Παντελής Μπουκάλας
Μόλις ένα ή δύο χρόνια πριν, θα διαβάζαμε σχεδόν παντού το κλισέ «έγκλημα πάθους» και θα ακούγαμε ότι «τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε». Τώρα, με τη νέα δολοφονία γυναίκας, στη Ρόδο αυτή τη φορά, την ενδέκατη μέσα στο 2021, βλέπουμε να χρησιμοποιείται ο όρος «γυναικοκτονία» ακόμη και από Μέσα που τον... υποτιμούσαν μέχρι πρότινος ή τον λοιδορούσαν και τον διέβαλαν.
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια: η «γυναικοκτονία» κατακρίθηκε σαν όρος κενός νοήματος, και μάλιστα εισαγόμενος από την επάρατη Εσπερία (παρότι η λέξη υπάρχει ήδη από την ελληνιστική εποχή), ή σαν περιττό κατασκεύασμα των ευφάνταστων «δικαιωματιστών».
Για τους πιο πονηρούς από τους δημοσιογραφούντες δικολάβους, ο όρος δεν είναι απλώς ατυχής. Είναι, λέει, προσβλητικός για τις γυναίκες. Επειδή, ισχυρίζονται οι κιβδηλοσοφιστές, όταν αποκαλούμε γυναικοκτονία και όχι ανθρωποκτονία τον θάνατό τους από καραμπίνα, μαχαίρι, πιστόλι ή άγριο ξυλοδαρμό, τους στερούμε τη θεμελιώδη ιδιότητά τους: του ανθρώπου.
Ευφυολογήματα της κακιάς ώρας. Σαν την κακιά ώρα που επικαλούνται συνήθως όσοι θανατώνουν τη σύζυγο ή την ερωτική τους σύντροφο, το κτήμα τους δηλαδή, όχι επειδή παραφέρθηκαν πάνω στη στιγμή αλλά επειδή είχαν προηγηθεί πολλές στιγμές βίας και προσβολής, τόσο «φυσικές» και τόσο «αυτονόητες» άλλωστε.
Καμία Μοίρα δεν φταίει για το «μοιραίο». Τα δικά μας χέρια κόβουν το νήμα της ξένης, της γυναικείας ζωής. Δεν το κόβει η Ατροπος της μυθολογίας. Το κόβει ο άντρας, που γενεές γενεών τον διδάσκουν ότι η ανθρώπινη κανονικότητα είναι η αρσενική κανονικότητα. Και τον εκπαιδεύουν πώς να φέρεται σωστά ώστε να ανταποκρίνεται στον ρόλο του. Στο αξίωμά του μάλλον, καθιερωμένο υποτίθεται από τη φύση και ευλογημένο από τον θεό, τον όποιο θεό.
Η σταδιακή αλλαγή ορολογίας στην περιγραφή των φονικών δεν δηλώνει και αλλαγή νοοτροπίας. Δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα «αξίες» χιλιετιών. Δεν είναι ωστόσο και ασήμαντο να βλέπεις πλέον τον όρο «γυναικοκτονία» σε εφημερίδες και ιστοσελίδες όλου του πολιτικού φάσματος, ακόμα και σε όσες χθες τον έκριναν απαράδεκτο, αν όχι γελοίο.
Και η υποκρισία να κρατάει το χέρι των μισών τιτλοδοτών, η επαναλαμβανόμενη χρήση του όρου ίσως πείσει κάποιους από τους νεότερους πως η μοίρα της γυναίκας δεν είναι η υποταγή. Ούτε βέβαια η βάναυση τιμωρία της, ακόμα και η θανάσιμη, όταν δεν ανταποκρίνεται στον δικό της προδιαγεγραμμένο ρόλο: του περιουσιακού στοιχείου και της πειθαρχημένης υπηρέτριας...
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου