Πρόσφυγες στον δικό μας πόλεμο...

Ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας γνωρίζει την προσφυγιά. Την πρώτη Προσφυγιά των Πυρόπληκτων σε τόσο μεγάλη έκταση. 

Μετακινήσεις τοπικών πληθυσμών από χωριό σε χωριό, από γειτονιά σε γειτονιά –όπου κάποιες φορές τους ξαναβρίσκει ο πόλεμος της φωτιάς και... τους ξαναδιώχνει!–, με μια βαλίτσα στο χέρι, με ένα παιδί στην αγκαλκά, με φωνές απόγνωσεις, με κραυγές αγανάκτησης, με μια χώρα αιφνιδιασμένη, ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΗ, γελασμέμη ότι ήταν έτοιμη, αλλά εν τέλει ηττημένη από τις φλόγες που κατευθύνουν κόσμο στους δρόμους τής φωτιάς, στα μονοπάτια τής προσφυγιάς. Αυτούς που σε κάποιες περιπτώσεις τής Εύβοιας οδηγούν από το βουνό ως τη θάλασσα. 

Και όταν περάσει η κόλαση, χιλιάδες άνθρωποι με τη σφραγίδα των πυρόπληκτων, θα είναι πρόσφυγες στη χώρα τους. Πρόσφυγες από τον δικό μας απρόβλεπτο πόλεμο, που –όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα– θα έπρεπε να τον είχαμε προβλέψει στις πραγματικές του διαστάσεις, και έτσι να τον αντιμετωπίσουμε. Σωστά, και με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Σε αυτές τις ώρες της μουντίλας, δεν μπορείς να μη δεις σαν χαμόγελο, σαν μειδίαμα, το ασημένιο μετάλλιο στο Τόκιο τής εθνικής πόλο. Και αυτό απρόβλεπτο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών. Απρόβλεπτο από την καλή πλευρά... 

harddog-sport.blogspot.com