Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς που τα τελευταία χρόνια το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» τρεντάρει ξανά με νέα χαρά και ανανεωμένο πάθος στο Twitter. Οι αναδιπλώσεις της ιστορίας χέρι – χέρι με τον εκσυγχρονισμό του επαγγέλματος έχουν δημιουργήσει άπειρες στρεβλώσεις για το τι πραγματικά είναι η δημοσιογραφία. Και τι προσφέρει. Και σε ποιους.
Από τον... ωκεανό των ύβρεων, κατά καιρούς, γλιτώνουν μόνο οι φωτορεπόρτερ και οι εκπρόσωποι της γνήσιας ερευνητικής δημοσιογραφίας, κοινώς οι πιο φιλαλήθεις, εργατικές και ταλαιπωρημένες περιπτώσεις του επαγγέλματος. Οι υπόλοιποι τσουβαλιάζονται για μία σειρά από old time classic αμαρτήματα, για τα οποία δεν μιλά ποτέ κανείς, κυρίως για να μην του θυμώσει το σινάφι.
Άρα, έχει δίκιο ο κόσμος που υβρίζει τους δημοσιογράφους σε κάθε τους βήμα; Η απάντηση θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη θετική, αν η λειτουργία των social media τα τελευταία χρόνια δεν συντηρούσε την ψευδαίσθηση ότι δημοσιογράφοι μπορούν να γίνουν όλοι.
Για τη δημιουργία αυτής της ψευδαίσθησης δεν ευθύνεται μόνο η χαλαρή φύση των social (ένας λογαριασμός, ένα ψευδώνυμο και γράψε ό,τι θες), αλλά και η έλλειψη παιδείας πολλών εκπροσώπων του Τύπου. Όταν εσύ δεν μπορείς να αρθρώσεις δύο κουβέντες, όταν εσύ δεν μπορείς να ελέγξεις την εξουσία, όταν εσύ δεν μπορείς να υπερασπιστείς την ιδιότητά σου εμπράκτως, γιατί ο πολίτης να μην αισθανθεί απολύτως έτοιμος να το κάνει, ειδικά, όταν διαθέτει στοιχειώδεις γνώσεις για κάτι τέτοιο;
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Χριστίνας Γαλανοπούλου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου