Τέτοιο καιρό δυο χρόνια πριν, τις καρδιές μας συγκλόνιζαν δυο μεγάλες εξεγέρσεις, σε δυο χώρες - τοπόσημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Μία στη Γαλλία -θυμάστε τις υπέροχες εικόνες με το μπαλέτο έξω από την κατειλημμένη Όπερα- και μία στη Χιλή. Σήμερα, όλοι και όλες μιλάμε ξανά για... τη χιλιανή εξέγερση του 2019. Η γαλλική από την άλλη, έχει ήδη αρχειοθετηθεί, δίπλα στα Κίτρινα Γιλέκα, ή τους αγώνες ενάντια στο CPE, ή την εξέγερση στα προάστια. Ο λόγος προφανής: στη μια πλευρά του πλανήτη, πανηγυρίζουμε την εκλογική νίκη της αριστερής συμμαχίας, στην άλλη αγωνιούμε αν θα κερδίσει η ακροδεξιά ή η συμβατική δεξιά.
Αυτό που έγινε εχθές στη Χιλή, αποτελεί μια σπουδαία είδηση, από τις σημαντικότερες του 21ου αιώνα. Όχι γιατί κέρδισε τις εκλογές μια αριστερή συμμαχία – αυτό γίνεται συχνά. Η εκλογική μάχη στη Χιλή δεν προστίθεται απλά δίπλα σε αυτές που έλαβαν ή που θα λάβουν χώρα στην Ονδούρα, τη Βραζιλία, τον Ισημερινό, τη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα, την Κολομβία, τη Βολιβία – χωρίς να υποτιμάμε τη σημασία καμίας από αυτές. Αλλά γιατί αυτό που έγινε εχθές στη Χιλή, αποτελεί -ίσως- ένα ακόμα, αναγκαίο βήμα σε έναν πραγματικά νέο δρόμο προς το σοσιαλισμό.
Να τα πάρουμε με τη σειρά. Τον Οκτώβρη του 2019, παίρνοντας την σκυτάλη από μια σειρά κινημάτων που ξεκίνησαν με την μεγάλη φοιτητική έκρηξη του 2011, οι μαθητές της Χιλής οργανώνουν ένα κίνημα ανυπακοής ενάντια στα αυξημένα κόμιστρα των μέσων μεταφοράς, πηδώντας τις μπάρες και καταλαμβάνοντας σταθμούς. Το κίνημα μετατρέπεται σταδιακά σε μια εξέγερση, με εκατομμύρια διαδηλωτές/τριες, συγκρούσεις, χιλιάδες τραυματίες, δεκάδες νεκρούς. Το φεμινιστικό, το περιβαλλοντικό, το ιθαγενικό, το εργατικό, το μαθητικό, το φοιτητικό κίνημα, βρίσκονται όλα στη σειρά που τους αρμόζει μέσα σε αυτήν την αναταραχή: δηλαδή, στην πρώτη.
Η κυβέρνηση υποχωρεί, προσφέροντας κοινωνικές δαπάνες, αυξήσεις κοκ. Τα κινήματα όμως έχουν βρει ένα κοινό αίτημα, που στοχεύει στην καρδιά του αστικού καθεστώτος: νέο Σύνταγμα. Το αίτημα αυτό αποτέλεσε το σημείο τομής όλων των επιμέρους αιτημάτων, καθώς συνδύαζε από την μία το ξήλωμα του πινοσετικού καθεστώτος και από την άλλη την ανατροπή της συνταγματοποιημένης νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, που επί δεκαετίες αποτελούσε τον εθνικό κορμό της Χιλής. Απαιτούν λοιπόν και κερδίζουν τη συγκρότηση Συντακτικής Συνέλευση, με όρους πρωτόγνωρους: εκλογή από τη βάση, ίση εκπροσώπηση φύλου, ουσιαστική συμμετοχή των ιθαγενών. Οι εκλογές γίνονται, τα κινήματα και η αριστερά, όχι υποχρεωτικά στον ίδιο συνδυασμό, αθροιστικά κερδίζουν την πλειοψηφία. Ακολουθούν οι εκλογές για τη Βουλή και τη Γερουσία, όπου αριστερά και δεξιά μοιράζονται τις έδρες σε μια ισορροπία τρόμου και τελικά για την Προεδρία, όπου η συμμαχία της αριστεράς καταφέρνει στο 2ο γύρο να κινητοποιήσει επιπλέον 1,3 εκατομμύρια ψηφοφόρους και κερδίζει.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο των Νίκου Νικήσιανη και Στέλιου Φωτεινόπουλου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου