Η άλωση της (Νέας) Δημοκρατίας...

Δημήτρης Ψαρράς

Με την ανάθεση του υπουργείου Υγείας στον Θάνο Πλεύρη, ο κ. Μητσοτάκης ολοκληρώνει την πολιτική μετατόπιση του κόμματός του προς τον χώρο της Ακρας Δεξιάς που είχε ξεκινήσει ήδη από τη στιγμή που είχε προβάλει την υποψηφιότητά του για την αρχηγία του κόμματος με τη στήριξη του Αδωνη Γεωργιάδη. Μια κίνηση που επιβραβεύτηκε στη συνέχεια με την ανάθεση στον πρώην γραμματέα του ΛΑΟΣ της θέσης του αντιπροέδρου της Ν.Δ.

Δεν είναι βέβαια... πρώτη φορά που στελέχη της Ακροδεξιάς «αξιοποιούνται» σε κυβερνήσεις της Ν.Δ. Μόνο που η «αξιοποίηση» αυτή περιοριζόταν συνήθως στην ανάθεση απλών διαχειριστικών καθηκόντων ή και μόνο την ψηφοθηρική ένταξή τους στους εκλογικούς συνδυασμούς του κόμματος. Κατά καιρούς είχαμε προσχωρήσεις στη Ν.Δ. από ακροδεξιά σχήματα (λ.χ. την Εθνική Παράταξη) ή βασιλόφρονες, αλλά πάντοτε σε δεύτερους ρόλους και αφού πρώτα είχαν δηλώσει υποταγή στον εκάστοτε αρχηγό του κόμματος.

Και όταν έφτασε η στιγμή που η ακροδεξιά τάση εντός του κόμματος αισθάνθηκε αρκετά ισχυρή ώστε να διεκδικήσει ηγετικό ρόλο, ο Κώστας Καραμανλής υποχρεώθηκε να δείξει την πόρτα της εξόδου στον Γιώργο Καρατζαφέρη που επιδίωκε τη θεσμοποίηση της ακροδεξιάς πτέρυγας στο κόμμα με το όνομα «Νέα Ελπίδα» και μέλη της τους χουντικούς, τους βασιλικούς και τους χρυσαυγίτες.

Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ν.Δ. διατηρούσε, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, την απόστασή της από την Ακροδεξιά. Ακόμα και όταν εντάχθηκαν στις γραμμές της επί αρχηγίας Σαμαρά οι Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης, αλλά και Βελόπουλος, η δικαιολογία ήταν ότι υπήρχε το εθνικό ζήτημα που ονομαζόταν «μνημόνιο» και ότι σ’ αυτόν τον τομέα τα στελέχη αυτά είχαν διαπρέψει. Είναι γεγονός, άλλωστε, ότι η παρουσία του ΛΑΟΣ στην εθνική διακυβέρνηση είχε ήδη καθαγιαστεί με την παρουσία του κόμματος Καρατζαφέρη στην τρικομματική του Λουκά Παπαδήμου, δίπλα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον κ. Μητσοτάκη δεν έχει πραγματικά προηγούμενο. Η ανάθεση τριών νευραλγικών υπουργικών πόστων στα τρία στελέχη του ΛΑΟΣ που κληρονόμησε η Ν.Δ. δίνει τον τόνο στη σημερινή διακυβέρνηση και σημαδεύει την οριστική μετάλλαξη του κόμματος, κάτι για το οποίο μας είχε προϊδεάσει η προκλητική εξύμνηση της χούντας και του Παπαδόπουλου από τον προσωπικό συνεργάτη του πρωθυπουργού και ταμία του Ιδρύματος Μητσοτάκη αλευροβιομήχανο Κωνσταντίνο Λούλη.

Βέβαια, οι τρεις υπουργοί κάνουν ότι δεν θυμούνται το παρελθόν τους και ξορκίζουν το κόμμα στο οποίο αναδείχθηκαν, εμφανιζόμενοι ως οπαδοί της… ΕΡΕ. Δεν είναι, όμως, καθόλου πειστικοί. Δεν πείθει ούτε η όψιμη αυτοκριτική για το σκληρό αντισημιτικό τους παρελθόν, εφόσον δεν πρόκειται για πραγματική αναθεώρηση των πολιτικών τους θέσεων, αλλά απλά για μια δημόσια δήλωση προς το κράτος του Ισραήλ. Οι υπόλοιπες ακροδεξιές τους θέσεις βγαίνουν αυθόρμητα κάθε τόσο στην επιφάνεια.

Και μια τελευταία παρατήρηση. Πού πρέπει να αποδοθεί η σύμπτωση ότι και οι τρεις ακροδεξιοί υπουργοί θεωρήθηκαν από την ηγεσία της Ν.Δ. κατάλληλοι κατά περιόδους για να αναλάβουν τον χώρο της υγείας; Θυμίζω ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης τοποθετήθηκαν στη θέση αυτή από τον Αντώνη Σαμαρά. Μάλιστα, ο δεύτερος διαδέχτηκε τον πρώτο.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι ακριβώς είχαν στον νου τους οι δυο νεοδημοκράτες πρωθυπουργοί. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι η σκληρή νεοφιλελεύθερη και αντεργατική ατζέντα, την οποία διδάχτηκαν από τον Γιώργο Καρατζαφέρη, θεωρείται και από τον κ. Μητσοτάκη καλοδεχούμενη, σε μια διακυβέρνηση που έχει βάλει για στόχο την κατεδάφιση κάθε δημοκρατικής λαϊκής και εργατικής κατάκτησης.

Ευκολότερο είναι να σκεφτεί κανείς για ποιο λόγο δέχτηκαν με τόση προθυμία το πόστο οι μαθητές του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ως θαυμαστές και οι τρεις του Γεώργιου Παπαδόπουλου ασφαλώς θυμούνται με νοσταλγία το βασικό επιχείρημα του δικτάτορα για ποιο λόγο έπρεπε να καταλυθεί η δημοκρατία το 1967.

Στην πρώτη δημόσια εμφάνισή του ο δικτάτορας, στις 27.4.1967, δικαιολόγησε ως εξής το πραξικόπημα προς τους εκπροσώπους του Τύπου: «Μην ξεχνάτε, κύριοι, ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης, και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως διά της ναρκώσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει περίπτωσις αντί διά της εγχειρήσεως να του χαρίσει την αποκατάστασιν της υγείας του, να τον οδηγήσει εις τον θάνατον. […] Οι περιορισμοί είναι το δέσιμον του ασθενούς επί της κλίνης διά να υποστή ακινδύνως την εγχείρησιν».

Και από εκείνη τη στιγμή, ο Παπαδόπουλος δεν έχανε την ευκαιρία να επαναλάβει τα περί «ασθενούς» και «εγχειρήσεως» για να περιγράψει το δικτατορικό καθεστώς, θεωρώντας τον εαυτό του «γιατρό». Αυτές οι πολιτικές παρακαταθήκες θεωρούνται από τους τρεις υπουργούς σοβαρές περγαμηνές για το σημαντικό αυτό υπουργείο.

Μήπως τους αδικούμε; Αρκεί να αναζητήσει κανείς στον επίσημο ιστότοπο της Βουλής τις συνεχείς παρεμβάσεις τους για τα ζητήματα της υγείας, όπου το μόνο που λένε είναι ότι φταίνε οι μετανάστες. Περιορίζομαι –ανάμεσα σε δεκάδες άλλες– σε μια χαρακτηριστική ερώτηση του νέου υπουργού Υγείας, την οποία συνυπογράφει ο κ. Γεωργιάδης: «Το πρόβλημα στα νοσοκομεία υφίσταται εξ αιτίας της ανεξέλεγκτης νοσηλείας λαθρομεταναστών. Ερωτάσθε: Πόσες είναι οι νοσηλείες λαθρομεταναστών τα τελευταία πέντε χρόνια. Πόσοι τοκετοί νομίμων και παρανόμων αλλοδαπών γυναικών πραγματοποιήθηκαν στα δημόσια νοσοκομεία;» (9.6.2011). Και αυτά επί κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

Με τσ’ υγείες σας, κ. πρωθυπουργέ...

efsyn.gr