Παντελής Μπουκάλας
Δακρυσμένος μιλούσε σε κάποιο τηλεοπτικό ρεπορτάζ ο πυρόπληκτος παππούς της Αγίας Αννας, στην Εύβοια. Και εκμυστηρεύτηκε από τι βρήκε να πιαστεί, ν’ ακουμπήσει, να πάρει κουράγιο: «Είδα μέσα στα καμένα μια χελώνα και μια φασκομηλιά».
Και αναθάρρησε. Στα δικά του τα μάτια, αλλιώς ασκημένα, το μικρό είναι μέγα. Και το... ελάχιστο, ένας κόσμος ολόκληρος, ομιλητικός και ελπιδοφόρος. Μακρά η πείρα του, θα τον έχει ήδη διδάξει ότι δεν χρειάζεται να παίρνει τοις μετρητοίς τα αφειδώλευτα ταξίματα των πολιτικών, που έρχονται και παρέρχονται, κι ας είναι σίγουροι οι ίδιοι ότι βαδίζουν αγέρωχα στο πεδίο της δόξας με την Ιστορία εκ δεξιών και την Αθανασία εξ ευωνύμων.
Ενα φυτό που άντεξε, ένα πλασματάκι που επιβίωσε, έχουν να του πουν πολύ περισσότερα. Και, κυρίως, σε μια γλώσσα απλή και καθαρή, που τη νιώθει. Αντίθετα, τα «δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ» και τα «όλα θα ξαναγίνουν όπως πρώτα, θα το δείτε», όσα λένε στις τηλεοράσεις, είναι σκέτος θόρυβος στ’ αυτιά του. Ενοχλητικός.
Την ταπεινή φύση, αυτήν μόνο μπορεί να εμπιστευτεί ο πυροπαθής παππούς από την αποτεφρωμένη Εύβοια, τη Λακωνία, την Ηλεία. Τη χελωνίτσα και τη φασκομηλιά. Που σώθηκαν από την πυρκαγιά. Και ψάχνει η μία ταίρι και η άλλη τον άνεμο. «Οικολόγος» ο γέροντάς μας; Είναι πιθανό να μην την έχει ξανακούσει ποτέ τη λέξη. Ή, αν έτυχε να την ακούσει, ίσως την άκουσε μέσα σε αρνητικά, καταδικαστικά συμφραζόμενα – «ξέρεις, αυτοί που αμολάνε οχιές και αγριογούρουνα και μας παίρνουν στον λαιμό τους». Τέτοια και χειρότερα δεν συνηθίζουμε να σέρνουμε στους οικολόγους;
Τη χελώνα, δεν μπορεί, θα την αναγνωρίζαμε κι εμείς αν την πετυχαίναμε κάπου. Και, αν βέβαια δεν ήμασταν στις κακές μας, ίσως και να προσπαθούσαμε να μην την τσακίσουμε με το αυτοκίνητό μας, αν εμπόδιζε ξαφνικά την πορεία μας στον επαρχιακό δρόμο, αργοκίνητο καράβι, ένα περιττό απολίθωμα απ’ τον καιρό των δεινοσαύρων.
Με τη φασκομηλιά τα πράγματα είναι κάπως δυσκολότερα. «Αγριάδα; Πρασινάδα; Πουρνάρι;» Κάτι τέτοιο. Αλλωστε το φασκόμηλο είναι για τις γερόντισσες και τους γερόντους, να, σαν τον παππού της Εύβοιας. Που δεν θα τον ρωτήσουν βέβαια ποια η γνώμη του για τις αναδασώσεις κι αν γίνεται να φυτέψεις βελανιδιές σε βουνό μαθημένο επί αιώνες στα πεύκα. Γι’ αυτά αποφασίζουν «άνθρωποι που ξέρουν», σπουδαγμένοι, ψύχραιμοι και αυστηροί. Που δεν θα ’πιαναν βέβαια ποτέ κουβέντα με μια φασκομηλιά ή με μια χελώνα, ν’ ακούσουν μήπως έχουν κάτι να τους πουν...
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου