Οι μεταλλάξεις του φόβου...

Ανεξάρτητα από το πώς θα ονομάσουμε τελικά τη νέα μετάλλαξη του κορονοϊού, ανεξάρτητα αν θα έχει διάρκεια και θα επικρατήσει πυροδοτώντας ένα νέο, πέμπτο κύμα της πανδημίας, ή σε λίγες εβδομάδες θα έχει γίνει απλή υποσημείωση στα ημερολόγια των βιολόγων, η αφρικανική -αυτή τη φορά- εκδοχή του Covid μας υπενθυμίζει πόσο... εύθραυστος έχει γίνει ο διασυνδεδεμένος και περίπλοκος κόσμος μας.

Προφανώς και δεν υπάρχει λόγος για πανικό και σενάρια τρόμου, έστω και αν οι «ορθολογικές» αγορές σε αυτά κυρίως επένδυσαν από χθες. Τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια κινήθηκαν στα όρια του «κραχ», οι τιμές του πετρελαίου έπεσαν, το ίδιο και οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων.

Δεν είναι σαφές σε αυτό το μεγάλο ξεπούλημα πού σταματάει η κερδοσκοπία των χρυσοκάνθαρων των αγορών και πού ξεκινά ο πραγματικός φόβος για νέο κύμα πανδημίας και νέο γύρο σκληρών περιοριστικών μέτρων, όπως του 2020.

Ομως, πολύ πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι πριν καν η επιστημονική κοινότητα μιλήσει, πριν αξιολογήσει τον πραγματικό κίνδυνο στο εργαστήριο και στα κλινικά δεδομένα, οι πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες του αναπτυγμένου κόσμου, με πρώτες και καλύτερες τις ευρωπαϊκές, αντιδρούν με τρόπο που ενσπείρει φόβο και αγωνία στον πληθυσμό.

Και, το χειρότερο, διακινδυνεύουν να πυροδοτήσουν νέο κύμα αμφιβολίας για τα επιστημονικά δεδομένα και την αποτελεσματικότητα του εμβολιαστικού προγράμματος, νέο κύκλο θεωριών συνωμοσίας.

Το γεγονός ότι οι πλούσιες χώρες του κόσμου, παρά τις εκκλήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας από το 2020 και παρά τη ρητορική της διεθνούς «φιλανθρωπίας», έχουν εγκαταλείψει τις χώρες της Αφρικής στο έλεος της πανδημίας, με τραγικά χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού, προφανώς δεν είναι άσχετο με το ότι εκεί γεννήθηκε η νέα μετάλλαξη.

Και η αντίδραση του ακαριαίου ταξιδιωτικού αποκλεισμού της Μαύρης Ηπείρου από τον υπόλοιπο κόσμο είναι άγνωστο αν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα στη φραγή της νέας μετάλλαξης.

Είναι όμως σίγουρο ότι, σε συνδυασμό με τη χαμηλή πρόσβαση της Αφρικής σε εμβόλια και φάρμακα, όλα αυτά οδηγούν σε ένα ιδιότυπο υγειονομικό «απαρτχάιντ».

Σε τελική ανάλυση, στα σχεδόν δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας, χειρότερη επίδραση από τις μεταλλάξεις του ιού είχαν οι μεταλλάξεις του φόβου (ή της απάθειας), που πυροδοτούν οι αντιφατικές πολιτικές της παγκόσμιας ηγεσίας...

efsyn.gr