπήσεις ώστε αυτές να σε θωρακίσουν, να σε πυργώσουν απέναντι στον... πόνο· να αγκαλιάσεις τον μικρόκοσμο [το σύμπαν], να είσαι ήσυχος και χαμογελαστός στον περίγυρο, να ανταποκρίνεσαι στις προσκλήσεις των φίλων, να τανυστείς στον μεγαλύτερο βαθμό -να αντέξεις. Να κολυμπήσεις στα σπλάχνα διότι αυτή η κολύμβηση καθαίρει τα σκοτάδια του νου, εξορίζει την απογοήτευση και την απομόνωση. Να δηλώσεις «παρών» και ας απουσιάζεις -οι γιορτές απαιτούν συναδέλφωση και αλληλεγγύη, επιφέρουν, έστω για λίγο, τη συνοχή των κοινωνιών, όσο μικρές κι αν είναι αυτές.
Είναι γιατί στο μέσα μέρος του καθενός συνωστίζονται τόσα άλογα, τόσες εκρηκτικές ύλες, λανθάνει ο πλούτος των συναισθημάτων, εκεί μέσα δονούνται οι ερωτικές και αναγεννητικές δυνάμεις -πού αλλού; Από αυτές τις δυνάμεις αρπάζεται κανείς για να βρεθεί σε θέση να συνοδοιπορήσει, έστω λειψός, έστω λυπημένος. Πώς τα άλογα γίνονται λογικά; Αυτό να εξακριβωθεί, να ερμηνευτεί, να γίνει οδηγός για τη συμφιλίωση με τη νέα πραγματικότητα, ένας μικρός μπούσουλας τέλος πάντων -κάπως έτσι. Τα λογικά επικρατούν στο τέλος βεβαίως, το θέμα είναι να γίνουν υποφερτά, ανεκτά, διαχειρίσιμα. Οσο και να φαίνεται παράξενο οι γιορτές [των άλλων] βοηθούν κατά πολύ να γίνει αυτό δυνατό -κι έτσι να περνάει κάπως ο καιρός.
Οι γιορτές, είπαμε, συνέχουν τις κοινότητες, ακόμη κι όταν είναι, καλή ώρα, μολυσμένες από τον φόβο, ίσως και τον πανικό που έχει επιφέρει σε αυτές ο περίφημος κορονοϊός. Είκοσι και πλέον χιλιάδες νεκροί δεν είναι κάτι που μας κάνει υπερήφανους, πόσο μάλλον τους ανεκδιήγητους της κυβέρνησης, οι οποίοι, σε έξαλλη κατάσταση, εξακολουθούν να αυτοθαυμάζονται για την οικτρή αποτυχία τους -πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, μόνο «ειδικοί» μπορούν να το εξηγήσουν.
Δεν ξέρω τι λέει ο «σοφός» λαός, αν είναι σε θέση να κρίνει και εντέλει να κατακρίνει τους θλιβερούς διαχειριστές της δημόσιας υγείας. Δεν γνωρίζω επίσης πόσοι έχουν συνειδητοποιήσει το μεγαλείο, όχι του μέτρου και της αρμονίας, αλλά των υπόγειων και σκοτεινών δυνάμεων που κουβαλάμε μέσα μας [πάλι μέσα μας], αλλά πώς μπορείς να το αποφύγεις ή να μην του δώσεις σημασία;
Η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης οδύνης είναι το κριτήριο και όχι τόσο το ήρεμο μεγαλείο και η απλότητα [η δωρικότητα -αν και αυτή έχει καθοριστικό ρόλο σαν περισπασμός στη βουλιμική μας τάση και στον καταναλωτισμό]. Οταν γράφει κανείς προσπαθεί τουλάχιστον να μην κάνει τους αναγνώστες να βαρεθούν ή να εκνευριστούν [αν αναστατωθούν καθόλου δεν πειράζει διότι σαν κάτι να γεννιέται εκείνη τη στιγμή, μικρόψυχο ή μεγαλόψυχο, πάντως δυναμικό -δυναμικό σαν διάλογος]. Το θέμα είναι να καταφέρνει κανείς να συνομιλεί, στο μέτρο του δυνατού ασφαλώς. Να μπορεί να συμμετέχει στο τραπέζι των άλλων -και οι άλλοι στο δικό του, όσο φτωχό κι αν είναι. Γιορτές: μικρή παύση του εμφυλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου