Αστυνομικοί τράκαραν λεωφορείο...

...και το «φόρτωσαν» σε δημοσιογράφο της ΕΡΤ...

Μία εμπειρία αστυνομικής αυθαιρεσίας καταγγέλλει πως είχε ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Προκόπης Δούκας, ο οποίος χθες Δευτέρα όπως σημειώνει σε ανάρτησή του στο Twitter κατηγορήθηκε από άνδρες της ΕΛΑΣ για... τρακάρισμα σε λεωφορείο που προκάλεσαν εκείνοι.

Ολόκληρη η καταγγελία:

«Σήμερα το πρωί, λίγο πριν την εκπομπή, έπεσα θύμα bullying από στελέχη της Αστυνομίας (όπως έμαθα αργότερα, γιατί φορούσαν κοστούμια), επειδή θεώρησαν οτι έφταιγα για ένα αστείο ατύχημα που είχαν, λόγω μαγκιάς. Φυσικά με καθυστέρησαν απαράδεκτα, η εκπομπή άργησε να αρχίσει. Ένα προπορευόμενο μαύρο επιβατικό Skoda με (σβηστό) φάρο πήγε να στρίψει στη Μιχαλακοπούλου, ανεβαίνοντας προς Μεσογείων, πατώντας πάνω και στις δύο λωρίδες κυκλοφορίας, ωσάν να ήταν διαστημόπλοιο ή έστω βαρύ και πλατύ όχημα, που δεν χωράει.

Όταν έστριψα κι εγώ κανονικά στη (δεξιά) λωρίδα μου, ενοχλήθηκαν που ήμουν πίσω και δίπλα τους (νομιμότατα επαναλαμβάνω) και ο συνοδηγός του προπορευόμενου (επαναλαμβάνω) οχήματος άνοιξε το παράθυρο και άρχισε να κάνει έξαλλες κινήσεις και να φωνάζει ακατάληπτα. Του απάντησα ότι ο δρόμος έχει δύο (ελεύθερες) λωρίδες και του έκανα με τα δάχτυλα και το χαρακτηριστικό σήμα της νίκης, που υποδηλώνει τον αριθμό 2. Ο συνοδηγός ήταν έξαλλος, αλλά προφανώς και ο οδηγός, διότι επιτάχυνε απότομα για να βρεθεί μπροστά μου, στην ίδια λωρίδα με μένα.

Όμως προφανώς λόγω σπασμωδικών ελιγμών (ωραία ψυχραιμία για επαγγελματίες), δεν είχε υπολογίσει την ταχύτητα που ανέπτυξε ή συνομιλούσε με τον διπλανό του. Και σε αρκετές δεκάδες μέτρα πιο μπροστά, πήγε και καρφώθηκε στο σταθμευμένο στο φανάρι, τεράστιο σε μέγεθος, λεωφορείο… Με έπιασαν τα γέλια ομολογώ, θυμήθηκα τον Κλουζώ. Ο συνοδηγός κατέβηκε και μου ζητούσε να κάνω στο πλάι (που δεν υπήρχε, εκεί υπάρχει μόνο νησίδα). Εφόσον το φανάρι έγινε πράσινο, εγώ έκανα αριστερά και συνέχισα την πορεία μου, αφού δεν είχα καμία εμπλοκή στο ατύχημα τους.

Εκεί όμως άρχισε η παρενόχληση και παράβαση καθήκοντος. Ο οδηγός με αναμμένο το φάρο και τη σειρήνα (επαναλαμβάνω όχημα και οδηγός χωρίς κανένα διακριτικό) και άρχισε καταδίωξη. Ήρθε δίπλα μου και από το ανοιχτό παράθυρο και με σκαιό ύφος απαιτούσε να σταματήσω στο πλάι. Του απάντησα ότι πηγαίνω στην ΕΡΤ, ότι έχω εκπομπή κι ότι δεν μπορώ να καθυστερήσω για ένα ατύχημα, στο οποίο δεν έχω καμία εμπλοκή. Μου απάντησε ότι “θα πάμε μαζί” κι εγώ σήκωσα τους ώμους. Το επιχείρημα του ήταν ότι “τον έκλεισα” (ενώ προπορευόταν) και προκάλεσα εγώ το ατύχημα.

Με πήγε «καροτσάκι» όλη τη Μεσογείων, ακολουθώντας με αναμμένη σειρήνα και φάρο, με κίνδυνο φυσικά νέου ατυχήματος. Όταν πάρκαρα, ήρθε να μου μιλήσει και τον ρώτησα αν είναι αστυνομικός. Ζήτησα ταυτότητα και μου την έδειξε. Απαίτησε να μάθει το όνομα μου, το οποίο και του είπα. Του επανέλαβα ότι δεν έχω καμία εμπλοκή στο ατύχημα του, που έγινε λόγω απροσεξίας και μαγκιάς. Ποιά ήταν η εμπλοκή μου; Ότι τον εκνεύρισα 300 μέτρα πιο πριν και πήγε και τράκαρε; Ούτε φυσικά υπήρξε καμία “επακούμβηση”…

Με απείλησε ότι «θα τα πούμε στο δικαστήριο» και μου επεσήμανε ότι «εδώ πρόκειται για δημόσια περιουσία». Όπως μου εξήγησαν φίλοι νομικοί, το πρόβλημα τους τώρα είναι πώς θα ρίξουν το φταίξιμο σε μένα, για να αποφύγουν την αποζημίωση που θα οφείλουν στο Ελληνικό Δημόσιο. Η ηλικία μου και το όχημα μου, με τρία παιδικά καθισματάκια μέσα (όπως και το Baby on Board στο πίσω παρμπρίζ) υποδηλώνουν αν μη τι άλλο οτι δεν είμαι οδηγός που με οποιαδήποτε αφορμή είναι προς καταδίωξη. Κι αν είχα τα παιδιά μου μέσα, ποιός έχει την ευθύνη, για ένα νέο ατύχημα; Δεν είμαι κανένα κοκοράκι της ασφάλτου, είμαι 40 χρόνια οδηγός. Και δεν βλέπω καθόλου γιατί πρέπει να ανεχόμαστε την παραβίαση της προτεραιότητας και του ΚΟΚ γενικώς, επειδή ο άλλος έχει ένα (αγνώστου ιδιότητας) καρούμπαλο πάνω στο αυτοκίνητο του.

Είναι επιτέλους καιρός να σταματήσει αυτή η αίσθηση της παντοδυναμίας και της μαγκιάς που επιδεικνύουν στο δρόμο ένστολοι ή μπράβοι, που προστατεύουν κάποιους μεγαλόσχημους. Οι υποχρεώσεις τους στο δρόμο είναι ίδιες με του κάθε πολίτη, αντί να είναι καουμπόηδες της ασφάλτου. Και μόνον σε περιπτώσεις υψηλού κινδύνου ή ανάγκης που σχετίζεται με τη δημόσια ασφάλεια, μπορούν να περιορίζουν προσωρινά τα δικαιώματα των πολιτών. Και ποτέ φυσικά δεν έχουν δικαίωμα να εκφοβίζουν. Εδώ δεν υπήρχε καμία απολύτως ανάγκη ή συνοδεία ασφαλείας. Απλώς μαγκιά»...