Οι επιδόσεις του Μητσοτάκη στην πανδημία...

Αν κοιτάξετε τις επιδόσεις μας από την αρχή της πανδημίας, τα πήγαμε καλύτερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, είπε ο Μητσοτάκης στην Ουάσιγκτον Ποστ. Κι έτσι ένα δράμα με 18.000 περίπου νεκρούς ώς τώρα, μια ανείπωτη τραγωδία, μια απώλεια τόσο συγκλονιστική που δεν τη χωράει ο νους του ανθρώπου, πάγωσε στον πίνακα επιδόσεων. Πώς λέμε... οι επιδόσεις του Τσιτσιπά στο τένις, οι επιδόσεις του ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο, οι επιδόσεις του ίππου τάδε στον Ιππόδρομο; Έτσι και οι επιδόσεις του Μητσοτάκη στην πανδημία. Ισοπαλία στην αρχή, συντριβή στη συνέχεια, αλλά η βαθμολογία καλύτερη από άλλους.

Έχουμε νικητή λοιπόν: Τον κύριο Εγώ, τον Μητσοτάκη, που επιδίδεται στην πλαστογραφία του δράματος και στα ψυχρά ψεύδη των επιδόσεων. Διότι, αυτό είναι πάντα το θέμα του: Εγώ! Κι αυτό πρέπει να γίνει και θέμα των άλλων. Διότι από αυτό το Εγώ κρέμονται οι ζωές τους και όχι από το αν η Βουλγαρία τα πηγαίνει χειρότερα από την Ελλάδα. Και όταν ένας πρωθυπουργός, που θα έπρεπε να αισθάνεται ηθικά και προσωπικά υπεύθυνος, συντετριμμένος για τόσες χιλιάδες απώλειες, παραδομένος στη σεμνότητα του δράματος, κοκορεύεται για τις επιδόσεις του, τότε το Εγώ του είναι επικίνδυνο. Τουλάχιστον.

Να το πει στη θεία Μαρίκα, που πέθανε και θάφτηκε μόνη, ότι είναι επίδοση. Να το πει στον Γιώργο, στον Μιχάλη, στην Άρτεμη, στην Ελένη, που πέρασαν τη δοκιμασία του νοσοκομείου και ακόμα βασανίζονται, ότι είναι επιδόσεις. Να το πει στους ανθρώπους που αγωνιούν, στις οικογένειες που ρημάχτηκαν, σε όσους βρέθηκαν στη δίνη της πανδημίας, ότι είναι επιδόσεις. Καλές επιδόσεις. Καλύτερες από άλλες χώρες. Τόσο καλύτερες, που αντέχουμε ακόμα μερικές χιλιάδες επιδόσεις, χωρίς να μειωθούν οι αποδόσεις. Και σε κάθε περίπτωση δικές του επιδόσεις. Από τις οποίες προσδοκά και τις αντίστοιχες ανταποδόσεις.

Μήπως γινόταν να σωθούν κάποιοι απ’ όσους χάθηκαν; Να μη νοσήσουν κάποιοι απ’ όσους νόσησαν; Έστω λίγοι, έστω ένας; Τέτοια ερωτήματα δεν τον βασανίζουν. Τον απασχολούν οι επιδόσεις του. Κι αυτό, να μιλάει όπως μιλάει, να γελάει όπως γελάει, να ακκίζεται όπως ακκίζεται, τρομάζει. Γιατί, ακόμα χειρότερο και από το να μην αισθάνεται ότι έχει ευθύνες, είναι να μην αισθάνεται γενικώς...

 

Θανάσης Καρτερός