Δεκαπέντε δολοφονημένες...

...και κάποιους τους ενοχλεί η λέξη «γυναικοκτονία»...

Κάποιοι ίσως γυρίσουν ανάποδα τα μάτια τους απλώς διαβάζοντας τον τίτλο αυτού του άρθρου. Και γιατί γυναικοκτονία; Και τι θέλουν τελοσπάντων αυτές οι φεμινίστριες; Άντε πάλι....

Δυστυχώς κάθε φορά που θα επαναλαμβάνεται η φρίκη, θα πρέπει να λέμε τα ίδια. Η... δολοφονία μίας ακόμη γυναίκας στην Αλεξανδρούπολη είναι γυναικοκτονία. Η 15η για εφέτος.

Δεν είναι ανθρωποκτονία, όπως δεν θα αποκαλούσε κανείς τη δολοφονία μίας μητέρας από το γιο της σκέτο δολοφονία, αλλά μητροκτονία, γιατί πολύ απλά η σχέση του θύτη με το θύμα είναι που καθορίζει το έγκλημα.

Ο διεθνώς αναγνωρισμένος νομικός όρος γυναικοκτονία προσδιορίζει σαφέστερα το είδος του ρατσιστικού αυτού εγκλήματος μίσους. Και οι όροι που χρησιμοποιούμε έχουν σημασία, γιατί η γλώσσα είναι έκφραση τρόπου σκέψης.

Ναι το ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνδρες έτσι. Για την ακρίβεια αυτό ακριβώς υποστηρίζει ο φεμινισμός: Ότι οι άνδρες δεν είναι εκ φύσεως βίαιοι και κτητικοί, αλλά ένα συγκεκριμένο σύστημα σεξισμού τους μαθαίνει πως η γυναίκα είναι αντικείμενο που τους ανήκει. Ενώ αντίθετα η πατριαρχία είναι που υποστηρίζει πως “έτσι είναι οι άνδρες, τι να κάνουμε”.

Αν σε ενοχλεί ο όρος γυναικοκτονία ή κάθε αναφορά στο συστημικό σεξισμό, που αποτελεί την βαθύτερη αιτία τέτοιων εγκλημάτων, πρέπει να εξετάσεις ορισμένα ενδεχόμενα βαθιά μέσα σου:

Πρώτον, να νομίζεις ότι η αναγνώριση της καταπίεσης που υφίσταται μία συγκεκριμένη ομάδα είναι εις βάρος σου. Δηλαδή να νιώθεις μία μικρή ζήλια, γιατί κι εσύ καταπιέζεσαι για άλλα θέματα και σε άλλο βαθμό.

Δεύτερον, να νιώθεις κατά βάθος ενοχές που ενώ υπάρχει ένα συστημικό πρόβλημα εσύ δεν έχεις κάνει κάτι για αυτό.

Τα καλά νέα όμως είναι ότι μπορείς να κάνεις.

Να μην ξαναπείς ποτέ σε ένα αγοράκι ότι “οι άνδρες δεν κλαίνε”.

Να μην ξαναπείς ποτέ σε ένα κοριτσάκι ότι ο συμμαθητής της την χτυπά γιατί μάλλον του αρέσει.

Να μην ρωτάς τα κοριτσάκια “εσένα σε ποιον θα σε δώσουμε όταν μεγαλώσεις”.

Να μη ρωτάς τις ενήλικες γυναίκες πότε θα παντρευτούν.

Να μη λες δεν είναι δική μου δουλειά όταν βλέπεις σημάδια βίας.

Να μην πεις “ζηλεύει γιατί την αγαπάει”.

Να μην πεις τι φορούσε το θύμα, τι ήθελε μαζί του, αφού τον διάλεξε αυτή φταίει ας τα λουστεί, ας κάνει υπομονή για τα παιδιά, γιατί να διαλύσει την οικογένεια της, μήπως κάτι του έκανε, γιατί δεν έφευγε.

Ξέρεις στα αλήθεια εάν εσύ στη θέση της θα μπορούσες να φύγεις;

Αν έφευγε, θα τη βοηθούσες ή θα τη σχολίαζες;

Και κυρίως να ζητάς και να πιέζεις διαρκώς την εκάστοτε κυβέρνηση να αλλάξει κάτι.

Δυστυχώς και η τελευταία τροπολογία για τις γυναικοκτονίες δεν προβλέπει τίποτε ουσιαστικό. Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς που δε βρέθηκε σε αυτή τη θέση, πως μία γυναίκα που συχνά δεν έχει χρήματα, θα βρει δικηγόρο και μέρος να μείνει; Η πικρή αλήθεια είναι πως υπάρχουν λίγες δομές και πως χωρίς φεμινιστικές οργανώσεις που βοηθούν νομικά τις γυναίκες αυτές, θα ήταν τελείως μόνες. Μόνες απέναντι σε ένα σύστημα, στην αστυνομία και τους δικαστές, που συχνά θα σπεύσουν πρώτοι να τις κατηγορήσουν όταν θα τολμήσουν να μιλήσουν.

Μιλάμε μερικές φορές, με καλή πρόθεση, για ηρωίδες. Δεν χρειαζόμαστε ηρωίδες. Γιατί οι ηρωίδες δεν χρειάζονται βοήθεια. Ενώ οι πραγματικοί άνθρωποι χρειάζονται.

Δεν χρειαζόμαστε γυναίκες που γίνονται θυσία για την οικογένεια, για τα παιδιά, για τον άντρα τους, για τον έρωτα. Γιατί θυσιάζονται τα θύματα.

Δεν χρειαζόμαστε αθώα θύματα. Γιατί τα θύματα δεν μπορεί να είναι ένοχα.

Δεν χρειαζόμαστε γυναίκες- πρότυπα. Γιατί τα πρότυπα τελικά επιβεβαιώνουν τα στερεότυπα.

Φεμινιστές ναι, χρειαζόμαστε. Και γυναίκες και άνδρες. Ανθρώπους πάνω από όλα, γιατί αυτό τελικά σημαίνει φεμινισμός. Τότε γιατί μιλάμε για φεμινισμό και όχι για ανθρωπισμό; Για τον ίδιο λόγο που μιλάμε για γυναικοκτονία. Γιατί χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τον όρο που θα αναδεικνύει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα.

Μακάρι να έρθει σύντομα η μέρα που δε θα χρειάζεται πια να μιλάμε για φεμινισμό. Η μέρα που δε θα θρηνούμε συνέχεια δολοφονημένες γυναίκες...

Βίκυ Σαμαρά

news247.gr