Αμιγώς για εμβολιασμένους, ή μεικτός...

...ιδού το δίλημμα!...

 

ΣΤΟ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ Εμείς του Γιεβγένι Ζαμιάτιν, που κυκλοφόρησε το 1920 ‒λέγεται ότι είναι ένα από τα έργα που επηρέασαν σημαντικά τον Όργουελ στο 1984‒, περιγράφεται μια «τέλεια» κοινωνία. Στην τέλεια αυτή κοινωνία δεν υπάρχουν άτομα παρά μόνο αριθμοί, οι... οποίοι συνεισφέρουν στην κοινή ευδαιμονία, οι πολίτες ζουν σε γυάλινα σπίτια, ορατά απ’ όλους τους συμπολίτες τους, υπηρετούν όλοι και όλες το συλλογικό καλό και δεν έχουν προσωπική ζωή παρά μόνο για δύο ώρες, μέσα στις οποίες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν απ’ όσα τους επιτρέπεται να θέλουν. Επίσης, δεν υπάρχει πείνα, δεν υπάρχουν ασθένειες και όλα τα μη ελεγχόμενα είδη, η φύση η ίδια, έχουν αποκλειστεί πέρα από ένα πράσινο τείχος, το οποίο είναι και το τεχνητό όριο του κόσμου αυτού.

 

Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι ένα έργο που γράφτηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα θα μπορούσε να είναι επίκαιρο έναν αιώνα μετά, περιγράφοντας μια κοινωνία η οποία, στην προσπάθειά της να απομακρύνει κάθε κίνδυνο και κάθε εξωτερική απειλή, καταλήγει να είναι απάνθρωπη, παράλογη και καταπιεστική, λησμονώντας την πρωταρχική ουσία της ύπαρξής της.

 

Αυτό το μυθιστόρημα μου ήρθε στο μυαλό μόλις άκουσα την είδηση για τον διαχωρισμό των χώρων ψυχαγωγίας σε αμιγώς για εμβολιασμένους και σε μεικτούς. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι θα υπάρχουν χώροι στους οποίους θα έχουν πρόσβαση μόνο οι εμβολιασμένοι/-ες και χώροι για όλους τους άλλους/-ες. Oι ιδιοκτήτες/-ριες των χώρων θα πρέπει να επιλέξουν σε ποια από τις δύο κατηγορίες θέλουν να ενταχθούν και να το δηλώσουν. Δηλαδή πόσοι/-ες θα είναι μέσα από το πράσινο τείχος και πόσοι/-ες απ’ έξω.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Αρετής Γεωργιλή, πατήστε ΕΔΩ...