Καίγεται το πελεκούδι. Νέα μέτωπα ξεπετάγονται ενώ τα προηγούμενα συνεχίζουν να καίνε. Ζούμε ατέλειωτες ημέρες καύσωνα που όμοιο είχαμε να ζήσουμε από το 1987 (μέχρι τον επόμενο χειρότερο). Τα περισσότερα δάση έχουν μετατραπεί σε... προσάναμμα, μετά από τον συνδυασμό μακράς ξηρασίας, παρατεταμένου καύσωνα και απουσίας σοβαρής διαχείρισής τους. Η κυβέρνηση, αυτή όπως και η προηγούμενη, χρησιμοποιεί το αφήγημα της κλιματικής απειλής. Μάλλον σαν να πρόκειται για έναν απρόβλεπτο, μη συμβατικό αντίπαλο απέναντι στον οποίο κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Let’s cut the crap, που λένε και οι αγγλοσάξονες. Πόσα λάθη άραγε χωράνε μέσα σε μία μόνο πρόταση; Ας το πάρουμε λοιπόν ήρεμα και ψύχραιμα.
Είναι απρόβλεπτη απειλή η κλιματική κρίση;
Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής, αλλά είναι μία απειλή για την οποία γνωρίζουμε και την οποία μελετάμε εδώ και δεκαετίες, την αγνοούμε επιδεικτικά, υποβαθμίζουμε τη σημασία της και αγνοούμε εκθέσεις ακόμα και της CIA που την αναδεικνύουν σε μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη ακόμα και από την τρομοκρατία! Αν πάλι (ο ποιητής) εννοεί οτι δεν ξέρουμε πού και πώς ακριβώς θα μας πλήξει, έχει δίκιο, και γι’ αυτό πρέπει κοινωνία και κρατικός μηχανισμός να είμαστε έτοιμοι για όλα (καύσωνες, καταιγίδες, φωτιές και πλημμύρες). Όταν όμως έχουμε καύσωνα ρεκόρ και μεγάλη περίοδο ξηρασίας, ε δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός φυσικός για να μπορέσεις να κάνεις τη σύνδεση. Σωστά;
Είναι μη συμβατικός ο αντίπαλος;
Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση, μιας και θα πρέπει να προσδιορίσουμε τον αντίπαλο. Αν πχ ορίζουμε ως αντίπαλο την κλιματική απειλή, τότε επιλέγουμε να αγνοήσουμε τα γενεσιουργά της αίτια που δεν είναι άλλα από την προσκόλληση της οικονομίας μας στα ορυκτά καύσιμα και τη συνεχή παραγωγή-κατανάλωση φυσικών πόρων πέρα και πάνω από τα όρια του πλανήτη. Με απλά λόγια, επιλέγουμε (ο ποιητής) να κλαιγόμαστε “για το κακό που μας βρήκε” αντί να αντιμετωπίσουμε το απολύτως προβλέψιμο αποτέλεσμα του “κακού που κάναμε”. Και συνεχίζουμε να κάνουμε!
Τέλος, κάνουμε όντως ότι καλύτερο μπορούμε;
Ισχυρίζομαι ότι επικοινωνιακά η κυβέρνηση δια των εκπροσώπων της κάνει τα πάντα για να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα (ανωτέρα βία, άνωθεν επιβληθείσα απειλή κοκ). Το έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση (στο Μάτι), όπως το έκανε και κάθε προηγούμενη (“στρατηγός άνεμος” κοκ). Χωρίς αιδώ, χωρίς ίχνος ντροπής ή διάθεση απολογίας ή συγνώμης. Κάθε φορά τα ίδια (“ο μηχανισμός ήταν σε ετοιμότητα”, “είχαμε σχέδιο και το εφαρμόσαμε”, “ήταν πρωτοφανείς και πρωτόγνωρες οι συνθήκες”) εδώ και δεκαετίες. Και όσον αφορά την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και απειλής, τι κάνουμε άραγε; Εδώ κι αν έχουμε θέμα!
Εφόσον αναγνωρίζεις μία τόσο σημαντική παγκόσμια, εθνική και τοπική απειλή για την υγεία, την οικονομία, την κοινωνική συνοχή κοκ, σε αντίθεση με κάποιον που την αρνείται, οφείλεις να λάβεις όλα τα απαραίτητα μέτρα. Το τι περιλαμβάνουν αυτά κατ’ ελάχιστο, το περιγράφει με σαφήνεια η επιστημονική κοινότητα και ειδικά το Διακυβερνητικό Πάνελ για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC).
Όσο για το ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ αυτά τα μέτρα, επιτρέψτε μου έναν γρήγορο αλλά όχι πρόχειρο κατάλογο:
Έρευνες για εξόρυξη πετρελαίου και αερίου όπως αυτές που περήφανα εξαγγέλουμε, νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης, την ώρα που, μια μια, άλλες πετρελαϊκές βλέπουν λίγο πιο καθαρά την πραγματικότητα και αποχωρούν μόνες τους από τη χώρα.
Νέα δίκτυα αγωγών αερίου στις πόλεις για αέριο θέρμανσης (μία γρήγορη ματιά στον εκσκαπτικό οργασμό σε πολλές πόλεις αρκεί).
Νέους αγωγούς αερίου για τη μεταφορά του από τη μία άκρη της θάλασσας στην άλλη (ναι, αναφέρομαι στον EastMed).
Δράσεις εξοικονόμησης στον κτιριακό τομέα που απέχουν πολύ από τις επιταγές της επιστήμης και ανάγουν την κάκιστη μετριότητα σε στόχο.
Διατροφική και αγροτική πολιτική που συνεχίζει να επιδοτεί το πρόβλημα (συνεπώς αυξημένη συμβολή στην κλιματική κρίση) και όχι τις λύσεις.
Απουσία πολιτικής για την προστασία των θαλασσών και τη δημιουργία δικτύου μεγάλων θαλάσσιων περιοχών.
Εκπτώσεις σε δασικούς χάρτες και προστασία βιοποικιλότητας, τακτοποιήσεις αυθαιρέτων, κλείσιμο ματιού στην εκτός σχεδίου δόμηση.
Ναι, το πιάσατε το υπονοούμενο. Όλα αυτά τα παραπάνω που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ, αποτελούν μέρος της πολιτικής μας καθημερινότητας. Μέχρι να αλλάξει αυτό, λέω να μην επιτρέπουμε την ευκαιριακή και τυχάρπαστη επίκληση της κλιματικής κρίσης και απειλής ως δικαιολογία για αστοχίες, απουσία δράσης, απροθυμία να διαταραχθούν πολιτικές και πελατειακές ισορροπίες. Σε αντίθετη περίπτωση, αυτή πρέπει να συνοδευτεί από τα απαραίτητα μέτρα και πολιτικές.
Τη Δευτέρα 9 Αυγούστου αναμένεται η δημοσίευση της νέας έκθεσης της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC), η οποία θα περιγράφει την υφιστάμενη κλιματική κρίση ανά τον κόσμο και θα αξιολογεί πού βρισκόμαστε και γιατί, κοινώς πόσο χάλια τα έχουμε κάνει. Το μόνο που δεν μπορεί να ισχυριστεί πλέον η εκάστοτε κυβέρνηση είναι το τι έχουμε μπροστά μας και τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Νίκος Χαραλαμπίδης
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου