Οι Γερμανοί ψηφίζουν για να εκλέξουν τον νέο τους καγκελάριο, στις πρώτες εκλογές έπειτα από 16 συναπτά χρόνια ηγεσίας της Ανγκελα Μέρκελ, της «Mutti» («Μητερούλας») που φεύγει αφού τα έκανε μούτι...
Η... μάχη είναι εξαιρετικά αμφίρροπη, καθώς πλησιάζουμε στο εκλογικό φοτο-φίνις: τόσο ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών Ολαφ Σολτς, που χάρη σε ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ προηγείται ελαφρά, όσο και ο γκαφατζής και «λίγος», αλλά αρκετά «κεντρώος» για τα δεδομένα της γερμανικής Δεξιάς Χριστιανοδημοκράτης Αρμιν Λάσετ, έχουν σχεδόν ίσες πιθανότητες να σχηματίσουν συμμαχικές κυβερνήσεις και να φτάσουν έτσι ώς την καγκελαρία.
Πολλοί στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο ελπίζουν βέβαια σε έναν συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων και/ή Αριστεράς (Die Linke), που θα στρίψει υποτίθεται το γερμανικό τιμόνι σε πιο προοδευτική κατεύθυνση: στην πραγματικότητα όμως μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Σολτς δεν εμπνέει και τόση εμπιστοσύνη, αφού ο εν λόγω κατ’ όνομα Σοσιαλδημοκράτης θεώρησε απαραίτητο να δεσμευτεί δημόσια πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά και στα πρόσφατα ντιμπέιτ, ότι θα συνεχίσει κατά γράμμα και ως καγκελάριος τις σκληρές ορντολιμπεραλιστικές (μπρρρ) πολιτικές του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως έκανε και ως διάδοχος του στο υπουργείο Οικονομικών...
Σε κάθε περίπτωση, η αυτοδυναμία είναι πλέον μακρινό όνειρο για τα δυο μεγάλα κόμματα και οι μετεκλογικές ζυμώσεις πιθανότατα θα κρατήσουν εβδομάδες, αν όχι και μήνες- όπως είχε γίνει άλλωστε και το 2017. Ασε που στο τέλος μπορεί και να ξεχάσουν τις προεκλογικές κορόνες και να ξανα-μανα-συγκυβερνήσουν, άπαξ και δεν βγαίνουν αλλιώς τα «κουκιά»: τα μεγάλα αφεντικά του κεφαλαίου και της βαριάς βιομηχανίας, οι πραγματικοί κυβερνήτες της χώρας, έχουν βολευτεί μια χαρά με τους «Μεγάλους Συνασπισμούς» και δεν αγαπούν τα πειράματα.
Είπαμε όμως: οι εκλογές αυτές «ανήκουν» στη μεγάλη απούσα, τη Μέρκελ, το άσημο και άχαρο «κορίτσι του Κολ» από τη Ανατολική Γερμανία που κατάφερε, περισσότερο από σπόντα -και βέβαια χάρη στα σκάνδαλα και λάθη των ικανότερων αντιπάλων της, με πρώτο τον «λαδιάρη» συγκυβερνήτη της όλα αυτά τα χρόνια, τον Σόιμπλε- και λιγότερο χάρη στα πολιτικά της χαρίσματα να διαδεχτεί τον εξίσου αμφιλεγόμενο μέντορά της, τώρα αποχωρεί από το προσκήνιο, έχοντας κουραστεί και κουράσει. Και αφήνοντας πίσω της μια Γερμανία, αλλά και μια Ευρωπαϊκή Ενωση με πολύ περισσότερα προβλήματα από εκείνα που η ίδια κληρονόμησε, όταν ο «Σοσιαλδημοκράτης» στα λόγια, αλλά... νεοφιλε-λεφτ στις πράξεις Γκέρχαρντ Σρέντερ παρέδωσε τη σκυτάλη και έφυγε για τα εκατομμύρια της Gazprom το όχι και τόσο μακρινό, τελικά, 2005.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Γιώργου Τσιάρα, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου