Στις 16 Δεκεμβρίου 1983 ψηφιζόταν από τη Βουλή των Ελλήνων ο πρώτος νόμος για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και ο οραματιστής του το είχε πει όσο πιο ξεκάθαρα γινόταν. “Μπορεί το ΕΣΥ να ανταποκριθεί, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι πραγματικά εθνικό, ότι είναι σύστημα και ότι είναι Υγείας”...
Σήμερα που το ΕΣΥ έγινε αισίως 38 ετών και υπό τις παρούσες συνθήκες της πανδημίας τι έχει απομείνει από όλα αυτά; Μπορούν άραγε οι πολιτικοί διαχειριστές του να μας πείσουν πως η χώρα διαθέτει ένα σύστημα Υγείας που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών;
Μπορούν έστω να μας πείσουν πως αυτό το σύστημα που έχουν υπό την επίβλεψή τους είναι έστω εθνικό; Μάλλον όχι. Γιατί αυτό που πέρασε στα ψιλά από την περίφημη μελέτη Τσιόδρα - Λύτρα είναι η πλήρης απαξίωση του όρου «εθνικό» για το υφιστάμενο ΕΣΥ.
Ένα από τα μείζοντα προβλήματα που έφερε στην επιφάνεια η μελέτη των δύο επιστημόνων, και ίσως το πιο τρομακτικό, είναι η τεράστια διαφορά στη θνητότητα των ασθενών ανάμεσα στις ΜΕΘ της Αθήνας και της υπόλοιπης χώρας -της Θεσσαλονίκης μη εξαιρουμένης- και ότι σε πάνω από τις μισές ΜΕΘ της χώρας η θνητότητα είναι 40% περισσότερη σε ίδιες συνθήκες φόρτου.
Πόσο εθνικό μπορεί να είναι ένα σύστημα Υγείας με ανθρώπινες ζωές να χάνονται μόνο και μόνο επειδή έτυχε να ζουν εκτός Αττικής; Πόσο εθνικό μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σύστημα Υγείας όταν δεκάδες ΜΕΘ της περιφέρειας είναι μόνο κατ’ όνομα Μονάδες Εντατικές Θεραπείας, όταν χαρακτηρίζονται μη αξιόμαχες, πιθανότατα λόγω έλλειψης του απαραίτητου προσωπικού. Πόσο εθνικό μπορεί να είναι ένα σύστημα Υγείας που λειτουργεί με γεωγραφικές ανισότητες εις βάρος της υγείας και της ζωής των πολιτών; Αυτά τα ερωτήματα θα τεθούν σε πολιτικό επίπεδο και, αν τεθούν, θα βρεθεί κάποιος να απαντήσει και να αναλάβει την ευθύνη;...
Πέτρος Κατσάκος
Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου