Η παράνοια της αναζήτησης σπιτιού στην Αθήνα...
«Τριάντα τετραγωνικά στου Γκύζη, 390 ευρώ, δεκαετίας ‘70. Σε λίγο, όλα εκεί μέσα θα αρχίσουν να χαλάνε. Δεν βρίσκω κάτι καλύτερο με αυτά τα λεφτά. Εγώ, εν τω μεταξύ, όταν βρω δουλειά –έχω... στείλει πενήντα βιογραφικά, καμία απάντηση- θα παίρνω στην καλύτερη περίπτωση 560 ευρώ, τον βασικό». Αυτά μου έλεγε, χθες το βράδυ, 25χρονη φίλη που μόλις τελείωσε τη σχολή της σε άλλη πόλη και τώρα ψάχνει σπίτι στην Αθήνα. Η Άννα είναι από την Καλαμάτα – αν ήταν Αθηναία αυτή η συζήτηση δεν θα γινόταν ποτέ. Θα ήταν δεδομένο ότι θα συνέχιζε να μένει με τους γονείς της.
Για του λόγου το αληθές, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2019, η μέση ηλικία αποχώρησης από το σπίτι της οικογένειας είναι τα 29 χρόνια, τη στιγμή που ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα 25. Με βασικό μισθό 558 ευρώ καθαρά -από τον Ιανουάριο του 2022 θα αυξηθεί μόλις κατά 2% και θα ανέρχεται στα 569- είναι φυσικά αδύνατο να μείνεις μόνος/η, χωρίς οικονομική βοήθεια από τους γονείς.
Μιλώντας με αρκετούς μεσίτες, διαπιστώσαμε ότι ειδικά με τα μικρά διαμερίσματα, που απευθύνονται σε φοιτητές ή νέους που θέλουν να μείνουν πρώτη φορά μόνοι τους, οι τιμές είναι κυριολεκτικά πιο υψηλές από ποτέ. Σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2019, έχουν παρατηρήσει ότι τα ενοίκια έχουν ανέβει τουλάχιστον κατά 20%. Όπως μας είπαν, η μέση τιμή ενός μικρού επιπλωμένου σπιτιού, σχετικά κοντά σε πανεπιστήμιο, αγγίζει πια τα 500 ευρώ. Ένα αντίστοιχο διαμέρισμα, χωρίς επίπλωση, κοστίζει κατά μέσο όρο 350-400 ευρώ.
Οι επαγγελματίες του μεσιτικού κλάδου δεν προβλέπουν ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί στο προσεχές μέλλον. Όπως λένε, δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα σπίτια, καθώς για πολλά χρόνια δεν χτίζονταν καινούριες πολυκατοικίες. Οι δρόμοι για τους περισσότερους νέους είναι δύο: ή δεν θα έχεις τον προσωπικό σου χώρο, αλλά θα έχεις ένα καλύτερο επίπεδο ζωής ή θα νοικιάσεις ένα πολύ μικρό σπίτι, συνήθως σε κακή κατάσταση, μακριά απ’ τη σχολή ή τη δουλειά σου και θα κόψεις κάθε άλλο πιθανό έξοδο, κάνοντας οικονομία ακόμη και στα βασικά.
Υπάρχουν κι εκείνοι που είχαν κάνει το βήμα να φύγουν από το οικογενειακό σπίτι και τώρα αναγκάζονται να επιστρέψουν. Καθημερινά, σε συζητήσεις φίλων στα late 20s ή στα early 30s, πέφτει σαν «βόμβα» η ανακοίνωση: «Δεν την παλεύω οικονομικά. Θα γυρίσω στο πατρικό». Για τους περισσότερους, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να κάνουν μια στοιχειώδη αποταμίευση ή τουλάχιστον να μην σκέφτονται και το παραμικρό έξοδο.
Ένας άλλος παράγοντας, για τον οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι και κάνει πάρα πολύ δύσκολη την αναζήτηση σπιτιού, ειδικά στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, είναι φυσικά το Airbnb. Λόγω της πανδημίας και της κάθετης μείωσης που υπέστη ο τουρισμός, θα περίμενε κανείς ότι αρκετοί ιδιοκτήτες θα είχαν στραφεί στη λύση της μακροχρόνιας ή μεσοχρόνιας μίσθωσης (σχετικά καινούριος όρος που περιγράφει το μοντέλο ενοικίασης με τη σεζόν, κατά μέσο όρο 6-9 μήνες, π.χ. για τηλεργαζόμενους).
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου