Τελευταία Έξοδος για την Ουάσιγκτον...

 «Από την πτώση της Καμπούλ το χάσμα μεταξύ φαίνεσθαι και είναι έχει μειωθεί, και πολλά παλιά αστεία φτάνουν στο τέλος τους. Το αστείο των στρατηγών που κοκορεύονταν για την πρόοδο στην εκπαίδευση του Αφγανικού στρατού. Το αστείο των υπηρεσιών πληροφοριών που προέβλεπαν πόσο καιρό μπορεί να αντισταθεί στους Ταλιμπάν η Αφγανική κυβέρνηση. Το αστείο των... υποσχέσεων μας στους Αφγανούς συμμάχους μας ό,τι στη χειρότερη περίπτωση θα τους προστατεύσουμε, θα τους δώσουμε βίζες, και θα τους ενώσουμε ξανά με τις οικογένειες τους με ασφάλεια».

Ο τρόπος που φέρθηκαν και φέρονται στους συνεργάτες και φίλους τους οι ΗΠΑ, οι εικόνες και οι μαρτυρίες από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, θα αποτελέσει ένα από τα κύρια κεφάλαια στις αυριανές ιστορίες για την άνοδο και πτώση της Βορειαμερικανικής Αυτοκρατορίας: οι ΗΠΑ απέδειξαν ακόμη μια φορά ότι δεν μπορείς να τις εμπιστευθείς, δεν έχουν «λόγο».

Κι αυτή τη φορά δεν το έδειξαν σε κάποια συμφωνία με εχθρική τους δύναμη – το έδειξαν με την περιφρόνηση και απαξία προς εκείνους που τις στήριξαν. Από την μέθοδο που επέλεξαν για την απομάκρυνση όσων πιθανώς να στοχοποιούσαν οι Ταλεμπάν ως τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τις ανακοινώσεις για τα θύματα. Και μάλιστα ηθελημένα.

Στις 15 Αυγούστου 2021, την ημέρα που οι Ταλεμπάν μπήκαν στην Καμπούλ και οι Αμερικάνοι εγκατέλειπαν αλά Σαϊγκόν την πρεσβεία τους, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ζήτησε και είχε μια εκτενή διαδικτυακή συζήτηση με την διπλωματική και στρατιωτική ηγεσία της κυβέρνησης Μπάιντεν.

Ο επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ, Άντονυ Μπλίνκεν, ο υπουργός Άμυνας, Λόυντ Ώστιν, ο γενικός επιτελάρχης στρατηγός Μαρκ Μίλλυ, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ερωτήσεις στις οποίες δεν είχαν να απαντήσουν απολύτως τίποτε. Κι οι περισσότερες αφορούσαν ακριβώς στην έξοδο των Αφγανών: ποιοί και πως θα έφταναν στις ΗΠΑ; Με ποιους τρόπους; πέρα από όσους έχουν την ειδική βίζα, γιατί δούλευαν για την πρεσβεία ή το στρατό των ΗΠΑ, με τους υπόλοιπους τι θα γίνει; Ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσιογράφους, φοιτητές του Αμερικανικού Πανεπιστημίου; Μόνο από το νεόκοπο τμήμα Μελετών Φύλου (gender studies) θα έπρεπε να απομακρυνθούν 84 άνθρωποι κι οι οικογένειές τους – για να φέρουμε ένα παράδειγμα.

Ένας από τους Δημοκρατικούς, ο Τομ Μαλινόφσκι, κάποτε επικεφαλής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch), επέμενε να θέτει ξανά και ξανά ένα ερώτημα: Αν θα μπορούσε να παραμείνει ανοικτό, και για ποιό διάστημα, το αεροδρόμιο της Καμπούλ και σε εμπορικές και τσάρτερ πτήσεις. «Θέλω να ξέρω ότι δεν θα εγκαταλείψουμε όλους τους υπόλοιπους, μόλις οι Αμερικάνοι εργαζόμενοι και οι έχοντες ειδική βίζα απομακρυνθούν», είπε.

Μετά την τηλεδιάσκεψη, οι Δημοκρατικοί βουλευτές έλεγαν πως «φάνηκε πως ο στρατός θα καταφέρει να κρατήσει το αεροδρόμιο για κάποιο διάστημα», χωρίς όμως «να μπορεί να προσφέρει καμμία εγγύηση για την απομάκρυνση των Αφγανών» συνεργατών ή ακτιβιστών. Οι Ρεπουμπικάνοι ήταν πολύ πιο αυστηροί: «Το μόνο που είχαν να μας πουν ήταν δικαιολογίες».

Την ίδια ώρα, τα γραφεία των Γερουσιαστών όπου υπάρχει Αφγανο-αμερικανικός πληθυσμός, πνίγονταν στα μηνύματα που έβγαζαν στο φως μία ακόμη μαύρη στιγμή του Στέητ Ντηπάρτμεντ. Στην Καλιφόρνια, όπου ζουν πολλοί Αφγανοί, ο Δημοκρατικός Ρο Χάνα δέχθηκε δεκάδες μηνύματα γιατί το λινκ στον ιστότοπο του Στέητ Ντηπάρτμεντ που οδηγούσε στην σελίδα «Βοήθειας για επαναπατρισμό» δεν δούλευε. Όταν επιχείρησε να μιλήσει με το Στέητ Ντηπάρτμεντ, του έδωσαν ένα τηλέφωνο κι ένα ημέηλ όλο κι όλο, στο οποίο απαντούσε ένας μόνο υπάλληλος, ώστε να παραπέμπει όλους τους Αφγανο-αμερικάνους εκεί ― φυσικά η γραμμή μπλόκαρε από τις κλήσεις σε ελάχιστο χρόνο και τα ημεηλ που στάλθηκαν ακόμη περιμένουν απάντηση. Ο κος Χάνα ήταν πολύ ευγενής όταν σχολίασε πως «θα έπρεπε ο σύνδεσμος να δουλεύει και να υπάρχει τρόπος να προωθηθούν όλα τα αιτήματα», για τη διάσωση τόσων εκατοντάδων ανθρώπων.

Παρ’ ότι οι ΗΠΑ γνώριζαν ότι αποχωρούν, κανένας μηχανισμός που να μπορεί να συμπαρασταθεί και να απομακρύνει τους Αφγανούς που βρίσκονταν σε κίνδυνο δε δημιουργήθηκε. Οι άνθρωποι που ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου στο αεροδρόμιο, δεν είχαν καν τρόπο να αποδείξουν ότι ήταν αυτοί που έλεγαν ότι ήταν, πλην όσων είχαν τις ειδικές βίζες. Ο βασικότερος λόγος; Οι ΗΠΑ δεν νοιάστηκαν – σε δύο διαδοχικές προεδρίες, αφού επί Τραμπ συμφωνήθηκε και ξεκίνησε η απόσυρση –  να καταγράψουν, εκδώσουν χαρτιά, εν τέλει στοιχειωδώς προστατεύσουν τους χιλιάδες ανθρώπους που στήριξαν την παραμονή τους στο Αφγανιστάν. Δεν υπήρξε έστω προγραμματισμός για πτήσεις της αφγανικής αεροπορίας, πόσο μάλλον για εμπορικές πτήσεις.

Έχοντας πιστέψει τα ίδια τους τα ψέμματα, περί 18 μηνών αντίστασης στους Ταλεμπάν, και έχοντας διασφαλίσει τους πολίτες των ΗΠΑ και το άμεσο προσωπικό πρεσβείας και στρατού, δεν προχώρησαν στη δημιουργία καμίας δομής που να μπορούσε να βοηθήσει οποιονδήποτε άλλο θα βρισκόταν παγιδευμένος στο Αφγανιστάν με κίνδυνο της ζωής του λόγω της δράσης του.

Δεν μπήκαν καν στον κόπο, όταν κατάλαβαν τι θα συνέβαινε, να ζητήσουν πλήρη ανακωχή, ώστε να μπορεί να ελεγχθεί η κατάσταση στο αεροδρόμιο και η έξοδος όλων αυτών των ανθρώπων. Αυτά από στρατηγικής απόψεως. Γιατί, ο τρόπος και οι ακρότητες, κατά την εκκένωση της χώρας από δυτικούς των δυνάμεων κατοχής, τους συνεργάτες τους, εργαζόμενους στον Τύπο, ανθρώπους των ΜΚΟ και ειλικρινείς ακτιβιστές είναι μια ακόμη μεγάλη, διεθνών διαστάσεων, ντροπή για την καταρρέουσα αυτοκρατορία.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...