Xρήστος Ξανθάκης
Διαβάζω την είδηση. Διαβάζω την είδηση για τη δίκη.
Λέξεις είναι, δεν είναι καρφιά, τις διαβάζω.
«Έπειτα από αναβολή το Νοέμβριο του 2020 λόγω της πανδημίας, αναμένεται να ξεκινήσει στις 20 Οκτωβρίου στις 9 π.μ. στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, στην οδό Δέγλερη 4 της Αθήνας, η... δίκη για το δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, στο πεζοδρόμιο της οδού Γλάδστωνος στην Ομόνοια, στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018.
Για την υπόθεση αυτή που είχε συγκλονίσει τη κοινή γνώμη στο εδώλιο του κατηγορούμενου θα καθίσουν ένας μεσίτης, καθώς και τέσσερις αστυνομικοί, οι οποίοι θα δώσουν εξηγήσεις για το κακούργημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης».
Πέρυσι είχα πάει, ήμασταν δυο-τρεις δημοσιογράφοι, η οικογένεια του Ζακ, ένα σκασμό αστυνομία, οι κατηγορούμενοι. Έκατσα στην αίθουσα πέντε λεπτά, με πήρε κάπως σαν να πνιγώ, βγήκα έξω. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πήγα πήρα έναν καφέ, ξαναγύρισα, έδωσε αναβολή. Ύστερα μαζεύτηκε κόσμος μπροστά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού κι άνοιξαν πανό. Ευκαιρία για σέλφις και αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Αντιγράφω από σημείωμα της Όλγας Στέφου στην «Εποχή» του περασμένου Σαββάτου:
«Η δίκη του Ζακ Κωστόπουλου αναβλήθηκε πριν ένα χρόνο επ’ αόριστον και τώρα περάσανε χρόνια τρία από τη δολοφονία του κι έπειτα τη διαπόμπευση κι έπειτα την υπεραξία που χάρισε ο θάνατος αυτός σε ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν ποτέ και μίλησαν σαν να τον ήξεραν, στον πόνο των ανθρώπων που τον αγάπησαν φωναχτά και τον πένθησαν βουβά, όπως πενθείς κάποιον αγαπημένο».
Τροφή για σκέψη αναμφιβόλως σε αυτές τις μέρες τις ψόφιες που ακολούθησαν τον περιβόητο Μπάλλο και τις καταστροφές του. Με τους Αθηναίους και τις Αθηναίες να μανιάζουν στους δρόμους, τιγκάροντας στη λαμαρίνα το οδόστρωμα, τα σινεμά να υποδέχονται τον Τζέημς Μποντ και το Dune, το Netflix να προμοτάρει το καλαμάρι του, τη Λίνα Μενδώνη να δίνει συνέντευξη δηλώνοντας ότι δεν την πειράζει η αυστηρή κριτική. Είναι μια ακόμη μέρα στη μπανανία και δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά σήμερα αρχίζει η δίκη για τον φόνο του Ζακ…
Το σκέπτομαι και μουδιάζω. Το σκέπτομαι και είναι σαν να έχω καταπιεί ένα μεγάλο κομμάτι πάγο, το παγόβουνο ολόκληρο. Ίσως φταίει η αποφυλάκιση του Πατέλη, που μας έβαλε στη θέση μας και μας θύμισε ότι εξαιρέσεις υπάρχουν για τους μπιστολάδες και όχι για τους φτωχοδιάβολους. Ίσως να περίμενα κάτι παραπάνω από την κοινή γνώμη, αλλά η κοινή γνώμη είναι καιρό τώρα αφιονισμένη με τον κορωνοϊό και τις παραφυάδες του και δεν έχει χρόνο για ένα σφαχτάρι. Για ένα σφαχτάρι στον πάγκο του χασάπη…
Η ζωή συνεχίζεται άλλωστε, οι κατηγορούμενοι είναι έξω, στις οικίες τους και στις οικογένειές τους. Ξυπνούν το πρωί από τον ήχο της καφετιέρας, βγαίνουν τη βόλτα τους, χαζολογάνε με τους φίλους τους, πάνε σινεμά να δούνε Τζέημς Μποντ. Μπορεί και το Dune, αν αισθάνονται πιο προχώ.
Στο μεταξύ ο Ζακ είναι στον τάφο.
Στο μεταξύ ο Ζακ είναι στον τάφο.
Στο μεταξύ ο Ζακ είναι στον τάφο.
Στο μεταξύ ο Ζακ είναι στον τάφο.
Θα μπορούσαν να το γράψω εκατό φορές και να ξεμπερδεύω απ’ αυτή την καταραμένη την υποχρέωση, απ’ αυτό το καταραμένο το πένθος που είπε κι η Όλγα. Αλλά λέω να μαζέψω το κουράγιο μου και να συρθώ ως το δικαστήριο και να κάνω έναν σταυρό έξω απ’ την αίθουσα για τον αμνό του Θεού που βρήκε το πιο τραγικό τέλος.
In loving memory…
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου