Η δημοσιοποίηση των ερωτικών στιγμών μιας γυναίκας χωρίς τη θέλησή της είναι ψηφιακός βιασμός και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Όχι ως «απερισκεψία», όπως προσπάθησε να τη δικαιολογήσει ο Παναγιωτόπουλος, ούτε ως... παραβίαση προσωπικών δεδομένων, όπως την αντιμετωπίζει ο νόμος.
Και είναι πολύ θετικό ότι στο στόχαστρο μπαίνουν επιτέλους οι θύτες και όχι τα θύματα.
Γιατί όμως η δημοσιοποίηση τέτοιων στιγμών είναι τόσο τραυματική και κακοποιητική για τις γυναίκες ενώ αντίθετα, για τους άντρες θεωρείται σχεδόν μαγκιά;
Γιατί ακόμα η κοινωνία αντιμετωπίζει τη σεξουαλικότητα των γυναικών ως κάτι το μιαρό, που τις υποβιβάζει και τις μειώνει.
Η γυναικεία σεξουαλικότητα γίνεται ανεκτή μόνο ιδιωτικά, εκτός και αν τίθεται στην υπηρεσία της ανδρικής επιθυμίας, μέσω της διαφήμισης ή του (νόμιμου) πορνό, οπότε μπορεί να υπερπροβάλλεται.
Όταν εκτίθεται δημοσίως, εκτός αυτού του πλαισίου, τότε η γυναίκα μετατρέπεται αυτομάτως σε μια ανήθικη, μια πόρνη. Και ας μην έκανε τίποτα άλλο από το πιο τετριμμένο και «φυσικό» πράγμα στον κόσμο.
Στον αντίποδα, η ανδρική σεξουαλικότητα λογίζεται ως τίτλος τιμής και περηφάνειας εξ ου και η πίεση να επιτελείται (και να επιβραβεύεται) δημόσια.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος αλλά με μόνο μία ηττημένη.
Οι «γαμιάδες» που διαφημίζουν τις σεξουαλικές κατακτήσεις τους, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τις γυναίκες που στιγματίζονται ως «πουτάνες» μόνο και μόνο επειδή έκαναν σεξ.
Ο σεξισμός υπερσεξουαλικοποιεί τις γυναίκες ως αντικείμενα τις ανδρικής επιθυμίας και ταυτόχρονα τις από-σεξουαλικοποιεί για να υπάρξουν ως ηθικά υποκείμενα, τουλάχιστον δημόσια.
Να γιατί είναι και βιώνεται ως βιασμός από μια γυναίκα η δημοσιοποίηση των προσωπικών της στιγμών.
Γιατί σηματοδοτεί τον συμβολικό, τον ηθικό της θάνατο. Πλέον δεν είναι πρόσωπο αλλά το «τσουλάκι» ενός home video.
Dimitris Tsirkas (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου