Ο δικός μας Τζορτζ Φλόιντ; Μπα, είναι Ρομά...

Διάβασα κάπου ότι η Αριστερά ψάχνει στην Ελλάδα τον δικό της Τζορτζ Φλόιντ, γι’ αυτό έχει κινητοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό για τη δολοφονία του Nίκου Σαμπάνη στο Πέραμα. 

Είναι αλήθεια ότι τα αριστερά κόμματα έχουν μια αυξημένη ευαισθησία απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία και την αναίτια βία. Αλλά αυτό μάλλον δεν είναι τόσο πρόβλημα της Αριστεράς... όσο των φιλελεύθερων κεντροδεξιών, που θα έπρεπε να έχουν εξίσου οξυμένα αντανακλαστικά απέναντι σε τέτοιου είδους περιστατικά.

Το είδαμε στις περιπτώσεις της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, της συμπεριφοράς απέναντι στον Δημήτρη Ινδαρέ και πιο πρόσφατα στην καταδίωξη του Σαμπάνη από επτά αστυνομικούς, παρά τις εντολές από το κέντρο να σταματήσει η επιχείρηση. Συμπεραίνουμε δηλαδή ότι οι αστυνομικοί αλλάζουν τον τρόπο δράσης τους όταν βρίσκονται απέναντι σε ένα άτομο ΛΟΑΤΚΙ, ένα γείτονα αντιεξουσιαστών ή ένα μέλος των Ρομά. 

Αποτιμούν διαφορετικά τη ζωή ενός «λευκού, στρέιτ» πολίτη, κι αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Ακούω ήδη τις ενστάσεις, ότι αυτή είναι μια συζήτηση που έχει εισαχθεί από τον αγγλοσαξονικό κόσμο και δη τις χώρες με παράδοση δουλείας. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Υπάρχουν αντιστοιχίες και με τη δική μας κοινωνία, ρατσισμοί εξίσου βαθιά εμπεδωμένοι. Το racial profiling (η αντιμετώπιση ενός πολίτη από τις Αρχές με βάση το χρώμα του δέρματός του) είναι και δική μας πληγή, δεν είμαστε καλύτεροι σε αυτόν τον τομέα.

Η έρευνα για την υπόθεση στο Πέραμα δεν έχει τελειώσει, αλλά τα επιχειρήματα που αναπαράγονται είναι περίπου τα ίδια. «Είναι όλοι κλεφτρόνια, έχουν παραβατική συμπεριφορά, οι Ρομά δεν ενδιαφέρονται να ενταχθούν στην κοινωνία, πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους τι αστυνομία θέλουμε, αν τους συμπαθείτε τόσο πολύ να τους πάρετε να μείνουν σπίτι σας» κ.λπ. 

Προτού δηλαδή βγει το τελικό πόρισμα, μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει αποφανθεί ότι καλά του έκαναν. Η κοινή γνώμη δεν διαμορφώνεται ερήμην του κράτους και των ΜΜΕ. Οι αστυνομικοί κυνήγησαν το θύμα και το σκότωσαν, οι υπουργοί τάχθηκαν στο πλευρό των αστυνομικών, ο Τύπος και η τηλεόραση αποκαλεί τον Σαμπάνη «σεσημασμένο» και διευκρινίζει συστηματικά και με νόημα ότι ήταν Ρομά.

Ισως είναι αλήθεια ότι η Αριστερά εκμεταλλεύεται το ζήτημα για να ασκήσει αντιπολίτευση, είναι όμως μια θεμιτή αντίδραση στη σπουδή πρωτοκλασάτων κυβερνητικών στελεχών να αθωώσουν τους αστυνομικούς. Αλλωστε ψηφοθηρία για τα δικαιώματα των Ρομά δύσκολα αποδίδει, ούτε καν στους αριστερούς ψηφοφόρους. 

Γι’ αυτό η αχρωματοψία της Αστυνομίας και γενικά των Αρχών θα έπρεπε να αποτελεί κοινό αίτημα όλων όσοι νοιάζονται για το κράτος δικαίου, αριστερών και δεξιών...

Ξένια Κουναλάκη

Καθημερινή