Δήμαρχος Ιστιαίας: «Δεν θα ξεχάσουμε...

 ...και δεν θα συγχωρήσουμε»...

Σε μια ειλικρινή αλλά και συναισθηματικά φορτισμένη συνέντευξη που έδωσε ο δήμαρχος Ιστιαίας, Γιάννης Κοντζιάς στον τηλεοπτικό σταθμό Star Λαμίας, και στη δημοσιογράφο Ιωάννα Καραγιάννη, περιγράφει όλα όσα έζησε ο ίδιος και οι συντοπίτες του τις μέρες των καταστροφικών πυρκαγιών που σάρωσαν τη βόρεια Εύβοια.

Στη... συνέντευξη, που έδωσε μία μέρα μετά τη συνέντευξη του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας, Νίκου Χαρδαλιά, ο Γιάννης Κοντζιάς μιλάει για «περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα» και εξηγεί ότι αν είχαν χρησιμοποιηθεί τα εναέρια μέσα από τη δεύτερη ημέρα, η φωτιά θα είχε σβήσει. Επίσης εξηγεί ότι όποιες και αν είναι οι ενισχύσεις και οι αποζημιώσεις, «το περιβάλλον που καταστράφηκε ήταν πραγματικά στο σύνολό του ένα μνημείο της φύσης με υπεραιωνόβια δένδρα, με ιδιαίτερο κάλλος, το οποίο καταστράφηκε και για πολλές γενιές δεν θα το ξαναδούμε...»

Λέει χαρακτηριστικά:

• Για τις ξένες πυροσβεστικές δυνάμεις.

 

«Κατ' αρχήν είναι συγκινητικό που έρχονται, άλλη μια απόδειξη ότι το δράμα της βόρειας Εύβοιας - που στην ουσία είναι το ολοκαύτωμα της βόρειας Εύβοιας... Την 8η Αυγούστου θα την κηρύξω ημέρα περιβαλλοντικού ολοκαυτώματος της βόρειας Εύβοιας - συγκίνησε όλο τον πλανήτη. Τους ευχαριστώ θερμά και παραμένουμε εντυπωσιασμένοι από τον εξοπλισμό, την τάξη, την οργάνωση και την επάρκειά τους».

 

• Εάν τους είχαν φέρει από την 2η ημέρα θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα;

«Νομίζω ότι τη δεύτερη ημέρα μπορούσαμε και μόνοι να σβήσουμε τη φωτιά

• Τι έφταιξε;

«Από την προσωπική μου εμπειρία, διότι βρίσκομαι όλες τις ημέρες στο βουνό, είμαι όλες τις ημέρες δίπλα στη φωτιά μαζί με τους συνεργάτες μου και μαζί με τους κατοίκους αυτού του τόπου και η άποψη που έχει διαμορφωθεί είναι ότι υπήρχε μια ανεπάρκεια στον συντονισμό που δεν ξέρω πού οφείλεται... Όταν ανέβηκα στην κορυφή του Καβαλάρη, πάνω από τη Μονή του Οσίου Δαυίδ μέσα στο διπλανό δήμο και είδα τη φωτιά να ανεβαίνει στην κορυφή και καλέσαμε για βοήθεια με εναέρια μέσα και δεν ήρθαν, η ορατότητα ήταν τέτοια που, από το σημείο που βρισκόμουνα, έβλεπα τη Ρούμελη απέναντι. Δεν υπήρχε πρόβλημα πτήσεων. Τα αεροπλάνα πετούσαν και έκανα ρίψεις σε άλλα σημεία. Εάν σταματούσε εκεί, δεν θα έφτανε ποτέ η φωτιά στην Κοκκινομηλιά, στις Μηλιές και στα χωριά της Ιστιαίας και του Αρτεμισίου, τα οποία κατέκαψε. Μπορώ να αναφέρω κι άλλα περιστατικά... Έρχονταν τα εναέρια μέσα κι έκαναν μια-δυο ρίψεις και εξαφανιζόντουσαν και έτσι να μην έχουμε αποτέλεσμα... Όλα αυτό ήταν ένα δράμα, γι' αυτό και κατέφυγα πολλές φορές σε αυτές τις εναγώνιες εκκλήσεις για βοήθεια. Γιατί πραγματικά νιώθαμε ότι ήμασταν αβοήθητοι. 

»Θα αναφέρω το χαρακτηριστικό παράδειγμα της Κοκκινομηλιάς, του ορεινότερου χωριού του δήμου και η φωτιά μπήκε εκεί πρώτα και η εκκένωση έγινε αργά το βράδυ της Πέμπτη προς ξημερώματα Παρασκευής. Η εκκένωση έγινε χωρίς παρουσία πυροσβεστικού οχήματος -αν είναι δυνατόν...- το χωριό έμεινε αβοήθητο και κάηκαν τα περισσότερα σπίτια από όσα σε όλο το δήμο, δεν έμεινε κανείς να το υπερασπιστεί και την επόμενη μέρα, που ακόμα είχαμε μικροεστίες, έκαιγαν στις αυλές και υπήρχε ανάγκη να κατασβέσουμε για να μπορέσουμε να λύσουμε το πρόβλημα, για να μη χαθούν ακόμα περισσότερα σπίτια... 

»Γιατί είναι πολύ σημαντικό, δεν ξέρω εάν το καταλαβαίνουν όλοι, ότι οι άνθρωποι της υπαίθρου, εάν χάσουμε το σπίτι μας δεν έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε ένα δεύτερο... Ούτε λύνεται το πρόβλημα με μια επιδότηση, η οποία όσο γενναία και να 'ναι, δεν ανακουφίζει κανέναν... γιατί υπάρχει απώλεια της εστίας που είναι πολύ σημαντικό... Την επόμενη ημέρα δεν ήρθε κανένα πυροσβεστικό και αναγκάστηκα να στείλω γεωργικά μηχανήματα με ψεκαστικά εργαλεία για να μπορέσουν να σβήσουν μόνοι τους τις εστίες της φωτιάς.

»Αυτό χαρακτηρίζει την 6ήμερη ή 7ήμερη καταστροφική πορεία αυτής της πυρκαγιάς μέσα στον Δήμο Ιστιαίας-Αιδηψού.

»Οι ηλικιωμένοι 70 και 80 ετών αναφέρουν ότι επέστρεψαν στο χωριό τους μια ημέρα μετά και δεν το γνώριζαν... το χωριό από όπου δεν είχαν φύγει ποτέ. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν θα δουν το χωριό ποτέ ξανά όπως το ήξεραν.. και δεν θα το δουν ούτε τα παιδιά τους... δεν θα δουν ούτε τα παιδιά τους το χωριό όπως το γνώριζαν οι παππούδες και δεν θα δουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας τον τόπο μας όπως τον είδαμε εμείς. Γιατί το περιβάλλον που καταστράφηκε ήταν πραγματικά στο σύνολό του ένα μνημείο της φύσης με υπεραιωνόβια δένδρα, με ιδιαίτερο κάλλος, το οποίο καταστράφηκε και για πολλές γενιές δεν θα το ξαναδούμε...

»Γι' αυτό σας λέω ότι κάηκε το σπίτι μας και αυτό είναι κάτι που όχι μόνο δεν θα ξεχάσουμε, αλλά δεν θα το συγχωρήσουμε κιόλας».