Τι πάει να πει «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» που λέει ένας πολιτικός σε απάντηση της κριτικής που του ασκείται για κάποια πράξη του ή παράλειψή του; Έτσι, σκέτο «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη»;
Το να... αναγνωρίζεις το λάθος σου είναι, ασφαλώς, σημαντικό. Δεν είναι αρκετό όμως. Ο Οιδίπους, όταν σκότωσε τον πατέρα του και παντρεύτηκε την μάνα του, δεν περιορίστηκε στο να παραδεχθεί το λάθος του, αλλά έβγαλε τα μάτια του, επειδή, όταν έκανε ό,τι έκανε, δεν είδε τι έκανε.
Εμπράκτως, και όχι απλώς εκστομίζοντάς την κανείς, η φράση «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», όπως και κάθε άλλη παρεμφερής έκφραση, διατηρεί το βάρος της και αξίζει να την πάρομε στα σοβαρά. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν δεν συνοδεύονται από την ανάλογη συμπεριφορά των χειριστών τους.
Πρόκειται, βέβαια, για ένα γενικό, πέραν του χώρου της πολιτικής, φαινόμενο, που οφείλεται στην συχνή και αλόγιστη χρήση των λέξεων. Είναι τότε, φευ!, που η λέξη καταντά ένας άχρηστος λεκές στην σιωπή και στο τίποτα, όπως λέει ο πολύς Μπέκετ.
Υστερόγραφο
Το ακόμη χειρότερο, βέβαια, είναι, να καταστρέφεται ο κόσμος –όπως τώρα, κακή ώρα, με την πανδημία που ζούμε– κι ούτε αυτό το λειψό «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» να μην ακούς από κάποιον υπεύθυνο. Οι αρμόδιοι σφυρίζουν κλέφτικα –το σύνθημα της έλλειψης υπευθυνότητας και της αδιαφορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου