Ένα βηματάκι τόσο δα...

Ένα βηματάκι.

Ένα.

Τόσο δα.

Ένα βηματάκι του Λευτέρη, μια λεπτομέρεια της λεπτομέρειας (ω λεπτομέρεια!), που καθορίζει τις προσπάθειες πέντε χρόνων και τη φωτογραφία της στιγμής, το Ολυμπιακό βάθρο. Πέντε χρόνια συμπυκνωμένα σε... λιγότερο από ένα λεπτό.

Μια ελάχιστη αστάθεια, την ώρα που σε πεθαίνουν τα μπράτσα και οι ώμοι από τις διαδοχικές ασκήσεις και κάνεις τούμπες στον αέρα στην έξοδο.

Δύο πόντοι. 2,3 πόντοι, για την ακρίβεια.

Τόσο απείχε η μύτη του παπουτσιού του Μίλτου από την πλαστελίνη του άκυρου στο τελευταίο άλμα, που του έδωσε το χρυσό.

Έξι εκατοστά του δευτερολέπτου. 0,06! Δεν προλαβαίνεις να χειροκροτήσεις δύο φορές μέσα σ' αυτό το διάστημα. Τόσο απείχε η Άννα από τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στην κολύμβηση. 

2,2 βαθμοί. Τόσο απείχε η Άννα από τη συνέχεια της προσπάθειάς της στο αεροβόλο πιστόλι. Στην προσπάθεια που αποκλείστηκε είχε 157,4 σκορ, ενώ η χρυσή Μπατσαράσκινα 159,6.

15 εκατοστά του δευτερολέπτου. Μια παλάμη διαφορά. Τόσο απείχε ο Κρίστιαν από το χάλκινο μετάλλιο.

Διανοείστε σε ποια απειροελάχιστα όρια κρίνονται τα μετάλλια και οι θέσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Συνειδητοποιείτε ότι για να πάρεις Ολυμπιακό μετάλλιο πρέπει να τα κάνεις όλα ΤΕΛΕΙΑ, και η παραμικρή ατυχία, το ελαχιστότατο λάθος, είναι μοιραίο;

Καταλαβαίνετε ότι η ολυμπιακή προσπάθεια είναι μια φωτογραφία; Μεγάλη, τεράστια φωτογραφία για τον αθλητή, αλλά φωτογραφία; Ένα κλικ; Ένα τόσο δα κλικ σε προσπάθειες χρόνων;

Η ύψιστη διάκριση για έναν αθλητή είναι η διάρκεια. Να είναι συνεχώς ΕΚΕΙ. Με τους καλύτερους. Με τους κορυφαίους. Να παλεύει μαζί τους. Να τους υπολογίζει και να τον υπολογίζουν.

Το μετάλλιο είναι θέμα μέρας. Τύχης. "Συνομωσίας" ένα σωρό πραγμάτων. Η πραγματική αποθέωση του αθλητή είναι η διάρκεια. Πόσο πολύ έμεινε στην καριέρα του στο τοπ επίπεδο.

Από τέτοιους αθλητές, έχουμε πολλούς. Να τους χαιρόμαστε. Να τους αποθεώνουμε στα μετάλλια για την τελειότητά τους. Να τους αγαπάμε, όμως, ακόμα περισσότερο όταν φτάνουν το τέλειο, το αγγίζουν, αλλά μας θυμίζουν ότι είναι άνθρωποι, όχι ρομπότ.

Αφιερωμένο σ' όσους και όσες με τον φρέντο εσπρέσο στο χέρι και το air condition στο φουλ αποθέωσαν τον Μίλτο (ενώ με την ίδια ευκολία θα τον αποκαλούσαν looser αν πατούσε 2,4 εκατοστά πιο μπροστά κι έμενε τέταρτος) και απογοητεύθηκαν με τον Λευτέρη, που θα τον είχαν αποθεώσει αν είχε "βιδωθεί" στο έδαφος και είχε φέρει το χρυσό.

Υ.Γ. Το χειροκρότημα και οι κραυγές θριάμβου που ακούστηκαν στη μετάδοση της ΕΡΤ όταν ο Ετσεβαρία τραυματίστηκε στο τελευταίο του άλμα αποτελεί ΝΤΡΟΠΗ. Τον στίβο τον αγαπάμε για εικόνες όπως αυτή του Μπαρσίμ, που χειροκροτούσε τον Ταμπέρι όταν αυτός πήγαινε για το 2μ.39, να του πάρει το χρυσό...

Από το facebook του Αργύρη Παγαρτάνη