Θα βρεθεί διασώστης για την Κατερίνα Σακελλαροπούλου;...

Γιάννης Αλμπάνης

Δεν θα ήταν υπερβολή ο ισχυρισμός ότι οι χειρισμοί της Κατερίνας Σακελλαροπούλου τις τελευταίες ημέρες υπήρξαν οι χειρότεροι δυνατοί.

Πρώτον, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την ακύρωση της παρασημοφόρησης του διασώστη προσφύγων Ιάσονα Αποστολόπουλου, κατάφερε να μετατρέψει σε μείζον πολιτικό ζήτημα (ίσως για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση) την... εθιμοτυπική δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Παρεμπιπτόντως, αυτό το κοσμικό σουαρέ που καμιά σχέση δεν έχει με τους μεγάλους δημοκρατικούς αγώνες, καλό θα ήταν να αντικατασταθεί με άλλου τύπου εκδήλωση.

Δεύτερον, η κ. Σακελλαροπούλου κατάφερε να εξοργίσει τόσο τη Δεξιά όσο και την Αριστερά. Τη Δεξιά γιατί επέλεξε αρχικά να βραβεύσει τον κ. Αποστολόπουλο. Την Αριστερά γιατί ανακάλεσε την (ανακοινωμένη) παρασημοφόρηση του, ύστερα από την απαίτηση της (ακρο)δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ στην οποία πρωταγωνιστεί ο κ. Μπογδάνος.

Το μπρος-πίσω

Το μπρος-πίσω αποτελεί “ελαφρά” παράβαση στο μπάσκετ. Στην πολιτική όμως συνιστά βαρύτατο ατόπημα διότι προκαλεί δυσαρέσκεια σε όλες τις πλευρές. Η Προεδρία της Δημοκρατίας θα μπορούσε να επιλέξει να μην βραβεύσει τον κ. Αποστολόπουλο -έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν της είχε ζητήσει να το πράξει. Από τη στιγμή όμως που το αποφάσισε και, πολύ περισσότερο, που το ανακοίνωσε, σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να κάνει πίσω. 

Στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα, το ζήτημα δεν αφορούσε στο πρωτόκολλο και τις αρμοδιότητες, αλλά στο θεσμικό κύρος και την πολιτική αυτονομία της Προέδρου έναντι της κυβέρνησης. Η ανάκληση της βράβευσης κάτω από τις κυβερνητικές πιέσεις, έστειλε καθαρό μήνυμα ότι η Πρόεδρος δεν έχει το σθένος να πει τα δικά της “όχι” στην κυβέρνηση, εκεί όπου αυτά είναι πολιτικά αναγκαία και συνταγματικά επιτρεπτά. “Όχι” που είχαν πει προηγούμενοι Πρόεδροι όταν το είχαν κρίνει σκόπιμο.

Η ανεπάρκεια

Η (μη) βράβευση Αποστολόπουλου συμπυκνώνει τα δύο πολύ σοβαρά προβλήματα που παρουσιάζει η πολιτεία της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Το πρώτο πρόβλημα είναι η πολιτική ανεπάρκεια του επιτελείου της Ηρώδου του Αττικού. Όταν αποφασίζεις να βραβεύσεις έναν ριζοσπάστη ακτιβιστή σαν τον Αποστολόπουλο, το κάνεις όχι μόνο λόγω του ανθρωπιστικού έργου του, αλλά και γιατί θέλεις να στείλεις ένα μήνυμα δημοκρατικής συμπεριληπτικότητας. Δηλαδή, θες να πεις ότι η Ελληνική Δημοκρατία διαθέτει την αυτοπεποίθηση για να τιμήσει έναν επικριτή της κυβερνητικής πολιτικής. Την απόφαση πρέπει να την πάρεις μόνο αφού ζυγίσεις τις ενδεχόμενες αντιδράσεις και κρίνεις ότι μπορείς να τις “σηκώσεις”. Είναι προφανές ότι αυτό το πολιτικό ζύγισμα δεν έγινε.

Η ταύτιση

Το δεύτερο σοβαρό πρόβλημα της Προέδρου είναι η πλήρης ταύτισή της με την κυβέρνηση και την συνεπακόλουθη υιοθέτηση μιας εξαιρετικά συντηρητικής γραμμής. Η ανάκληση της παρασημοφόρησης του Ιάσονα Αποστολόπουλοου κατόπιν της κυβερνητικής απαίτησης δεν συνιστά εξαίρεση. Αναλόγως είχε σταθεί η ΠτΔ στον Φράχτη του Έβρου, τη Μαρφίν, στο συνέδριο για την "υπογεννητικότητα". Σε όλες τις περιπτώσεις η κ. Σακελλαροποπούλου δεν πήρε τις στοιχειώδεις αποστάσεις από το Μαξίμου. Είναι διαφορετικό πράγμα ο θεσμικός συντονισμός της ΠτΔ με την κυβέρνηση που επιτάσσει το σύνταγμα, από τη σύμπραξη σε εκδηλώσεις που είναι κομματικά χρωματισμένες ή τουλάχιστον έτσι εκλαμβάνονται από την αντιπολίτευση.

Ακόμα χειρότερο για την ΠτΔ είναι το ότι απογοητεύει πολλούς από όσους τη στήριξαν εξαρχής και πίστεψαν σε αυτήν. Η κ. Σακελλαροπουλου δεν είναι μόνο η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος στην ελληνική Ιστορία -κάτι που έχει ιδιαίτερη συμβολική φόρτιση σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι ήρθε στο προσκήνιο με ένα προοδευτικό προφίλ, ως υπερασπίστρια των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ήταν λογικό λοιπόν να περιμένει κανείς μια “διαφορετική” Προεδρία από τα συνηθισμένα. Αυτήν την “διαφορετικότητα” δεν την έχουμε δει. Αντιθέτως, επαναλαμβάνεται ο συνήθης συντηρητικός κομφορμισμός, χωρίς όμως την πολιτική επιδεξιότητα των προκατόχων της.

Αν συνεχίσει όπως έχει πολιτευτεί μέχρι σήμερα, φοβάμαι ότι η Προεδρία Σακελλαροπούλου δεν θα αποτιμηθεί θετικά. Υπάρχει όμως ο χρόνος για τις αναγκαίες διορθώσεις. Δεν απαιτούνται ούτε μεγάλες εμπνεύσεις ούτε ιδιαίτερα ρίσκα. Σύνεση χρειάζεται και ένας διαφορετικός τόνος σε σχέση με το παρελθόν, όπως άλλωστε θα άρμοζε στην πρώτη γυναίκα ΠτΔ. Θα το πράξει; Δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι πολιτικοί δεν έχουν κανέναν άλλο να τους διασώσει, πλην του εαυτού τους...

news247.gr