Οι όμορφοι μύθοι άσχημα καίγονται...

Θανάσης Καρτερός

Καίγονται ακόμα και οι μύθοι αυτό το καλοκαίρι του ολοκαυτώματος. Με τις φωτιές να διαλύουν ζωές, την πανδημία να δουλεύει σαν μαύρος τυφλοπόντικας κάτω από τα καμένα, τους ανθρώπους να κραυγάζουν αλλόφρονες μπροστά στις κάμερες.

Ο μύθος του Χαρδαλιά πρώτα. Κλάματα σε απευθείας μετάδοση κι ούτε ψυχή δεν βρέθηκε να κλάψει μαζί του.  Ίσως γιατί εκείνοι που χθες τον χειροκροτούσαν και τον... θαύμαζαν έχουν σήμερα άλλα πράγματα για να κλάψουν.  Ίσως γιατί μέσα στη γενική κατάπτωση και αποκαθήλωση του μύθου των αρίστων κανείς δεν έχει διάθεση για συγχώρεση.  Ίσως γιατί ο κυνισμός του Μητσοτάκη δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο ούτε στους κοντινούς του κι έτσι ακόμα και τα δάκρυα θεωρήθηκαν από πολλούς κροκοδείλια.

Ο Χρυσοχοΐδης ύστερα. Που τον πυροβολούν απ’ όλες τις πλευρές - κυρίως τις φίλιες. Και προεξοφλούν χρηματιστές τής πολιτικής αγοράς ότι οσονούπω θα πέσει θύμα τής εξουσιαστικής ανθρωποφαγίας. Ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος, που έφτασε να χάσει την ψυχραιμία του τόσο πολύ ώστε να αναζητήσει ανοσία στην ανοησία της μάνικας. Του πυροσβέστη και ταυτόχρονα επιτελικού. Για να μην βρεθεί άνθρωπος να τον πιστέψει. Κι ακόμα χειρότερα, να μην βρεθεί άνθρωπος από τους κοντινούς του, από κείνους που τον είχαν κορώνα στο κεφάλι τους, να πει μια καλή κουβέντα. Και το όνομά του ακόμα εξαφάνισαν.

Κλάμα ο ένας, μάνικα ο άλλος, αλλά ούτε μάτι εδάκρυσε ούτε καρδιά εράγισε. Η Ν.Δ., που σκίζεται για τη Μαρέβα, μούγκα για τη γιούχα των ηρώων της. Τους άφησε ο Μητσοτάκης να καίγονται αβοήθητοι, προχώρησε μάλιστα και σε εκκένωση όσων μπορούσαν να τους συνδράμουν, γιατί πρώτη προτεραιότητα είναι άλλη.

Να βγει έξω από το κάδρο του ολέθρου ο ίδιος. Η πολυδιαφημισμένη πολιτική του τόλμη ξεφούσκωσε κι έγινε χαλί να την πατήσει η περιφορά τής εικόνας του. Να μην γίνει στάχτη και ο δικός του μύθος μαζί με το «φυσιολογικό καλοκαίρι» που υποσχόταν τον Μάιο.

Κατεψυγμένος την Πέμπτη και στη συνέντευξη - απολογία. Καμιά φωτιά δεν λιώνει το εγώ του. Αλλά οι όμορφοι μύθοι άσχημα καίγονται. Δικό του δημιούργημα είναι το κατακαμένο επιτελικό κράτος. Δικές του οι πολιτικές που εφάρμοζαν δικοί του υπουργοί. Δική του η φιγούρα ότι είναι έτοιμοι να καταστείλουν κάθε απειλή.

Δικός του ο νόμος για την πολιτική προστασία. Δικό του συνεπώς και το ολοκαύτωμα. Μαζί με τη δειλία, την υποκρισία, τα επαγγελματικά διαγγέλματα εν μέσω ζόφου, τις πόζες του Μωυσή και του Αϊ - Γιώργη. Δικοί του όλοι οι μύθοι. Αυτός είναι ο Αίσωπος της συμφοράς. Κι ήρθε η ώρα να τον εκδικηθούν οι μύθοι του...

ΑΥΓΗ