Και να πει κανείς ότι μας συμβαίνει πρώτη φορά... Δεκαετίες τώρα η Ελλάδα καίγεται. Ο δασικός πλούτος της γίνεται παρανάλωμα σε όλες τις «ακραίες» και «μεσαίες» και «κανονικές» συνθήκες. Δάση αφανίζονται και δεν αποκαθίστανται, περιουσίες καταστρέφονται και δύσκολα ανασυντίθενται, ανθρώπινες ζωές χάνονται άδικα ή...
παρά τρίχα διασώζονται, κυρίως χάρη στο ένστικτο της αυτοπροστασίας, την αλληλεγγύη των συμπολιτών, το ρίσκο που παίρνουν οι διασώστες, επαγγελματίες και εθελοντές.
Πάνε 14 χρόνια από τότε που η Αρχαία Ολυμπία βρέθηκε αντιμέτωπη με ανάλογη απειλή, μια ανεξέλεγκτη επέλαση της φωτιάς φουντωμένης από θυελλώδεις τότε ανέμους. Και τότε καιγόταν παράλληλα η Πάρνηθα, η Εύβοια, η Ηλεία, η Μεσσηνία και δεκάδες άλλες περιοχές της χώρας. Το κλισέ «πύρινος κλοιός» έγινε φονική κυριολεξία τότε, το 2007, για πάνω από 80 συμπολίτες μας. Το σκηνικό έχει επαναληφθεί πάμπολλες φορές από τότε, με ακραίο όμως τρόπο το 2018 στην εκατόμβη της πυρκαγιάς στο Μάτι, πάλι υπό ακραίες συνθήκες.
Τι διδάγματα έχουν αντληθεί από τις πολιτικές και επιχειρησιακές ηγεσίες από αυτή τη διαρκή περιβαλλοντική και ανθρώπινη τραγωδία; Θεωρητικά κάθε νέα κυβέρνηση, που ως αντιπολίτευση είχε την ευκολία της κριτικής και της καταγγελίας, έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να διαβάσει καλά τα λάθη και τις παραλείψεις των προκατόχων της και να καταστρώσει ένα καλύτερο και αποτελεσματικότερο σχέδιο προστασίας και των δασών και των περιουσιών και των πολιτών.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε στο πολλαπλάσιο αυτό το πλεονέκτημα. Αλλά πραγματικά μας φέρνει σε δημοσιογραφική και πολιτική αμηχανία η εγκληματική χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει την πλήρη απώλεια ελέγχου των πύρινων μετώπων. Λες και η μόνη υποχρέωσή της είναι να στείλει ένα προειδοποιητικό μήνυμα εκκένωσης ενός απειλούμενου από τη φωτιά οικισμού.
Αν και αναγκαίο τεχνικά μέτρο, μπροστά στον αποσυντονισμό του υπόλοιπου κρατικού μηχανισμού παραπέμπει στο ανάλγητο αξίωμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Είναι η άλλη έκφραση της «ατομικής ευθύνης» που προτάσσει η κυβέρνηση σε κάθε αποποίηση της δικής της πολιτικής ευθύνης.
Αυτή η τακτική της κυβέρνησης είχε μέχρι σήμερα κάποια αποτελεσματικότητα στο ξεγέλασμα της κοινής γνώμης. Αυτή η «δεξιότητά» της ωστόσο εξαντλείται. Οι εκρήξεις πολιτών απελπισμένων από το μένος της φωτιάς και εξοργισμένων με την κρατική απουσία ή ολιγωρία, που «ξέφυγαν» από τα σκηνοθετικά φίλτρα των ζωντανών τηλεοπτικών συνδέσεων, μπορεί να εξελιχθούν στη νέα δυσάρεστη «κανονικότητα» της κυβέρνησης...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου