... και η άσχημη κουλτουριάρα»...
Το δυσάρεστο είναι πως το όνομά της σκαρφάλωσε -«πρωτοσέλιδο» επί σειρά πολλών εβδομάδων- με αφορμή εκείνο το ανατριχιαστικό περιστατικό «σεξουαλικής παρενόχλησης» και «κακοποίησης» από τον Πέτρο Φιλιππίδη. Το επίσης δυσάρεστο αυτής της ιστορίας είναι ο... κατήφορος ενός τόσο σπουδαίου ερμηνευτικού «εργαλείου», ιδιαίτερα στην κωμωδία, όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης. Το ακόμα πιο δυσάρεστο η παντελής απουσία στοιχειώδους αξιοπρέπειας που πρέπει μαζί με τα παντελόνια του να «φοράει» ο κάθε Πέτρος Φιλιππίδης.
Ενα πράγμα έχω να πω από αυτή τη δίωρη και πλούσια συνάντηση που είχα με την Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους. Η σιωπή της. Κάθε φορά στο άκουσμα του ονόματος «Πέτρος Φιλιππίδης» δεν έλεγε κουβέντα. Ακόμα και όταν αναφέρθηκε στην παράσταση των «Ηλιθίων», κιχ από το στόμα της για τον σκηνοθέτη και συμπρωταγωνιστή της. Τότε, το 2000, που η ίδια είχε πει «του ζητούσα με ευγενικό τρόπο μήπως τα φιλιά αυτά να γίνονται με άλλον, πιο θεατρικό τρόπο, εκείνος απαντούσε: “Εγώ είμαι ο σκηνοθέτης, εγώ αποφασίζω”».
Το απαγορεύει ο δικηγόρος της. Ρητώς. Οι δικηγόροι όλων των περιοχών και όλων των γειτονιών πρέπει απαραιτήτως να είναι «κακοί». Οσο πιο κακός τόσο πιο επιτυχημένος. Και είναι γνωστό. Μάλιστα αν ρίξετε μια ματιά στη δραματική, κινηματογραφική ταινία «Ιστορία γάμου» με Σκάρλετ Γιόχανσον και Ανταμ Ντράιβερ, θα λάβετε αρκετές και ισχυρές δόσεις δικηγορικής «κακίας». Η Αννα-Μαρία, λοιπόν, από μερίδα του δημοσιογραφικού κους κους ως μοντέλο. Βλακείες. Για δύο λόγους. Ο πρώτος επειδή πλήθος εξαιρετικών θηλυκών, κυρίως του κινηματογράφου, ξεκίνησαν την καριέρα τους πάνω στην πασαρέλα. Οπως η Νταϊάν Κρούγκερ με βραβείο γυναικείας ερμηνείας από το Φεστιβάλ Καννών. Και όπως η Σαρλίζ Θερόν με Οσκαρ ερμηνείας για το «Monster». Εν Ελλάδι η θηλυκή ομορφιά ταυτίζεται με το τίποτα και το ατάλαντο. Και η ασχήμια με το ταλέντο, το ψάξιμο και την κουλτούρα.
«Πού να συναντηθούμε;», τη ρώτησα.
«Ελα στα “Παπάκια”, στη γειτονιά μου στον Χολαργό επειδή ο χρόνος με πιέζει, έχω δύο παιδιά να φροντίσω». Και πήγα. Και ήρθε. Και την είδα. Και τα ’χασα. Τόσο ψηλή. Τόσο κομψή. Τόσο άμεση. Τόσο ανανεωμένη. Τόσο ασταμάτητη. Η κουβέντα μας όπως έγινε. Πάντα με την «απουσία» του Πέτρου Φιλιππίδη:
- Συνεπέστατη στο ραντεβού σου, περίεργο, από καλλιτέχνη. Σπάνιο.
«Το λες αυτό επειδή εμείς οι Ελληνες συνήθως είμαστε λίγο χύμα. Το “έλα, βρε αδερφέ” είναι το χαρακτηριστικό μας. Oχι, όμως, το δικό μου. Πάντα συνεπής, εργασιομανής, αφοσιωμένη και στα παιδιά μου και στην οικογένεια και στη δουλειά μου».
- Κάπου έχω διαβάσει ότι κάθε παράσταση για σένα μοιάζει με παρτιτούρα.
«Ολο το θέατρο είναι μουσική. Σαν να διαβάζεις μια παρτιτούρα. Ολόκληρη η παράσταση κατακλύζεται από ήχους. Ακόμα και όταν βλέπω θέατρο νομίζω ότι στ’ αυτιά μου κατοικούν μουσικοί ήχοι. Η μουσική είναι η μητέρα του θεάτρου».
- Και η ερωμένη του;
«Φυσικά οι χαρακτήρες, οι ρόλοι, η δραματουργία».
- Τι είσαι; Καρκίνος;
«Οχι, Παρθένος. Πιστεύεις στα ζώδια;».
- Ολα παίζουν ρόλο στην περιπέτεια, τη συναρπαστική περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Τα πάντα».
Ο εμβολιασμός του 13χρονου γιού της
Αισθανόμουν αμήχανος. Απέναντί μου η Αννα-Μαρία άλλοτε να κοιτάει το ρολόι και άλλοτε το κινητό της. Από το μυαλό μου δεν πέρασε ο εμβολιασμός ενός 13χρονου παιδιού.
- Σε βλέπω να ανησυχείς και να κοιτάς το ρολόι και το κινητό σου.
«Ο μεγάλος μου γιος...».
- Πόσο είναι;
«Δεκατριών»
- Δεν το πιστεύω. Πόσο ήσουν όταν τον έκανες;
«Απλό. Σήμερα είμαι 47, άρα αφαίρεσε 13 χρόνια».
-Να μην το λες, να αποφεύγεις τα νούμερα και την αριθμητική.
«Ποτέ! Τόσο είμαι».
- Τι συμβαίνει με τον μεγάλο σου γιο;
«Εμβολιάστηκε με τη δεύτερη δόση και έχει κάποιες παρενέργειες».
- Και τα μαθητικά σου θρανία;
«Στην ελληνογαλλική σχολή Saint Joseph στην Πεύκη. Μάλιστα εκείνη τη χρονιά που μπήκα, το σχολείο έγινε μεικτό».
- Και πότε συναντήθηκες με το μικρόβιο της υποκριτικής;
«Από τα σχολικά θρανία. Από τότε. Και μάλιστα είχα αποφασίσει να μη δώσω Πανελλήνιες επειδή θα σπούδαζα σε κάποια δραματική σχολή. Οι καθηγητές μου αντιδρούσαν με το επιχείρημα “δεν γίνεται να μη δώσει, θα καταστραφεί το παιδί”».
- Φαντάζομαι θα σ’ το έχουν πει και άλλοι. Μερικές φορές από κάποιες γωνίες μου θυμίζεις την Τζούλια Ρόμπερτς στο «Μόνα Λίζα», μια δραματική ιστορία.
«Είναι εξαιρετική και στις κομεντί. Μ’ αρέσουν οι καλές κομεντί».
- Και σε μένα αρέσουν οι κομεντί. Το άλλο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό σου είναι το ύψος σου.
«Είμαι 1,83».
- Με κομπλεξάρεις. Μπας και είσαι 1,90 και το κρύβεις;
«Λες στα σαράντα μου να ψήλωσα;».
- Πάντως οι περισσότεροι αστέρες του Χόλιγουντ, αρσενικοί, θηλυκοί, αρσενικοθήλυκοι, είναι κοντοί.
«Οχι όλοι, ας πούμε η Σαρλίζ Θερόν δεν είναι κοντή. Ταλεντάρα και σπουδαία γυναίκα».
- Και σ’ αυτό συμφωνώ μαζί σου. Πώς εξηγείς τόσες νέες πρωταγωνίστριες, όπως η Σκάρλετ Γιόχανσον, να έχουν συνάψει σχέσεις με τον 80χρονο, τον κουφό από το ένα αυτί και σχεδόν καραφλό Γούντι Αλεν;
«Α, πού να ξέρω! Προφανώς ο Γούντι Αλεν έχει μια κάποια γοητεία».
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη Παπαχαλαμπους στον Δανίκα, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου